Naima el Bezaz - Het gelukssyndroom

Met 'Minnares van de duivel', een aanklacht tegen seksuele hypocrisie, en 'De verstotene', over een jonge Marokkaanse die valt voor een Joodse man, schopte de Nederlandse schrijfster van Marokkaanse afkomst Naima El Bezaz eerder al enkele heilige huisjes van de moslimgemeenschap omver.

't Ging zo ver dat een student op de site marokko.nl opriep om 'die bitch' te stenigen. Het liet El Bezaz niet koud: door de combinatie van angst, hard labeur en de dood van een vriendin gleed ze weg in een burn-out. Maar je bent een taboedoorbreker of je bent het niet, en dus hees ze zich het drijfzand uit om, met het wapen der eigen beleving, de schijnheiligheid rond depressie aan te pakken in 'Het gelukssyndroom' (Contact).

Layla voelt zich in de hoek gedrukt door de hoge verwachtingen van haar Marokkaanse familie. Ze vindt maar geen vaste job en ze houdt zich ver van andere Marokkaanse meisjes: 'Die maken je kapot, net als hun moeders.' Eén echte vriendin heeft ze, de blonde Marit. Tot bij Marit een dodelijke kanker wordt ontdekt. Ze weigert zich te laten behandelen en wil gewoon nog even intens leven. De pijn zal ze wel met joints onderdrukken. Een keuze voor nog wat geluk, die vloekt met de zwarte gedachten van de depressieve Layla. Het duurt lang eer Layla stopt met in sombere cirkeltjes te draaien en oog krijgt voor wat de stervende Marit wil.

Depressie is een smerige ziekte, en des te lastiger in de Marokkaanse, de Turkse en de hindoestaanse gemeenschap, stelt El Bezaz. Want de roddelcultuur legt je ongelofelijk veel druk op. Al tackelt ze dit keer een taboe dat evengoed opgaat voor de rest van de Nederlandse (of Belgische) gemeenschap.

'Ik ben goed in verhalen, maar stilistisch geen talent,' benadrukt El Bezaz via haar alter ego Layla. En wie zijn wij om dat te ontkennen? Maar verhalen kan ze zeker: eerlijk, bescheiden en spontaan.