New York Dolls - One Day It Will Please Us to Remember Even This

Iemand nog zin in een plaat van twee oude New Yorkse wijven?

32 jaar geleden verscheen de vorige van de New York Dolls, een plaat die ze - zeer profetisch, zo bleek achteraf - 'Too Much Too Soon' genoemd hadden. Voor het too much zorgden ze zelf, met een overdaad aan drank, drugs (gitarist Johnny Thunders stierf in '91 aan een overdosis, drummer Jerry Nolan kreeg even later een fatale beroerte) en slechte vrienden. En dat ze too soon waren met hun lekker slordige, primitieve maar uiterst opwindende rock-'n-roll, hun compleet van de pot gerukte outfits en hun destructieve gedrag, dat merkten ze enkele jaren later, toen hun - nou ja - manager Malcolm MacLaren aan de andere kant van de oceaan wél dik scoorde met de Sex Pistols en zowat elke punk de Dolls als één van zijn favoriete groepen aanwees. En als u toevallig nog ergens uw hairmetalplaten van Mötley Crüe, Poison, Guns N' Roses of Hanoi Rocks verborgen hebt: u kunt een geweldige aha-erlebenis meemaken door u de twee oude Dolls-platen aan te schaffen.

undefined

Nog meer beroemde fans? Welja, Michael Stipe en Iggy Pop bijvoorbeeld (die op deze plaat allebei een handje komen helpen), en Morrissey, ex-voorzitter van de Britse New York Dolls-fanclub en de man aan wie we het grotendeels te danken hebben dat er een nieuwe New York Dolls-plaat uit is: hij slaagde er in 2004 in een éénmalige reünie te organiseren, en de heren vonden die zo leuk dat ze zijn blijven doorgaan, ook toen Arthur 'Killer' Kane één maand na de reünie overleed aan leukemie en er dus maar twéé Dolls meer overbleven: David Johansen (56) en Sylvain Sylvain (53).

Tja, de New York Dolls zonder Johnny Thunders, Jerry Nolan en Arthur Kane is natuurlijk hetzelfde als de Stones zonder Keith Richards, Bill Wyman en Charlie Watts. Maar aan de andere kant: Pete Townshend en Roger Daltrey deden op Werchter ook gewoon alsof er niks aan de hand was, en daar hebben we evenmin iemand over horen klagen.

En veel te klagen valt er over 'One Day It Will Please Us' evenmin. De plaat is vaak zelfs verbazend goed: de vrolijke good times rock'n'roll van 'Runnin' Around' en 'Dance like a Monkey' is ronduit uitstekend, met 'Plenty of Music' hadden de Ronettes wel raad geweten, 'Punishing World' is een morsige, woeste rocker die wij zeer graag op volle kracht door de boxen mogen jagen, 'Gotta Get Away from Tommy' heeft - zoals wel meer nummers op deze plaat - een bijzonder geestige Johansen-tekst ('Tommy's got a brother named Thomas, and another one named Tom / Their father's a professional fighter / And I think, so is their mom') en 'Dancing on the Lip of a Volcano' (met Michael Stipe in een prima bijrol) zou weleens de eerste hit in ruim 35 jaar New York Dolls kunnen worden.

Nooit gedacht dat een mens nog zoveel plezier kon beleven met twee oude wijven. Moet u dringend ook eens proberen!