My Cousin Rachel

Zulke vrouwen bestaan dus óók.

undefined

DRAMA Wie de voorbije weken in een bioscoopzaal heeft vertoefd, zal het vast wel geroken hebben: de geur van knetterend oestrogeen. In ‘Wonder Woman’ beslecht superheldin Diana in haar eentje de Eerste Wereldoorlog, in ‘Atomic Blonde’ beweegt superspionne Lorraine Broughton zich kickboksend door Berlijn. Een geinig – en nogal voorspelbaar – neveneffect van al dat donderende vrouwelijke geweld dat dezer dagen door de multiplexen raast, is dat je de voorbije weken overal artikels en webposts zag verschijnen over hoe Hollywood eindelijk de girl power heeft ontdekt en hoe de filmzomer van 2017 stilaan de Zomer van de Sterke Vrouw aan het worden is. En ja, het ís ook goed om eindelijk eens enkele films te zien waarin de vrouwelijke personages voor één keer niet tot love interest worden gereduceerd. En dat die vrouwen daarnaast worden vertolkt door sexy chicks als Gal Gadot en Charlize Theron, is voor ons, mannelijke wellustelingen, uiteraard mooi meegenomen.

In het in de 19de eeuw gesitueerde kostuumdrama ‘My Cousin Rachel’ is het evenwel een uit een totaal ander soort hout gesneden dame die de aandacht naar zich toe zuigt. Rachel (de perfect gecaste Rachel Weisz) is geen superheldin of thermonucleair blondje, maar een mysterieuze dame op wie men maar moeilijk vat krijgt. Zo’n vrouw – u kent het type wel – die aan een simpel ‘Kom hier’ genoeg heeft om zelfs de virielste macho in een gehoorzaam schooljongetje te veranderen. Dat zijn de gevaarlijkste; dat zijn de vrouwen die bij machte zijn om ons, mannen, zover te drijven dat we ons voor de ogen van onze eigen vrienden en familieleden onsterfelijk belachelijk maken.

De jonge herenboer Philip (Sam Claflin), de toekomstige eigenaar van een groot landgoed in Cornwall, wil wraak nemen op Rachel omdat hij haar verantwoordelijk acht voor de dood van zijn neef. Maar zodra ze bij hem intrekt, valt hij – uiteraard – als een puber voor haar charmes. Wij van onze kant vrezen natuurlijk dat de arme jongen in de val aan het lopen is, en ook Philips peetvader (Iain Glen, ofte Jorah Mormont uit ‘Game of Thrones’) probeert hem aan het verstand te brengen dat die dame niet te vertrouwen valt. ‘She is known for her... limitless appetite,’ zo horen we de peetvader declameren, en de manier waarop Glen op de plaats van die drie puntjes de juiste dreigende stilte laat vallen, komt in aanmerking voor onze jaarlijkse driepuntjestrofee.

Regisseur Roger Michell plaatst zijn hoofdpersonages in een bucolisch landschap, zo mooi gefotografeerd dat je de stofdeeltjes in het zonlicht kunt zien trillen, en we waren blij met die stevige portie ambiguïteit in het verhaal. Maar we botsten jammer genoeg ook op enkele plotelementen – zou die twijgensoep nu giftig zijn of niet? – die eerder thuishoren in een driestuiversromannetje. In ‘My Cousin Rachel’ zit overigens geen vierkante centimeter vrouwelijk bloot (we krijgen wel blote billen te zien, maar het gaat niet om de billen die wij, mannelijke wellustelingen, wilden zien). Toch voel je de onderhuidse erotiek langs alle poriën naar buiten gutsen. Geen knetterend oestrogeen hier, maar trillende sensualiteit.