Natalie Prass - Natalie Prass
De prehistorie van Natalie Prass laat zich als volgt samenvatten: opgegroeid in Richmond, Virginia, waar zij innig muzikaal bevriend geraakte met Matthew E. White, in 2006 naar Nashville verhuisd en daar besmet geraakt met het songwritersvirus, op zoek naar een groep weer in Virginia beland, waar White intussen Spacebomb Records had opgericht, een label dat voor iedereen met genoeg talent in de leden een heuse huisband à la Stax/Volt ter beschikking stelt.
En Prass heeft talent, in royale overvloed. In 2012 is haar debuutplaat klaar, maar dan wordt het kleine firmaatje van White plots gegijzeld door het succes van diens eigen debuut, ‘Big Inner’, en moet Prass wachten. Ze gaat op tournee als backingzangeres van Jenny Lewis en opent – we kid you, als Wikipedia óns tenminste niet kid, not – een kledingwinkel voor honden. Ze wacht tot het januari 2015 wordt, en lost dan haar eerste single, ‘My Baby Don’t Understand Me’, die zo veelbelovend is dat wij de plaat die nauwelijks een week later verschijnt likkebaardend tussen de boterham leggen.
De eerste hap is meteen dat ‘My Baby Don’t Understand Me’, een song waarvan zo veel maturiteit, vakmanschap, emotie en vertelkracht uitgaat, dat wat volgt er aanvankelijk maar wat hulpeloos achteraan lijkt te huppelen. Het is echter net in die hulpeloosheid dat de grote kracht van dit debuut schuilt: ‘Natalie Prass’ is een break-upplaat die troost biedt door niet hardnekkig origineel of afwijkend te willen zijn, en ons clichés voor de voeten gooit die ook de onze zijn, zijn geweest, of zullen zijn. In de wanhoop zijn we allemaal gelijk en alleen op de wereld. ‘De duur van een relatie gedeeld door twee, zo lang duurt het verwerkingsproces,’ zei Shakespeare onlangs nog in ‘The Sky is the Limit’. Of met de woorden van Natalie Prass in de lange outro van de openingstrack: ‘Our love is a long goodbye’. Song na song toont ze zich vervolgens beurtelings kranig dan wel het gekwetste vogeltje dat enkel nog in staat is tot het fluiten van gemeenplaatsen.
Maar wat mooi gefloten! En hoe mooi gearrangeerd, door Matthew E. White, die voor dit prachtige debuut ook minstens een halve pauw aan veren op zijn hoed mag steken. Veel blazers, veel strijkers, en hier en daar perfect geplaatste handclaps die dienstdoen als muzikale schouderklopjes. Het enige kemeltje dat op ‘Natalie Prass’ geschoten wordt, heet ‘Reprise’ en is een veel te kleverige parlando herneming van het eerder zo krachtige ‘Your Fool’.
Ik lees her en der vergelijkingen met Dolly Parton en Dusty Springfield, en zou daar graag nog Kate Bush (‘Christy’!) aan toevoegen. Qua bereik en power komt Prass nog niet tot aan de enkels van die grote dames, maar de emotionele impact die ze met haar frasering en de juiste snik op de juiste plaats teweegbrengt, is even enorm. Go for it!
