Okkervil River - I Am Very Far
Er hangt een bloedrode sluier over Okkervil River. De groep heeft iets met de zelfkant, en de romantiek die daaromheen hangt: 'Black Sheep Boy' uit 2005 was losjes gebaseerd op leven en werk van Tim Hardin, en vorig jaar stonden ze Roky Erickson, nog zo'n stukje collateral damage van de sixties, bij op zijn uitstekende comebackplaat 'True Love Cast Out All Evil'.
Hun bekendste song heet niet toevallig 'Our Life Is Not a Movie or Maybe': het noodlot komt nergens zo goed tot zijn recht als op het witte doek, en Will Sheff - schrijver en romanticus par excellence - weet dat.
De puinhoop in zijn hoofd werd nooit beter verklankt dan op 'I Am Very Far': de relatieve hitgevoeligheid van het succesvolle tweeluik 'The Stage Names' (2007) en 'The Stand Ins' (2008), die Okkervil River in alle grote Amerikaanse talkshows bracht, hebben ze zomaar te grabbel gegooid. Van Erickson hebben ze niets dan chaos geërfd.
Ze hebben hun songs losgelaten en vastgesteld dat die na een nachtje slempen altijd de weg naar de studio terugvonden, stinkend en besmeurd maar bruisend van het leven. Er werd veelvuldig gewerkt met strijkers, en met een uitgebreide bezetting: twee bassen, twee drummers, twee piano's en tot zeven (!) gitaren. En alles live opgenomen: je ziet de muzikanten naar elkaar kijken en aftellen.
Die ambachtelijke wall of sound geeft nummers als 'Rider' en 'White Shadow Waltz', twee van indrukwekkendste elektrische stormen hier, een onweerstaanbare feel mee, maar ingetogen is het net zo mooi: met de koptelefoon op wordt een nummer als 'Piratess' een ontdekkingsreis, met achter elke hoek een nieuwe verrassing. Dat geldt trouwens voor de hele plaat: het lijkt eerst een rommeltje, maar u moet ze de tijd geven om haar kleurenpracht te ontvouwen.
Doorbijten is de boodschap, en intussen kunt u zich nog altijd verwonderen over Will Sheff, die door de songs strompelt als een verward, dronken kalf. Hij klauwt naar de sterren en zingt zich de ziel uit het lijf. Dat hij geen groot zanger is, hindert niet: we hebben de helft van de tijd geen idee waarover hij het heeft, maar zijn overgave geeft ons zin om met het hoofd vooruit de nacht in te duiken.
'I Am Very Far' is een pleidooi voor een groots en meeslepend leven - het beste dat we in tijden gehoord hebben. Wie de laatste Arcade Fire een tikje fantasieloos vond, moet hier eens naar luisteren.
