Nina Nastasia - On Leaving
'Van de paar duizend platen waaraan ik heb meegewerkt, is 'Dogs' één van mijn absolute favorieten.' Producer en opnametechnicus Steve Albini windt er geen doekjes om als hij aan Nina Nastasia's debuut denkt, en ook wijlen de legendarische radiomaker John Peel was een fan.
En mocht u nog nooit van de dame gehoord hebben, dan hebt u voortaan geen enkel excuus meer: 'On Leaving', haar nieuwe, vierde cd, is opnieuw een uiterst fraaie collectie breekbare, spaarzaam gearrangeerde songs. Denk aan Neko Case of Jolie Holland maar dan iets minder rootsy, of aan de Cat Power van vóór de soulplaat 'The Greatest'.
undefined
Nina Nastasia is geboren en getogen in Hollywood, maar heeft de wijk genomen naar New York om zich als muzikante waar te maken. Begrijpelijk: haar liedjes zouden verwelken onder de loden Californische zon, en als haar folk noir als maatstaf geldt, dan huppelt Nina allesbehalve vrolijk door het leven. Zoals op haar vorige platen is haar stem de grootste troef: soms smachtend, meestal zelfverzekerd, altijd verleidelijk. Die stem wordt ondersteund door eenvoudige maar toch verrassende arrangementen: een krassende cello of altviool achter een folky gitaar ('Jim's Room'), een vaag marsritme ('Dumb I Am') of de zachtjes ontluikende grilligheid van 'Counting up Your Bones'. Met rock springt Nastasia spaarzaam om; het levenslustige 'Brad Haunts a Party', waarin een psychotische piano om aandacht smeekt, treft je daardoor des te harder. Nastasia's teksten neigen soms ('Treehouse Song', 'Jim's Room') naar southern gothic: bizarre details geven ze iets mysterieus, en hier en daar moesten we denken aan de spooky verhalen en romans van schrijfsters als Flannery O'Connor of Carson McCullers.
Twaalf liedjes, amper vierendertig minuten muziek, en toch zegt de consumentenman in ons: Beste Koop van de Week!
