Neil Finn - Dizzy Heights
Crowded House is gesplit. Vijftien jaar geleden. Get over it.
Neil Finn is, ondanks die erfenis, die status, dat talent, één van een hele horde singer-songwriters die midscheeps zijn getroffen door de crisis. Concreet, en zonder de realiteit liefdevol te verdoezelen: Finn is veroordeeld tot de cottage industry, hij brengt z’n soloplaten noodgedwongen uit bij kleine firma’s, en via het internet.
Hij heeft, even pragmatisch als eigenwijs, z’n heil gezocht in webcasts vanuit z’n repetitiekot, een riante schuur in Auckland, Nieuw-Zeeland. Daryll Hall en de betreurde Levon Helm waren de eersten die van hun schuur Jam Central maakten (check hun extreem muzikale webcasts en posts op YouTube), en Finn doet nu hetzelfde: co-componeren via Skype, een paar concerten hier en daar, een paar webcasts, wat pro forma keuvelen met fans op Twitter en Facebook...
Moderne tijden! Allemaal gezellig, maar in feite een afgang voor iemand die ooit moeiteloos Vorst Nationaal uitverkocht, een vracht wereldhits scoorde, en voor z’n afscheidsconcert een half miljoen mensen bij elkaar kreeg. Het heeft toch wat van een oude meester die zijn waar van deur tot deur moet slijten.
Moet iemand die al drie (het absolute minimum) tot acht schitterende cd’s van Crowded House in huis heeft, zich Finns nieuwe werk nog aanschaffen? Ja. Toch minstens vier songs. Aan opener ‘Impressions’ – spacey gepiel met een vrouwenstem in de hoofdrol – zou zelfs de grootste CH-fan niet hebben kunnen afleiden dat dit een solo-cd van Neil Finn is.
Pas vanaf het prachtige, dromerige ‘Dizzy Heights’ weet je: dit is the craft, ambacht van topniveau, de vakman in z’n beste doen. Ook op ‘White Lies and Alibis’ en het filmische ‘Lights of New York’ doet Finn het schijnbaar moeiteloos in kleur in 3D, waar de concurrentie niet verder komt dan perspectiefloos zwart-wit.
De rest is doorsnee pop – ‘Flying in the Face of Love’ kabbelt langs en is voorbij voor je het weet – en intrigerende maar niet indrukwekkende experimentjes zoals ‘Divebomber’, waarvoor Finn gesampelde duikvluchten van gevechtsvliegtuigen uit een ouwe oorlogsfilm aan impressionistische akkoordjes probeert te lassen.
Ondermaats is Finn nergens, en zoals steeds slaagt hij erin je toch het idee te geven dat de levenskwaliteit in Nieuw-Zeeland en de soundtrack die erbij hoort van een hoger niveau zijn dan hier. Maar duizelingwekkende hoogten haalt ‘Dizzy Heights’ evenmin. ‘Vroeger was alles beter,’ zei het gereïncarneerde abortuskind.
PS Op Finns webcast staan versies van deze songs met negen strijkers, en die vond ik eigenlijk beter.
