Neil Diamond - Home Before Dark

Een proficiat is op zijn plaats: met zijn nieuwste cd 'Home before Dark' - zijn tweede opeenvolgende met Rick Rubin - bereikte Neil Diamond vorige week voor het eerst in zijn carrière de hoogste plek in de Amerikaanse langspeelplaten-top 100. Hij moest er 67 voor worden en en route meer dan honderd miljoen platen verkopen.

Een laattijdige beloning voor de songschrijver, dus, die zichzelf en de allergrootsten (van Sinatra tot Presley) in de loop der jaren van vele schitterende songs heeft voorzien. Maar die zijn generatie ook opzadelde met schmalz als 'Jonathan Livingston Seagull', laten we dat niet vergeten - of toch wel, voor u of uw ouders het op het neuriën van pakweg 'Skybird' zetten. Niettemin: grote meneer. Maar, zoals Chris Robinson van The Black Crowes in dit blad onlangs over Springsteen zei: 'He never went crazy.' En dus zullen de pogingen van Rubin om zijn Johnny Cash/'American Recordings'-bravoure met Neil Diamond over te doen nooit zo aangrijpend zijn. Als we het tenminste over het tastbaar maken van pijn, vreugde, glorie, kommer of aftakeling mogen hebben. Diamond glijdt gracieus over zijn songs heen, maar laat geen sporen na zoals Cash. Of Bobbejaan. Zoals op voorganger '12 Songs' uit 2006 is de stem van Diamond nog altijd pico bello, is er op de (zelfgeschreven) songs weinig aan te merken, is de productie van Rubin opnieuw sober en to the point en doet de house band het voortreffelijk. En we voelen ook mee met de man, die zich op deze bijna-themaplaat angstig afvraagt hoe miserabel zijn leven zou zijn zonder zijn veel jongere vriendin. Maar 't is allemaal net iets te glad en beredeneerd, never crazy. Een plaatje op maat van middenkaders, voor wie een glaasje dure rode wijn onontbeerlijk is bij de degustatie van hun rockmuziek. U en wij kunnen iTunes-gewijs volstaan met de béste nummers: 'If I Don't See You Again', de titelsong, 'Another Day (That Time Forgot)' (een duet met Dixie Chick Natalie Maines) en de DeLuxe-bonustrack 'Without Her'. En een pintje.