Nina Nastasia - Outlaster
'Come closer / Come closer': met die gefluisterde bede sluit Nina Nastasia
haar zesde cd af. Wij kenden haar als een katje dat zich niet zonder handschoenen laat aanpakken, maar op 'Outlaster'
toont ze zich kwetsbaarder dan ooit, zonder zich - zoals vroeger weleens het geval was - te verschuilen achter enigmatische frasen.
De eerste woorden die ze ons in opener'Cry, Cry, Baby'
toezingt zijn vast niet toevallig: 'I won't cry, cry, baby / I won't anymore / You and I, we are ideal / I'm the sad, sad one'.
Ook muzikaal is Nastasia niet blijven stilstaan. Haar folk noir, die we eertijds op deze pagina's met Neko Case
en de jonge Cat Power
vergeleken, is nog altijd intact, maar op 'Outlaster' maakt het uitgepuurde geluid dat lang haar handelsmerk was plaats voor opvallende arrangementen.
De basisinstrumenten (gitaar, bas, drums) staan in de schaduw van een kwartet strijkers en/of houtblazers. Hoewel subtiel het ordewoord is ('Wakes'
, 'One Way Out'
, 'Cry, Cry, Baby'
), heeft producer Paul Bryan
zich een paar keer flink uitgeleefd: in 'You're a Holy Man',
en vooral in 'What's Out There'
,dat met zijn aanrollende en weer wegtrekkende percussie, zijn prikkende violen en cello klinkt als een miniatuurhoorspel.
Evengoed zit er al eens een boormachine onder de geraffineerde orkestratie (in 'A Kind of Courage'
, amper hoorbaar, maar toch), al kan dat misschien ook een ideetje van engineer Steve Albini
geweest zijn.
De nieuwe aanpak leidt tot minder terneerdrukkende songs dan we van Nina Nastasia gewend zijn, maar de weemoed is niet geheel verdampt, hij is alleen anders gedoseerd. En áls de sluizen open mogen, zoals in de tangomutant 'This Familiar Way'
, dan moeten wij diep naar adem happen. En dan roepen we: 'Wat een vrouw!' Na 'Outlaster' zult u (m/v) het met ons eens zijn.
