Noel Gallagher's High Flying Birds (Vorst Nationaal)

Fans van Oasis worden dezer dagen behoorlijk verwend. Amper een maand nadat zijn broer Liam de AB aandeed, streek Noel Gallagher met zijn High Flying Birds neer in Vorst Nationaal. Een prima gelegenheid om de artistieke prestaties van de twee rivaliserende partijen nog eens tegen elkaar af te wegen. Daarbij bleek andermaal dat ‘our kid’ in een lagere divisie bokst dan ‘our Givenchy fuckin’ Bond Street pussy-wearing clown’.

'Bakens werden er in Vorst niet verzet, maar aan goed geconstrueerde, catchy popmuziek was er zeker geen gebrek'

Never a dull moment met de Gallaghers: hun hilarische scheldpartijen blijven vaste prik in de roddelkolommen. Zelfs hun release-schema geeft aan dat ze elkaar nauwelijks het licht in de ogen gunnen. Hun jongste soloplaten verschenen bijna tegelijkertijd, alsof ze, elf jaar na de split, nog altijd willen testen wie van beiden op de meeste loyaliteit van de zogenaamde parka monkeys kan rekenen. In commercieel opzicht zijn er tot dusver winnaars noch verliezers, want ‘As You Were’ van Liam en ‘Who Built the Moon?’ van Noel stormden allebei de Britse charts binnen op de hoogste plaats.

Alleen huurde de jongste Gallagher een stel broodschrijvers in dat de Oasis-sound zo dicht mogelijk moest zien te benaderen en bleken de setlists tijdens zijn jongste tournee voor meer dan de helft uit songs van zijn broer te bestaan. Liam is dus het type dat graag pronkt met andermans juwelen, wat een Amerikaanse journalist al tot de term ‘fauxasis’ inspireerde. Noel daarentegen, die door vijfde Beatle George Martin ooit ‘de talentrijkste liedjesschrijver van zijn generatie’ werd genoemd, onthoudt zich tegenwoordig wijselijk van grootspraak, maar vertikt het wél carbonnetjes te maken van de nummers die hem groot hebben gemaakt.

Dat neemt niet weg dat de meningen over “Who Built the Moon?’ verdeeld zijn. NME noemt het Noels meest ambitieuze werk sinds ‘(What’s the Story) Morning Glory, terwijl de recensent van The Irish Times concludeert dat de oase nu écht wel is opgedroogd. De waarheid ligt, zoals zo vaak, in het midden. De muziek van Noel Gallagher klinkt, met haar verwijzingen naar ninetiesbands als Spiritualized en Primal Scream, nog altijd even retro, maar de man heeft tenminste de moed om eens wat anders te proberen. Met de hulp van dance-producer David Holmes koppelt hij raverock aan prog, psychedelia en space gospel en komt hij met een geluid op de proppen waar je bloed weer iets sneller van gaat stromen.

Gallagher Sr. liet zich in Vorst assisteren door een uit de kluiten gewassen, tienkoppige band, inclusief backingzangeressen en een blazerssectie. De inmiddels vijftigjarige rocker speelde tegen een decor dat er uitzag als de ingang van een spoorwegtunnel en putte uit iedere fase van zijn carrière. Zo werd een gulle greep uit zijn nieuwe plaat, afgewisseld met blokjes uit ‘Chasing Yesterday’ en het titelloze debuut van The High Flying Birds. Opener ‘Fort Knox’ (sleutelzin: ‘You’ve got to keep yourself together’) introduceeerde een portie Oriëntaalse exotiek en soulvolle vrouwenstemmen. ‘Keep on Reaching’ klonk als de Spencer Davis Group, voor de gelegenheid aangevoerd door Paul Weller en werd door de toeters van enkele uitroeptekens voorzien. ‘It’s A beautiful World’, met fraai gitaarwerk van Gem Archer (ex-Heavy Stereo) was dan weer stuiterende psychpop met een francofoon randje.

Dat Noel Gallagher nog steeds een behendige dief is, bleek onder meer uit ‘Holy Mountain’, een atypische flard glamrock met echo’s uit ‘Ca Plane pour moi’ van Plastic Bertrand, en het swampy ‘Be Careful What You Wish For’, dat zich wel zeer dicht tegen ‘Come Together’ van The Fab Four aanschurkte. Maar Noel beheerst zijn ambacht, zoveel is zeker. ‘Ballad of the Mighty I’ beschikte over voldoende punch om je een bloedneus te bezorgen, het meditatieve ‘Riverman’ dreef voorbij op een mistbank waarop het comfortabel zitten was en publieksfavorieten als ‘If I Had A Gun’ en ‘Dream On’ joegen het kwik in Vorst meteen enkele graden de hoogte in.

We zaten al tien nummers ver in de set toen Gallagher zich voor het eerst tot zijn fans richtte. Het massaal meegezongen ‘Little By Little’ was de eerste van zes Oasis-songs en de eigenlijke inzet van het feestje waar de toeschouwers reikhalzend naar uit hadden gekeken. De afgekloven unplugged-versie van ‘Supersonic’, met enkel Noel op akoestische gitaar en Mike Rowe op piano, werd euforisch ontvangen en dat gold ook voor het nieuwe, op eenvoud en rauwe emotie steunende ‘Dead in the Water’. Met het luchtige ‘Half the World Away’ (de vibe van Burt Bacharach was niet veraf) en het onverslijtbare ‘Wonderwall’ liet Gallagher zijn emmer nog vaker in het Oasis-verleden zakken.

Toen de scheids, na het galopperende ‘AKA… What A Life’ tot verlengingen besloot, mocht de zwarte zangeres Ysée, met succes, de broeierige psychedelische soul van ‘The Right Stuff’ geheel naar haar stem zetten. Tijdens de hymnes ‘Go Let It Out’ en, vooral, het ruim twintig jaar oude ‘Don’t Look Back in Anger’, regeerde vooral de nostalgie en liet Noel Gallagher het zingen aan de armenzwaaiende meute over. Met uitsmijter ‘All You Need is Love’ bracht de artiest nog hulde aan dat groepje uit Liverpool waar hij ongeveer alles van had geleerd. U begrijpt: bakens werden er in Vorst niet verzet, maar aan goed geconstrueerde, catchy popmuziek was er zeker geen gebrek. En daar konden we, in de aanloop naar het weekend, perfect mee leven.

Het publiek

Liet zich vooral tot koorzangen verleiden zodra er een blik Oasisklassiekers werd opengetrokken.

Quote

'We fucking LOVE coming to Brussels. You're fucking brilliant. This is one of my favourite towns in the world. Honestly.' U merkt het: Noel Gallagher durft al eens een potje te slijmen.