My Blueberry Nights
Het doet verdomd pijn om deze woorden op te schrijven, maar we moeten eerlijk blijven: voor de allereerste keer blijft Wong Kar-wai (onze favoriete cineast, ná Russ Meyer) ter plaatse trappelen.
In 'My Blueberry Nights' zie je wel zijn geliefkoosde thema's fluoresceren (zijnde: de liefde, de liefde en de liefde), maar deze keer blijft de Vervoering achterwege.
Misschien voelde de cineast zich tijdens de opnamen een beetje ontheemd: hij draaide 'My Blueberry Nights' immers in de Verenigde Staten, niet met zijn trouwe vazallen Tony Leung en Gong Li maar met Jude Law, Natalie Portman en Norah Jones. Het zangeresje fonkelt, maar toch voel je dat de Meester op de set slechts een schaduw van zichzelf was; soms lijkt het wel alsof 'My Blueberry Nights' werd geregisseerd door een slechte Wong Kar-wai-imitator.
Een herbronning lijkt wenselijk, maar goed, na al die heerlijke verrukkingen die hij ons de voorbije jaren heeft geschonken ('In the Mood for Love', '2046'), heeft ook God recht op een offday. Kom niettemin snel terug, Wong.
