Oh Wonder in OLT Rivierenhof
Oh Wonder, dat zijn in eerste instantie de sympathieke spring in ‘t veld Josephine Vander Gucht en de eveneens sympathieke, maar iets meer teruggetrokken – althans gisteravond toch – Anthony West. In OLT Rivierenhof kwamen ze, geflankeerd door een drummer en bassist, nog een keer buiten voor ze weer in de studio duiken om aan een volgend album te werken.
Dat Oh Wonder een band is die beter past in een intiem Antwerps openluchttheater dan, zoals vorig jaar, op de main stage van Pukkelpop was snel duidelijk. Zeker Vander Gucht leek helemaal in haar sas. De energieke Engelse zag eruit alsof ze elk moment zou losbreken van haar keyboard om het op een dansen te zetten. Hoewel haar vingers aan de toetsen bleven kleven, gebruikte ze haar hele lichaam om de liedjes te brengen en bespeurden we zelfs voorzichtig geheadbang. Dat had z’n uitwerking op het publiek: stond je vooraan niet te dansen, dan zat je in de tribune wel met je hoofd mee te wiegen.
Sowieso lijkt de band zich beter thuis te voelen op het podium. De generieke bindteksten waar Oh Wonder eerder in grossierde, worden voorzichtig ingeruild voor spontane opmerkingen. Nadat Vander Gucht afgeleid werd door het publiek en tijdens ‘Landslide’ de verkeerde tekst begon te zingen, zei West fijntjes dat zoiets ‘enkel Josephine overkomt, ik ben een professional’. Vander Gucht had dan weer voor de gelegenheid een paar woordjes Nederlands ingestudeerd (‘Goedenavond’, ‘We zijn heel blij om hier te zijn’) en, dat hadden we nog niet eerder gehoord, Nederlands is toch echt de ‘funniest language’.
De setlist was weinig verrassend, wat ook lastig is met nog maar twee albums op de teller. Het kon het publiek verder weinig deren want de band bracht elk nummer met evenveel overtuiging. Na het tiende liedje – of was het het elfde? – begonnen we wel de tel kwijt te raken omdat hun nummers zo in elkaar overvloeien. Ondanks de ietwat overdonderende lichtshow tijdens enkele nummers, kabbelde het allemaal wat voort. Erg? Niet per sé. We lieten ons graag meevoeren door de engelenstem van Vander Gucht en de fijne harmonieën die de twee produceren, zeker in ‘Body Gold’, ‘Technicolour Beat’ en ‘Drive’. We zouden in bijna meditatieve toestand het theater verlaten kunnen hebben, maar dat werd vakkundig voorkomen door de m/v/x die het een goed idee vond om ‘Sex Bomb’ van Tom Jones door de boxen te jagen vlak nadat Oh Wonder van het toneel verdwenen was. Weg sfeer.
Oh Wonder nam al afscheid voor ze aan het verplichte rondje bisnummers begonnen waarin ze uiteraard hun populairste liedjes ‘Ultralife’ en ‘Drive’ brachten: ‘We zien jullie volgende keer met ons derde album’. Prima wat ons betreft, maar we zijn toch benieuwd of ze daarvoor eens wat anders uit hun hoed gaan toveren.
