Morrissey - Years of Refusal
Drie nummers ver op Morrisseys potig klinkende nieuwe, 'Years of Refusal', en we hebben al een zelfmoord, een onbeantwoorde liefde en een opsomming van vijf antidepressiva achter de rug, plus een weinig aan de verbeelding overlatende intentieverklaring: 'there is no hope in modern life' (exact de bedenking die wij maakten toen we gisteren naar 'Help, mijn man is een klusser!' keken). Heaven knows dat Morrissey, op een zucht van zijn vijftigste verjaardag, opnieuw miserable is: wat een ramp voor die jongen, wat een zegen voor de kunst.
Niet dat we over elk van de twaalf nummers even enthousiast zijn. Het onbestemde 'One Day Goodbye Will Be Farewell' deed ons vooral hopen dat er enige waarheid schuilt in de aanhoudende geruchten over een Smiths-reünie. 't Is Morrissey op automatische piloot: te voorspelbaar, te mak, te weinig briljant. Idem voor de op een betonnen riff van vaste leadgitarist Bozz Boorer leunende poprockdeun 'All You Need Is Me': ongeveer even overbodig als de Decca-compilatie ('08) waaruit het nummer geplukt is ('That's How People Grow Up' komt van dezelfde compilatie, maar is veel sterker). Jeeves, de skiptoets!
De rest is gelukkig beter tot veel beter. In de eerste categorie: 'I'm Throwing My Arms Around Paris' (''cause only stone and steel accept my love' - arme Mozzer), een popsingle in de lijn van 'You're the One for Me Fatty': kort, krachtig, ouderwets melodieus. 'When Last I Spoke To Carol' is grilliger: mariachigitaren en Tijuanatrompetten begeleiden de Carol uit de titel naar haar graf, waar Morrissey de klaagzang mag aanheffen. En in het snoeiharde slotakkoord 'I'm OK by Myself' - kan een songtitel duidelijker zijn? - luidt het cynisch: 'Could this be an arm around my waist / Well surely the hand contains a knife'.
Onder de categorie 'veel beter' valt 'Something Is Squeezing My Skull', een onversneden wanhoopskreet die aftrapt met een schijnbeweging ('I'm doing very well') maar dan snel ter zake komt: 'It's a miracle I even made it this far'. Het over een strak marsritme gedrapeerde 'Mama Lay Softly on the Riverbed' is Morrisseys inmiddels contractueel verplichte tirade aan het adres van gezagsdragers. Maar onze favoriet van het moment is toch het glorieuze, breed uitwaaierende 'It's Not Your Birthday Anymore': vijf minuten sheer bliss, uitstekend geproduceerd door Jerry Finn (die wij hier speciaal vermelden omdat hij afgelopen zomer overleed aan een hersenbloeding - hij ruste in vrede).
'Years of Refusal' haalt niet het niveau van 'Vauxhall and I' of 'Your Arsenal': daarvoor mist het de fijne arrangementen respectievelijk de écht klassieke songs. Maar geef deze plaat wat tijd (en play very loud, zoals in de credits wordt aanbevolen) en u heeft er een huisvriend bij.
