My Enemy's Enemy
Als zijn bloed nog pompte zou Maurice De Wilde allicht met veel belangstelling kijken naar 'My Enemy's Enemy', een essentiële documentaire die een schokkend licht werpt op de florissante naoorlogse carrière van nazibeul Klaus Barbie, tevens bekend als de Slager van Lyon.
Een actief baasje, die Barbie: hij zorgde voor volle treinen richting Auschwitz, was verantwoordelijk voor de dood van de Franse verzetsleider Jean Moulin en hield zich onledig met het bedenken van allerlei vernieuwende foltertechnieken. Die man zouden ze moeten opknopen aan de hoogste boom, denk je dan, maar nee hoor: het geweervuur van de Tweede Wereldoorlog was nog niet eens helemaal uitgestorven of Barbie sloot een lucratieve deal met de Amerikaanse contraspionagedienst CIC: in ruil voor een nieuwe identiteit, een zwaar loonzakje, een glinsterende dienstwagen en een prachtige villa hielp hij de Verenigde Staten in de strijd tegen de rooien.
Toen de grond hem in Europa toch te heet onder de voeten werd, ontsnapte de oorlogsmisdadiger met de hulp van het Vaticaan (!) naar Bolivië. Daar maakte hij - en hier wordt de docu echt wel interessant - niet alleen carrière als folterprofessor (een politiechef: 'Klaus was de beste adviseur die we ooit hebben gehad.') maar dokterde hij ook hoogstpersoonlijk de strategie uit om vrijheidsstrijder Che Guevara in de val te lokken (met succes: Che werd in '67 in Bolivië opgepakt en doodgeschoten).
Al die tijd, zo toont 'My Enemy's Enemy' onverbiddelijk aan, kon Herr Klaus rustig blijven rekenen op de genereuze steun, de bescherming én de sympathie van het Witte Huis. (Het zou een slechte gewoonte van de VS worden: in de late jaren tachtig, zo werpt een Amerikaanse senator fijntjes op, betaalde de CIA ene Osama bin Laden om het verzet tegen de Sovjets te organiseren.)
De regisseur van 'My Enemy's Enemy', Kevin Macdonald (bekend van 'Touching the Void' en 'The Last King of Schotland'), koos voor de conventionele aanpak: interviews met getuigen, slachtoffers, historici en familieleden (dochter Ute: 'Ik snap niet waarom ze mijn vader een slager noemden. Ten andere, slager is een eerbaar beroep.') worden afgewisseld met korrelige archiefbeelden.
De film lijkt ons dan ook eerder geschikt voor een avondje Canvas, maar anderzijds heeft het wel iets fascinerends en afschrikwekkends om het gezicht van Barbie - merkwaardig: het gelaat van het Kwaad ziet er zo gewoon uit - geprojecteerd te zien op een reuzengroot bioscoopscherm. Misschien toch maar eens gaan kijken?
