Neil Young - A Letter Home
Neil Young blijft de voet op het gaspedaal houden: vier platen sinds 2009, eentje onofficieel aangekondigd voor later dit jaar, en vandaag een tussendoortje, ‘A Letter Home’. Voor de mensen die doorgaans onvoorbereid naar de platenwinkel hollen, eerst dit: lofi kende u al, maar er bestaat blijkbaar ook zoiets als below-fi.
Neil Young nam ‘A Letter Home’ op in een Voice-o-Graph, een soort telefooncel waarin men halfweg de vorige eeuw voor geen geld boodschappen of muziek kon opnemen en meteen op vinyl laten persen. De Voice-o-Graph hier is er eentje van Jack White, op wiens label ‘A Letter Home’ ook wordt uitgebracht. Wie er een beeld bij wil, moet ‘Badlands’ van Terrence Malick maar eens opzetten, waarin Martin Sheen in een Voice-o-Graph stapt om een boodschap op te nemen alvorens met Sissy Spacek op moordtocht door Amerika te trekken. Maar wat we dus wilden zeggen: ‘A Letter Home’ klinkt zéér primitief. De stem van Neil als een piepemuis en de gitaar zoals bij dictafoonopnames voortdurend in and out of tune. Bovendien is het een coverplaat, maar dat hoeft – zie het ondergewaardeerde ‘Americana’ – geen probleem te zijn. Ze begint met een gesproken boodschap van Neil aan zijn overleden moeder. Dat hij haar veel groeten doet, ook van zijn vriend Jack, en dat zij daarboven de groeten moet doen aan Ben (Keith, we presume) en stilaan maar eens moet overwegen om weer met daddy te praten.
Hoe meer je het hoort, hoe meer het je raakt. Wat helaas niet geldt voor alle songs op ‘A Letter Home’ (zou dat de meest overbodige versie van Dylans ‘Girl From the North Country’ kunnen zijn?), maar wel voor een paar. ‘Early Morning Rain’ van Gordon Lightfoot bijvoorbeeld is geweldig gediend van deze bijzonder rudimentaire aanpak en krijgt een snik en een krop mee die het origineel ontbeert.
‘On the Road Again’ van Willie Nelson krijgt stevig de sporen waardoor er een soort van melancholische onontkoombaarheid ontstaat. Of zoals Neil het zelf achteraf zegt tegen de Voice-o-Graph: ‘That was a funky one.’
Jack White zingt backings in ‘On the Road Again’, net als in ‘I Wonder If I Care As Much’, de mooie Everly Brothers-cover die het tweemansfeestje afsluit. ‘A Letter Home’ is wat het is: geen mijlpaal in het oeuvre van Neil Young, wel een zeer persoonlijk tussendoortje met een paar heel mooie interpretaties van liedjes die iedereen zou moeten kennen.
