Nicole Krauss: ‘Een man zijn’

Hoe kunnen vrouwen zich beschermen tegen de slechte kant van mannen en toch toegang tot hun goede kant behouden? In Krauss’ eerste kortverhalenbundel vormt dat enigma van magnetische mannelijkheid met plus-en minpolen één van de kernen waarrond haar veelal vrouwelijke personages hun weg banen. Net als in ‘Het grote huis’ en ‘Donker woud’ werpt ze daarbij een kritische, soms geestige, maar steeds intelligente blik op haar eigen Joods-Amerikaanse wortels. Krauss is op haar best wanneer ze met origami-finesse de gaafheid van emoties in onze complexe gevoelswereld ontvouwt. Of het nu gaat om flirten met losbandigheid in een relatie, de liefde voor je kind of rouwen om een ouder, steeds wendt ze haar talige precisie aan om de gelaagdheid van onze sensibiliteit te ontwarren.

Maar waar een romancier de lezer op een lange tocht meeneemt, hoort een kortverhalenschrijver die meteen een duw in het diepe te geven. ‘Een kortverhaal is een foto, een roman is een film,’ aldus schrijfzuster ­Lorrie Moore. Behalve met het verhaal rond de devotie voor een illustere Iraanse filmacteur en het titelstuk dat put uit eenzelfde stilistisch vernuft als dat van Rachel Cusk, serveert Krauss veeleer afkooksels uit romans dan bruisende kortverhalen, die alleen door hun compactheid als amuse-bouches kunnen sprankelen.