No Balls, No Glory; A Polaroid Story
Urban artiesten vastleggen op polaroid is niet zo simpel als u zou denken. Elisabeth Ouni is geen journalist, geen fotograaf en ook geen groupie. Beweging en een polaroidcamera zijn geen goede vrienden, de artiesten moeten dus poseren voor haar lens. Vanaf vandaag kunt u in haar blog lezen hoe zij slaagt of faalt in de ultieme jacht naar die ene foto terwijl ze te maken krijgt met managers, hardcore fans, zware security en een beschermende entourage. Gezien Polaroid geen films meer produceert zal de eindvraag zijn: welke artiest legt Ouni vast op haar allerlaatste polaroid?
Mijn eerste keer - N.E.R.D.
7 Augustus, Lokerse Feesten
undefined
De dag van mijn verjaardag is de dag dat ik beslis om met dit project te beginnen. Ik ben erin geslaagd om een backstagepas te krijgen via een vriendin. Ik ben zenuwachtig en zit onrustig te wachten backstage. Wanneer komen ze? Zal ik slagen in mijn opdracht? Ik probeer me te focussen en overtuig mezelf dat ook zij normale mensen zijn; ze eten, ademen en kakken net zoals jij en ik. Toch?
Een bestelwagen komt aangereden. Ik voel de backstageruimte letterlijk naar adem happen. Je kan een speld horen vallen. Ze zijn er.
De band en de entourage verlaten de bestelwagen als eerste en dan verschijnt Pharrell Williams. Hoe zou het voelen om al die zombie-ogen te voelen prikken in je rug? Hij ziet er ontspannen uit en terwijl hij zijn blackberry checkt, wandelt hij recht het artiestendorp binnen. In een flits is hij alweer verdwenen.
Ik hou de uitgang van het artiestendorp nauwlettend in het oog. Als ik eindelijk iemand van de entourage het dorp zie verlaten, raap ik al mijn moed bijeen en stap recht op de man af. Ik stotter nerveus terwijl ik mezelf voorstel en hem vraag hoe groot mijn kans is om Pharrell Williams en Shae op polaroid te krijgen. Hij bekijkt me wat raar en zegt me kordaat dat er zeker geen mogelijkheid is om dit in het artiestendorp te doen en dat ik hem elders 'te pakken moet krijgen'. Zijn woorden zijn nog niet koud of hij is alweer vertrokken. Ik sta er wat beduusd bij. Wat bedoelt hij met 'te pakken krijgen'? Wat moet ik doen? Hem stalken of zo?
Plots zie ik dat de band een shortcut neemt naar het podium. Ze nemen niet de gebruikelijke weg naar het podium - de weg die dwars door de backstageruimte loopt en waar alle backstagegasten aan het wachten waren tot Pharrell zou verschijnen. Ik begin te lopen naar een uitgang waar ik hoop dat ze gaan verschijnen en yes sir ik heb goed gegokt! De grond is glad en modderig en ik zie hoe Pharrell behendig van punt A naar B springt. Het is duidelijk dat hij zijn vlekkeloze sneakers mooi proper wil houden.
Ik hoor mijn stem trillen wanneer ik hem zenuwachtig vraag of hij aub voor mijn polaroid wil poseren. Hij kijkt guitig op terwijl hij me vlug van kop tot teen bekijkt, tot zijn kolossale bodyguard me het volgende toe schreeuwt: 'NO POLAROIDS, HE'S GOT TO GO ON STAGE RIGHT NOW!' Pharrell haalt verontschuldigend zijn schouders op met een blik van 'Tja, hier valt moeilijk mee te onderhandelen, niet?'. Hij snelt vervolgens de trappen op richting podium naar een ondertussen uitzinnig en ongeduldig publiek.
Godverdomme. Geen Polaroid.
Ouni
Lees het vervolg op ouni.be/blog
