Modest Mouse - We Were Dead before The Ship Even Sank

Voor The Shins was het nog relatief gemakkelijk: zij moesten op hun 'moeilijke derde' gewoon hun reputatie als 'de band die je leven kan veranderen' waarmaken (zie de film ' Garden State'). Van Modest Mouse werd echter gevraagd om tegelijk de verwachtingen in te lossen van de tienduizenden indiekids die verliefd waren geworden op het meesterlijke 'The Moon & Antarctica', én het verkoopssucces te evenaren van hun vorige cd, 'Good News For People Who Love Bad News' ( met verrassingshit 'Float On').

Hopelijk heeft die immense druk opper-Mouseketeer Isaac Brock geen slapeloze nachten bezorgd, want 'We Were Dead Before The Ship Even Sank' kwam meteen binnen op nummer 1 in de Amerikaanse Billboard-hitlijst.

undefined

Niet dat Brock veel moeite heeft gedaan om mainstream te klinken: de met blazers geïnfecteerde dwarse pop van single 'Dashboard' en 'We've Got Everything' met zijn stalen hooks zijn catchy, maar geen Float On Part 2's. Alle radiovriendelijke gloss van de productie, inlijvingen van popiconen (ex- Smiths Johnny Marr!) en zoete backing-vocals (James Mercer van The Shins!) ten spijt, blijft Modest Mouse in de eerste plaats als zijn band klinken: een geluid dat ergens tussen Pixies-spasmen en softe Flaming Lips-bombast inzit, met salvo na salvo van jeukende, metalige gitaren, opgejaagde drums en Isaacs take-it-or-leave-it-zangstem: hoor hoe ze in het uitstekende 'Florida' in een oogwenk van kwetsbare engelenzang in hels geblaf omslaat, en huiver.

Nieuw is het zeevaartthema, dat binnensijpelt via de oceanen en boten uit de teksten en het matrozenliedjesgevoel van opener 'March Into The Sea'. 'Fly Trapped In A Jar' en 'Education' grooven meer dan gewoonlijk, en Marrs gitaarspel past zich wonderwel aan (delicaat in onze favoriet 'Little Motel', hoekig in 'Steam Eugenius'), terwijl de achtergrondkoortjes van Mercer 'Florida' en 'Missed The Boat' doen oplichten. Maar uiteindelijk hebben deze gasten weinig impact op de vertrouwde Modest Mouse-sound. Veel nieuw terrein wordt er dus niet bestreken, en als je dan nog weet dat Brocks teksten dit keer net iets minder diep kerven dan gewoonlijk, en de plaat een tikje kreunt onder zijn eigen gewicht en lengte, ontstaat vanzelf het vermoeden dat de onvoorspelbaarheid van Modest Mouse ietwat voorspelbaar aan het worden zou kunnen zijn. U leest het goed: we hanteren de Zeer Voorwaardelijke Wijs, want voorlopig verdienen de heren nog ruimschoots het voordeel van de twijfel. We zijn benieuwd!