Nora Gharib over 'Merci voor de muziek': 'Pas tijdens de opnames beseften ze dat ik er niets van ken'

Muziek verrast, ontroert, troost en maakt blij. Om die boodschap uit te dragen zijn ‘Merci voor de muziek’-presentatoren Nora Gharib (‘Patser’, ‘K3 zoekt K3’) en Bart Peeters (de rest) de voorbije maanden door het land getrokken.

Nora Gharib «Het is écht niet makkelijk om uit te leggen waarover ‘Merci voor de muziek’ gaat. Muziek is de rode draad, maar iedere keer op een andere manier. Soms met verborgen camera’s en flashmobs, soms brengen we fans onverwachts in contact met hun lievelingsartiest. Er was Luc, een man met terminale kanker. Zijn laatste wens: zelf de muziek inspelen die op zijn begrafenis gedraaid zou worden. Een andere keer hebben we iemand geholpen om zijn vriendin ten huwelijk te vragen.

»De mensen en hun verhalen spelen de hoofdrol in ‘Merci voor de muziek’, de artiesten de bijrol. En Bart en ik zijn de tussenschakel. We brengen mensen met elkaar in contact, we go with the flow.»

HUMO Je zei eens: ‘Ik ben elke keer opnieuw verrast door wat muziek kan betekenen voor mensen.’ Voorbeelden!

Gharib «Ik heb gemerkt dat ik gewoon erg weinig artiesten kén. Ik had bijvoorbeeld nog nooit van Arno gehoord, of van Kommil Foo. Nadat ik hen voor dit programma had ontmoet, verschoot ik er telkens van hoe groot, hoe bekend en hoe góéd die mensen zijn.»

HUMO In een aankondigend filmpje in mei kwam je op de vraag ‘Wat weet je over Bart Peeters?’ ook al niet bijzonder ver.

Gharib (lacht) «Da’s waar. Supererg, maar bij Bart net hetzelfde: hij wist ook niet veel over mij. Gelukkig kunnen we daar allebei keigoed mee lachen. Ik weet intussen wel dat hij ooit in een groepje zat, The Radios, en dat hij daarmee wereldhits als ‘She Goes Nana’ had. Ik wist dat niet, maar hij wist ook niet dat ik een vlog heb, hé zeg! (lacht)»

HUMO Ze hebben je dus gevraagd voor je onbevangen blik?

Gharib «Nee! Het is duidelijk dat de makers pas tijdens de opnames hebben beseft dat ik er niets van ken (lacht). Op een gegeven moment waren Bart en ik namen aan het noteren van artiesten die we nog wilden uitnodigen. Ineens zegt hij: ‘Misschien kunnen we Jacques Brel vragen.’ Waarop ik: ‘Ja, da’s goed,’ want ik dacht: Bart zal het wel weten. Ik merkte meteen dat ik iets stoms had gezegd: eerst werd het heel stil en dan barstte de hele ploeg in lachen uit.

»Ik ben opgevoed met Arabische muziek en Marokkaanse televisieprogramma’s, hè. Qua Vlaamse televisie keken wij thuis alleen naar ‘De Pfaffs’.»