Monty Python's Life of Brian
'The Life of Brian' ging, zoals ons aller leven, niet over rozen. Terwijl de Pythons nog aan de verhaallijn aan het sleutelen waren, merkten ze dat het lachen hen op een of andere manier verging zodra de figuur van Christus werd opgevoerd.
Op de duur, na eindeloos herkauwen en herschrijven, kwamen ze bij Brian van Nazareth uit, een obscure tijdgenoot van Jezus: 'Just a bloke in Judea in 33 A.D.', zoals John Cleese zei.
EMI had hen voor het draaien van de film twee miljoen pond beloofd, maar zodra men er het scenario van de film onder ogen kreeg, begon men twee miljoen pond wel wat veel te vinden.
Michael Palin «Lord Delfont maakte zich zorgen dat hij zich in het hiernamaals voor de film zou moeten rechtvaardigen. Hij was niet geneigd zijn eeuwig leven op het spel te zetten.»
George Harrisson, die al langer goede maatjes was met de Heer, bracht uiteindelijk de financiering tot stand (als dank mocht hij in de film optreden met de sterke tekst 'Hello') en al snel werd er gedraaid in Monastir, Tunesië. De eerst scene is inmiddels al klassiek geworden: de steniging.
John Cleese «De scène had een simpel principe: vrouwen mogen geen stenigingen bijwonen, en als ze dat tóch willen, moeten ze valse baarden dragen, om er enigszins als mannen uit te zien. Het ingewikkelde was nu dat twee van die vrouwen gespeeld werden door Michael Palin en Eric Idle. Nog twee andere vrouwen werden óók door mannen gespeeld, zodat vier van de negen vrouwen die zich voordeden als man eigenlijk mannen waren die zich voordeden als vrouw.»
Voor twee scènes waren er hopen figuranten nodig: Pilatus, mét spraakgebrek, spreekt de menigte toe, en ondertussen moet die menigte joelen en lachen. En als de poedelnaakte Brian het raam opengooit, nadat hij met Judith de nacht heeft doorgebracht, moet een enorme massa op hem en zijn moeder reageren. Dus werden honderden Tunesische figuranten aangetrokken èn een Tunesische komiek om hen van achter de camera een beetje geloofwaardig te laten lachen.
John Cleese «Die 450 Tunesiërs waren gewoon sensationeel. Toen ze voor het eerst over de grond rolden van het lachen, tja, dat was van de grappigste taferelen die ik ooit heb gezien. Er zat een golfbeweging in, het leek nog het meest op Esther Williams op het droge.»
Hoewel de Tunesiërs nog werden aangevuld met toevallige Britse toeristen, bestond het merendeel van de menigte uit overtuigde Moslims. Maar Moslim-vrouwen mogen van hun geloof geen naakte mannen zien, en dus was het gegil niet van de lucht toen Graham Chapman naakt in de raamopening verscheen. Zelden zoveel succes bij de dames gehad.
Ook verder bleef de film voor rimpels zorgen. Fundamentalisten allerhande - die de film naturlijk niet hadden gezien - stonden piket voor de bioscopen waar 'Brian' liep, en eisten dat hij verboden zou worden. Duizenden schreven op instigatie van hun geestelijke leiders brieven om de verbanning te eisen van een film waarvan - oh ironie - de belangrijkste boodschap was: 'Leer onafhankelijk denken'.
