No Balls, no Glory; A Polaroid Story (3)

Urban artiesten vastleggen op polaroid is niet zo simpel als u zou denken. Elisabeth Ouni is geen journalist, geen fotograaf en ook geen groupie. En beweging en een polaroidcamera zijn geen goede vrienden, de artiesten moeten dus poseren voor haar lens. In haar blog vertelt Ouni hoe ze slaagt of faalt in de ultieme jacht naar die ene foto, terwijl ze te maken krijgt met managers, hardcorefans, zware security en een beschermende entourage. Deel 3: One for All, All for One Polaroid.

One for All, all for One Polaroid

Het hoeft niet altijd moeilijk te zijn om een polaroid te schieten. Soms moet je gewoon vertrouwen op je gezond verstand. Neem nu Baloji. Die had juist een nieuwe plaat uit, het autobiografische 'Hotel Impala', en was druk aan het touren om die te promoten. Omdat hij op de Lokerse Feesten vlak voor N.E.R.D optrad, hoopte ik twee vliegen in één klap te vangen.

Baloji is een enorme meerwaarde voor de Belgische urban scene. Hij rhymet in het Frans, heeft een leuke flow, en zijn 'Hotel Impala' ademt authenticiteit uit. Bovendien heeft hij stijl en bakken charisma.

Oké, N.E.R.D kon ik niet zomaar een mailtje sturen om te vragen of ik eens in hun trailers mocht binnenwippen, maar bij Baloji lag het iets gemakkelijker. Ik had ontdekt dat Baloji zélf zijn MySpace beheert, dus stuurde ik hem langs die weg een mail. Een week later had ik al een antwoord! Hij wou best poseren voor mij, maar - here's the catch - alleen als ik ook de rest van zijn band fotografeerde: zangeres, drummer, gitarist, bassist, de hele rimram. Heb ik al verteld dat polaroidfilmpjes schaars geworden zijn? Met pijn in het hart stemde ik toe. Ik begon pas met mijn project, en schatte mijn slaagkansen bij N.E.R.D zeer laag in - ik kon het me dus niet permitteren om met lege handen thuis te komen. Hij gaf me zijn telefoonnummer en raadde me aan om hem te sms'en als ik de polaroid wou nemen. Voilà.

undefined

Lees het vervolg op www.ouni.be/blog