Nathalie Meskens na de scheiding: 'Ik heb mijn eigen leven én dat van mijn man gedynamiteerd'

Nathalie Meskens (35) geniet landelijke bekendheid, en heeft dus een kookboek uit. Maar meer dan haar met kokosolie op smaak gebrachte lamscurry interesseert me de gezwinde pas waarmee ze door het leven beent, en bijvoorbeeld ‘De laatste 24 uur’ maakt – haar eerste realityprogramma, op VTM. In zes afleveringen komt ze bij telkens één BV aanlopen met bepaald onprettig nieuws: ‘Je hebt nog maar één dag te leven.’

'Mijn scheiding was een grootse, vreselijke gebeurtenis. Voor het eerst voelde ik een diepe, moei lijk in woorden te vatten angst'

Nathalie Meskens «Doe de denkoefening zelf even: dat komt binnen, hè? Bij het begin van elke aflevering staan we daar even bij stil. Denkt onze gast vaak aan de dood? Sluimert de eindigheid van een mensenleven in zijn gedachten? Probeert hij het uiterste uit elke dag te halen? Vervolgens maken we er iets positiefs van en trakteren we de gast op een laatste dag vol verrassingen. Wat wil hij nog doen in die 24 uur? Wie wil hij nog spreken? Is er nog iemand die hij moet bellen om sorry te zeggen? Daarbij proberen we om zoveel mogelijk weg te blijven van de klassieke bucketlist. Het opzet is niet: alles waar de gast nog van droomt in 24 uur proppen. De meesten willen gewoon dicht bij de mensen zijn die ze het liefste zien. Dat is ook wat ik zou doen. Ik hoef in mijn laatste 24 uur nergens meer naartoe.»

HUMO Wat hebben de gasten in ‘De laatste 24 uur’ gemeen?

Meskens «Het zijn mensen die zich durven blootgeven. Dat was een belangrijk criterium: als je 24 uur met iemand optrekt en het over de grote dingen des levens hebt, heb je niets aan iemand die zich achter een muurtje verschuilt. Neem nu Ruth Beeckmans: daar ben ik strontverliefd op geworden – een geweldige, heerlijke, échte griet. Of Herman Brusselmans: daar kleeft voor velen nog altijd iets bot aan, maar in werkelijkheid is hij een lieve, zachte gast.

»Ik heb behoorlijk wat BV’s in mijn vriendenkring, maar die heb ik bewust niet in het programma gestopt. Ik weet zoveel over het leven van Natalia en Tine Embrechts, inclusief waar ze níét over zouden willen praten, dat ik zelf al voortdurend aan het filteren zou zijn. Dat zou krampachtige portretten opleveren. Ruth Beeckmans en Ben Segers kende ik wel een beetje, maar ze hadden me nog nooit in hun ziel laten kijken – en dus kon ik spontaan de vragen stellen die in me opwelden.»

HUMO Was je telkens écht 24 uur samen met je gast?

Meskens «Ja – ’t is niet in stukjes opgenomen. Er werd ook voortdurend gefilmd, tenzij de gast om een power nap vroeg. Zelf zou ik passen voor zo’n haastig slaapje: ik zou het maximum uit élke seconde proberen te zuigen.

»Mijn eigen rol afbakenen vond ik nog het moeilijkst. Het is niet de bedoeling dat het over mij gaat, dus probeerde ik zoveel mogelijk om een vlieg op de muur te zijn. Ik moest ook altijd een zekere gêne overwinnen. Ik word zelf vaak geïnterviewd, en weet dus hoe het voelt als iemand in het stukje van jezelf probeert binnen te dringen waar je liever geen pottenkijkers hebt. Mijn gasten mochten zelf bepalen hoever ze gingen en hoe kwetsbaar ze zich opstelden – ik ben nooit aan zo’n 24 uur begonnen met de intentie om dingen naar boven te brengen waarover iemand absoluut niet wil praten.»

undefined

'Ik probeer zo te leven dat het niet als een mokerslag zal aankomen als ik ooit te horen krijg dat ik ongeneeslijk ziek ben'

HUMO Was het voor hen een ingrijpende ervaring?

Meskens «Ik geloof het wel, ja. Herman Brusselmans gaat een grens over die hem al een leven lang hindert. Maar vaker zit het in ogenschijnlijk kleine dingen. Ben Segers wilde zijn ouders absoluut zeggen dat hij hen graag ziet. Dat klinkt eenvoudig en evident, tot je bij de familie Segers aan tafel zit, in die veilige cocon van taart en koffie, en je voelt dat Ben het moment almaar voor zich uitschuift. En als hij het dan eindelijk durft uit te spreken, zorgt dat voor een haast tastbare ontroering. Ik denk dat dat het programma heel herkenbaar zal maken. In dit geval: veel mensen houden zielsveel van hun ouders, maar voelen toch een emotionele barrière om dat eens luidop te zeggen.»

HUMO In wezen gaat ‘De laatste 24 uur’ dus niet over de dood. Wel over: wat is belangrijk in een mensenleven? Waarvoor wip je elke ochtend uit bed?

Meskens «Over lust for life, ja. Want als je de luxe hebt om fysiek en mentaal gezond te zijn, is het toch een zaligheid om te leven? Dan bestaat er tussen opstaan en gaan slapen toch maar één fundamentele vraag: ‘Waar word ik blij van?’ Het is goed om daar eens bij stil te staan. We leven in een samenleving die tegen de maximumsnelheid rijdt – we razen maar door. Maar als je weet dat je laatste 24 uur zijn ingegaan, stopt de tijd plots – dan voel je de waarde van elke minuut, van elke seconde. Zelf probeer ik zo te leven dat als er een moment komt waarop ik te horen krijg dat ik een ongeneeslijke ziekte heb, dat geen gigantische mokerslag is. Dat ik niet moet denken: ‘Verdorie, ik heb maar wat aangemodderd. Ik heb dít nog niet gedaan, en díé kans heb ik laten liggen, en eigenlijk heb ik altijd maar wat besluiteloos zitten wachten op mijn geluk.’ Voor mij moet elke dag waardevol zijn. Het is een soort van respect voor het leven: ik vind het niet vanzelfsprekend dat ik hier ben, en dus beschouw ik elke dag als een cadeau dat ik ernstig moet uitpakken. En natuurlijk gaat dat niet vanzelf. Er zijn veel dagen waarop ik mezelf voorbij hol. Maar zelfs dan probeer ik toch minstens één klein moment te creëren waarvan ik voel: dit betekent iets.

»Ik leef fundamenteel graag. En ik ben niet bang van de heftige kant van het leven. Ik heb ook al harde tijden meegemaakt, periodes waarin mijn geluk op de proef werd gesteld. Maar daar heb ik me telkens doorgevochten, en achteraf kon ik alleen maar vaststellen dat ik er rijker was uitgekomen. Nee, ik laat me door niets of niemand mijn lust for life afpakken. Alles wat me pijn heeft gedaan, wat me overhoop haalde of in de weg zat, heb ik achter me gelaten. Dat voelt voor mij als een keuze: ik kies ervoor om niet in tristesse te blijven hangen, om vérder te gaan. Toch begrijp ik perfect dat niet iedereen die lichtheid met een vingerknip in zijn leven krijgt. Het is voor een groot stuk een kwestie van chemische stofjes: ik ben geboren met veel positivisme in mijn lijf, met een ingebakken talent voor geluk. Net zo goed zijn er mensen die geboren zijn met een venijnige melancholie in hun bloed. Niet iedereen kan vlotjes om met de drek van het leven, en sommige mensen helen sneller dan anderen. Mijn eigen levensfilosofie – ‘Máák je geluk, Meskens’ – zal ik dus nooit manu militari opleggen aan anderen.»

undefined

'Ik kwam aan bij mijn therapeute met mijn leven in handen: 'Alstublieft, help mij.' Dat was hard, maar het was een uitstekende beslissing'

HUMO Gulzig leven, zonder een seconde te willen verspillen, kan ook een vlucht zijn.

Meskens «Ja. Er zijn mensen die voortdurend op zoek gaan naar intense ervaringen omdat ze op de loop zijn voor nare herinneringen. Dat wil ik absoluut vermijden. Het leven is soms een gevaarlijk grommend beest: durf dat in de ogen te kijken. Want wie wegloopt van z’n ellende, wordt vroeg of laat toch ingehaald.

»Ik heb dat vorig jaar moeten doen. Mijn scheiding (van Jeroen Van Dyck, de acteur met wie ze negen jaar getrouwd was, red.) was een grootse, vreselijke gebeurtenis. Ik had in geen jaren meer zoiets meegemaakt, en ik hoop het ook nooit meer te hoeven meemaken. Het was zo’n periode waarin ik voelde dat alle grond onder mijn voeten wég was. Ik stond voor een gigantische berg, en ik dacht dat ik er nooit over zou kunnen. Achter me lag nóg zo’n berg: datgene dat ik moest verwerken. En tegelijk moest ik al aan die nieuwe berg beginnen: het leven dat verderging. Ik was zo wankel en kwetsbaar, en voor het eerst in mijn leven voelde ik een diepe, moeilijk in woorden te vatten angst. ‘Waarom doe ik dit? Als het me allemaal zo heftig de adem afsnijdt, dan kan dit toch niet goed zijn?’ En toch was er iets in mijn lijf dat wist dat het wél goed was. Maar op dat moment kreeg ik dat niet aan mezelf verkocht. Ik ben toen in therapie gegaan. Dat was een oprechte, luide hulpkreet. Ik kwam bij mijn therapeute aan met mijn leven in mijn handen, en ik gaf het aan haar: ‘Alstublieft, mevrouw, hélp mij.’ Dat was hard, maar het is een uitstekende beslissing gebleken.

»Een jaar later kan ik er al met een zekere nuchterheid naar kijken. Ik probeer nu vooral te zien waarom die verregaande beslissing goed is geweest, wat ze me aan moois heeft gebracht. Maar op het moment zelf voelde het als een catastrofe: ik had mijn eigen leven gedynamiteerd, én dat van mijn echtgenoot. Het moet één van de bevreemdendste dingen zijn die je als mens kan voelen: dat je in staat bent om zo verwoestend te zijn, om zoveel schade aan te richten – om zo egoïstisch te zijn, eigenlijk. Dat vrat aan me, en toch was ik zo arrogant om te denken: dát is wat ik moet doen. Het was hartverscheurend.»

HUMO Maar: je liep niet weg. Je keek het beest in de ogen.

Meskens «Ja. Ja, eigenlijk wel. Ik zou nu heel stoer kunnen zeggen: omdat ik niet bang ben. Maar de waarheid is prozaïscher. Ik ben ontzettend impulsief: ik laat me dicteren door mijn gevoel, waardoor een beslissing soms al genomen is nog voor ik de mogelijke schade heb kunnen inschatten. Ook op professioneel vlak heb ik de stekker al uit projecten getrokken omdat ze niet goed voelden. Als ik tevoren grondig zou nadenken over zulke beslissingen, zou ik ze allicht niet nemen. Maar dan zou ik dus blijven hangen in iets waar ik me niet goed bij voel. Eerst springen, dan nadenken: het lijkt me niet zo’n slechte levensfilosofie.»

HUMO Heeft die scheiding je geloof in de liefde aangetast?

Meskens «Niet in hoe ik de liefde definieer: de warmte die tussen mensen – of dat nu partners, vrienden of familieleden zijn – kan hangen, en die voor mijn geluk zorgt. Graag zien, ik doe dat gewoon graag. En omgekeerd voel ik mij ook graag graag gezien. Ik teer op de warmte en de aanhankelijkheid van anderen. Daardoor heb ik ook snel het gevoel dat ik de ander teleurstel. Als een vriendin die ik even niet meer gezien heb, sms’t dat ze me mist, knaagt dat aan mij. Terwijl zoiets natuurlijk een kwestie van drukke agenda’s is, niet van emotionele nonchalance. Enfin, de liefde kan voor mij zo groots zijn, zo mijn hart vullen.

»Vorig jaar ben ik inderdaad op de grenzen van dat romantische geloof gelopen. De liefde tussen twee mensen kan op raken. Dat wist ik vroeger niet. Ik dacht dat een relatie een bassin was dat nooit kon leeglopen. Meer nog: dat liefde de basis was die alles zou doen werken tussen twee mensen. Dat bleek niet te kloppen. En het is een teleurstelling dat ik dat niet doorhad.»

HUMO Maar bang heeft het je blijkbaar niet gemaakt: je hebt een nieuwe relatie.

Meskens «Daarin probeer ik mijn oude argeloosheid weer te cultiveren: ik geloof heel erg dat dit het is, dat dit blijft duren, dat dit mijn garantie op geluk is. En niemand hoeft me iets anders aan te praten. Ik heb dat soort dromen nodig. Er zit gewoon geen einzelgänger in mij: mijn leven kan alleen maar geleefd worden met mensen rond me met wie het heel intens is. Warmte geven en warmte krijgen: dat is mijn fundament.»

HUMO Klinkt als dé eigenschap van een liefhebbende moeder.

Meskens (denkt na) «Ik neem mijn beslissingen op gevoel. Misschien ben ik daardoor nog niet aan klein mannen begonnen: dat is nu net een beslissing die je niet impulsief neemt. Enfin, dat is toch wat ze zeggen: dat ik van het idee af moet dat je op een bepaald moment wéét of je kinderen wilt. Dat er een groot en niet te ontkennen licht gaat schijnen, zoals bij een roeping. Vriendinnen met kinderen bezweren me dat het toch altijd een verstandelijke beslissing is, een gevolg van nadenken, redeneren en dingen afwegen. Toch blijf ik me daartegen verzetten. Ik blijf het idee koesteren dat ik het ga voelen. Dat mijn kop en mijn lijf het op een bepaald moment roerend met elkaar eens zijn. En met mijn lief, natuurlijk (lacht).

»Elke grote beslissing die ik al nam in mijn leven – een professioneel project opstarten, een huis kopen, trouwen, noem maar op – kon misgaan, maar zonder écht verregaande gevolgen. Alles was altijd herstelbaar. Dat gaat niet op voor een kind krijgen: dat mág niet misgaan. Die verantwoordelijkheid is immens.»

HUMO Maar...

Meskens «Ik weet wat je gaat zeggen: zodra je een kind hebt, verdampt die vraag. Dan verdwijn je in een oceanische liefde. Maar is dat wel per definitie zo? Ik ken best wel wat ouders die, als ze het konden overdoen, niet meer voor kinderen zouden gaan. En er is het verhaal van mijn vader.»

undefined

'Ik ben het kind van iemand die niet geïnteresseerd was in mij. Ik ben mijn vader dankbaar voor die ene zaadcel, maar voor niets anders'

HUMO Je ouders gingen uit elkaar toen je drie was, en nadien heb je nauwelijks nog wat van je vader gehoord.

Meskens «Ja, en waarschijnlijk speelt dat mee in mijn aarzeling om aan kinderen te beginnen. Ik kan het niet uitwissen: ik ben het kind van iemand die niet geïnteresseerd was in mij. Ik kan me nog altijd niet voorstellen dat een mens zó in elkaar zit, en ik heb er ook nog altijd geen begrip voor. Maar het is wel gebeurd.»

undefined

'Met Ruth Beeckmans in 'De laatste 24 uur': 'Ik was meteen strontverliefd op haar – een geweldige, heerlijke échte griet'

HUMO Heb je ooit zijn beweegredenen proberen uit te klaren?

Meskens «Toen ik in Maastricht een theateropleiding volgde, voelde ik me matuur genoeg om de confrontatie aan te gaan. Ik wilde praten met die man, en tasten naar wat er nu precies gebeurd was – en hem misschien zelfs een tweede kans geven. Want geen contact hebben met je vader, dat is toch compleet van de pot gerukt? Maar het etentje was een totale tegenvaller. Ik zat aan tafel met een man die ik niet kende, en ook niet wilde kennen. Iemand die deed alsof het maar normaal was, al die verloren jaren. Plots was het allemaal helder voor mij: die man zat niet in mijn leven, en hij hoefde er ook niet in. Ik ben toen vrij snel vertrokken – een dessert hoefde niet. »Die confrontatie was hard, maar lang niet zo hard als het gevoel van afwijzing dat ik als klein meisje heb ervaren. Mijn moeder probeerde voor mij te verbloemen wat voor onfraais mijn vader in zijn leven had uitgevreten, maar met het ouder worden kwam ik er onvermijdelijk toch achter. (Ferm) Het is simpel: ik ben mijn vader dankbaar voor die ene zaadcel – voor niets anders.»

HUMO Maar onvermijdelijk heb je dingen van hem geërfd. Is het niet bevreemdend om jezelf niet te kunnen toetsen aan je vader?

Meskens «Ja. Als mijn broer – die wel altijd contact met hem heeft gehad – me zegt dat een bepaalde handeling of reactie hem aan vader Meskens doet denken, word ik daar niet blij van. (Zucht) Het is gewoon zo spijtig. Al weet ik niet of hij een meerwaarde betekend zou hebben voor mijn leven. Op basis van de verhalen die ik heb gehoord, is het niet iemand naar wie ik had kunnen opkijken. Langs de andere kant: er zijn ook mensen geweest die hem graag gezien hebben. Er moet dus toch ook iets van schoonheid in hem hebben gezeten?»

HUMO Hoe verhoud je je tot je broer?

Meskens «Dat is lang lastig geweest: we zien elkaar graag, maar er hing altijd iets groot en donker boven onze relatie. We probeerden die wolk een beetje te minimaliseren, maar dat lukte nooit helemaal. Sinds onze vader enkele jaren geleden is overleden, gaat het beter. Tevoren suggereerde mijn broer weleens om nog eens op bezoek te gaan, om toch weer te proberen om de draad op te pikken. Maar dat was geen optie: die bus was al lang gepasseerd. Misschien klinkt het onredelijk, maar het was toch aan hém om die stap te zetten? De dochter is niet van de vader gaan lopen, hè? Het was omgekeerd.»

HUMO Ben je naar zijn begrafenis geweest?

Meskens «Ik wilde niet, maar mijn broer vroeg om het voor hem te doen. Dus ben ik toch gegaan. Maar in mijn hoofd was het helder: ik was daar voor mijn broer, niet voor mijn vader.

»Zijn dood was een opluchting: ‘Oef, het is klaar.’ We konden plots allerlei zware dingen loslaten. Bij mijn broer kreeg het zelfs symbolische allures, omdat hij op het punt stond om vader te worden. Iets ouds verdween, iets nieuws kwam in de plaats. En hij kreeg de kans om het beter te doen dan zijn vader. Wat hij ook aan het doen is: mijn broer is een geweldige papa.»

HUMO Dan staat jou toch niets in de weg om een geweldige mama te worden?

Meskens «Mja, stiekem denk ik wel dat het in me zit. Ik zorg zo graag: er zit een overvloed aan warmte in me. Maar er zit nog een beetje angst in de weg. Geef het nog even, goed? En als het toch een fiasco wordt, weet ik je te vinden (lacht).»