Nevermen - Nevermen

Nevermen is Tunde Adebimpe, Mike Patton en rapper-dichter Adam ‘Doseone’ Drucker: een loonlijst die aanzienlijke verwachtingen schept bij al wie TV On The Radio, Faith No More, Fantomâs of, voor ons part, de rapper-dichter Doseone naar waarde schat. Het verbond van de drie is niet nieuw: hun spoor van broodkruimels leidt ons tot in 2008, toen ze – ‘in de vrije uurtjes’ – aan teksten, arrangementen en melodieën zijn beginnen te schaven. Debuutplaat ‘Nevermen’, die dus al acht jaar in de maak is, combineert raps, metalriffs, elektronica en industrialpop. Wie bij dat recept anno 2016 aan Young Fathers denkt, denkt in dit geval helaas verkeerd. De eerste luisterbeurt van ‘Nevermen’ is een ontgoocheling, de vijf keer daarna vooral wérk.

Van ‘Dark Ear’ tot ‘Fame II: The Wreckoning’: ‘Nevermen’ is een plaat die als ‘knotsgek’ geduid zal worden – wegens de geluidensoep, de maffe stemmetjes, de willekeur waarmee Patton halverwege een song ‘Go Pittsburgh! Go Pittsburgh!’ scandeert, het ‘twintig genres in één song’-procedé, desnoods wegens het fier gedragen Scientology-shirt op de persfoto’s. 70 procent van onze favoriete muzikanten is 30 procent van zijn vijzen kwijt, maar gek is niet altijd geniaal: hier blijken tracks als ‘Shellshot’ en ‘At Your Service’ in het gesticht vooral naast ‘Butterfly (Come My Lady)’ van het getepelpiercete Crazy Town te hebben gezeten. ‘Nevermen’ is een doolhof van een plaat: niet als gevolg van experiment of avontuur, wel bij gebrek aan deugdelijke songs.

De goede dingen aan ‘Nevermen’ – de collageteksten van ‘Non Babylon’, de Nine Inch Nails meets Elbow-schtick van ‘Tough Towns’, de wisselwerking tussen Adebimpe (warme frasering) en Patton (spanbetonnen keel) – zijn te schaars en te lang gemarineerd in slappe ironie.

Single ‘Tough Towns’ werd door Doseone opgedragen aan ‘iedereen die jong en creatief is, maar vastzit in een boerengat. Mogen ze er snel en met stijl ontsnappen!’ ‘Vlucht!’: toevallig ook het advies dat zich opdringt na het beluisteren van ‘Nevermen’.