Olga Leyers (21) treedt in de voetsporen van Jan Leyers (60): Humo sprak met vader en dochter
Vanaf 31 januari is op VTM ‘De wereld rond met 80-jarigen’ te zien, waarin presentatrice Olga Leyers precies doet wat de titel belooft. De jongste van de Leyers-zussen treedt zo in de voetsporen van vader Jan, die een tv-carrière heeft uitgebouwd met verre reizen, met dat verschil dat hij meestal de oudste was die in beeld kwam. Over wasmachines, afritsbroeken en schuilkeldertips: het allereerste dubbelinterview van Jan en Olga Leyers. ‘Het leven is een tocht door het bos. We zien straks wel hoe we de wolf te lijf zullen gaan.’
undefined
'Ik heb vaak gehuild, maar meestal van geluk'
HUMO Olga, op papier lijkt ‘De wereld rond’ een kruising van ‘De droomfabriek’ en ‘Hotel Römantiek’. De ouden van dagen met wie Sieg De Doncker en jij op reis gaan, zien allemaal een droom vervuld.
Olga Leyers «In de praktijk lijkt ons programma helemaal niet op die andere twee. Akkoord, met ‘Hotel Römantiek’ heeft het de oudjes gemeen, maar wij proberen hen niet aan elkaar te koppelen. En het klopt dat ze een verrassing krijgen, maar het woord ‘droom’ past daar niet bij, vind ik. Het zijn geen dingen waar ze al sinds hun 3de naar verlangen. De reis was voor hen wel een unieke ervaring. Ik herinner me dat één van hen voor het eerst naar een Amerikaanse wolkenkrabber keek en zuchtte: ‘Dank u, VTM!’»
HUMO Hoe heb je de opnames ervaren?
Olga «Het was overweldigend. Een lange reis – we waren meer dan een maand weg – is altijd een ingrijpende gebeurtenis. Ik ben mezelf een paar keer tegengekomen. Vorig jaar had de drukte rond ‘De slimste mens’ me nogal door elkaar geschud, en die wereldreis was een ontlading. Ik heb vaak gehuild, maar meestal van geluk.»
HUMO Jan, in Humo zei jij ooit: ‘Ik heb pas geleerd hoe prettig het is om mensen goed nieuws te brengen toen ik juryvoorzitter van ‘Idool’ was.’ Je was toen al 45, was het jou dan nog nooit eerder overkomen dat je iemand goed nieuws kon brengen?
Jan Leyers «Ik ken eigenlijk niet zoveel voorbeelden van situaties waarbij je iemand anders goed nieuws mag brengen. (Denkt na) Wanneer is jou dat voor het laatst overkomen?»
HUMO Euh, ik weet dat mijn moeder altijd opgetogen is als ik haar bel om te zeggen dat ik op bezoek kom.
Jan «Het zegt veel over jou dat je dat als een voorbeeld van goed nieuws beschouwt. Eigenlijk zeg je nu: ‘Ik ben een geschenk aan de wereld!’ (lacht) Ik geef toe: dát gevoel heb ik nooit gehad. Een boodschapper van goed nieuws zijn, dat is kunnen zeggen: ‘U heeft de Lotto gewonnen, mevrouw.’»
HUMO ‘Hotel Römantiek’, ‘The Voice Senior’, ‘De wereld rond met 80-jarigen’... Jan, zou het toeval zijn, of is de pensioenleeftijd plots hip in televisieland?
Jan «Het is gewoon de vergrijzing die zich vertaalt op televisie. In Egypte is meer dan de helft van de bevolking jonger dan 25 jaar, hier is het omgekeerd. Oudere mensen kijken bovendien meer televisie.»
Olga «Twee jaar geleden waren er plots heel veel programma’s over kindjes. Nu zijn de oudere mensen aan de beurt.»
HUMO Reisde er tijdens de opnames van ‘De wereld rond met 80-jarigen’ een medisch team mee? In de originele, Nederlandse reeks zag ik een tachtiger die voor het eerst ging parachutespringen.
Olga «Er zat een dokter in ons team, en een meisje dat instond voor de begeleiding. Verder vlogen de oudjes altijd businessclass, en er stond steeds een rolstoel klaar.»
HUMO Over ‘The Voice Senior’ zei coach Natalia vooraf: ‘Wie in mijn team terechtkomt, garandeer ik een tweede jeugd.’ Jan, je bent vorig jaar 60 geworden. Hunker jij al naar een tweede jeugd?
Olga (lacht hard) «Nu ben je punten aan het scoren!»
Jan «De tweede jeugd is een concept waar ik geen voeling mee heb. Ik doe nog steeds dezelfde dingen die ik al mijn hele leven doe. Ik treed op, ik zit tot een kot in de nacht op een gitaar te prutsen en ik lees boeken. En als ik ’s ochtends nergens heen moet, blijf ik in bed liggen. Ik leid het leven van de eeuwige student. Tegenwoordig zelfs meer dan twintig jaar geleden, toen de kinderen nog klein waren en de dag een stuk vroeger begon.
»Ik lijd ook nauwelijks fysieke ongemakken, dat helpt. De enige uitzondering: als ik eens stevig doorzak, heb ik achteraf anderhalve dag nodig om ervan te bekomen. Maar het antwoord is dus: nee, ik hunker alleen maar naar meer van hetzelfde.»
HUMO Vraag je je nooit af: hoe lang heb ik nog tijd voor meer van hetzelfde?
Jan (denkt na) «Vorige week zijn mijn vrouw en ik een nieuwe wasmachine gaan kopen. In de winkel zei men: ‘Zo’n wasmachine gaat twintig jaar mee!’ Waarop mijn vrouw: ‘Ha, dan is dit misschien de laatste wasmachine die we ooit zullen kopen.’ Ik vond dat heel confronterend.
»Een Amerikaanse vriend, den David, vertelde me ooit dat hij ergens had gelezen dat ze in China, wegens de schaarste, maar om de zeven jaar recht hadden op een nieuw elektrisch toestel. Waarop David: ‘I mean, how many seven years have you got?’ Hij had gelijk: ook wij hebben in het leven gemiddeld máár vier wasmachines, als zo’n ding twintig jaar meegaat. (Bedenkt zich) Nu, voor je twintigste koop je er zelden één, dus eigenlijk zijn het er maar drie.
»Ik ben nu toe aan mijn laatste wasmachine en dus, bij wijze van spreken, aan het laatste hoofdstuk van mijn leven. En zo lang lijken die hoofdstukken nu ook weer niet te duren. Als ik terugdenk aan 1999 – twintig jaar geleden, dus – staat dat me nog angstwekkend scherp voor de ogen. Het lijkt in elk geval geen eeuwigheid.»
HUMO Vijf jaar geleden beviel je dochter Dorien van een zoontje, Leon. Heeft het grootvaderschap dan niet voor een wezenlijke verandering gezorgd?
Jan «Leon is een fantastische gast, met een geweldig gevoel voor humor bovendien. Maar het wegvallen van mijn ouders – m’n vader stierf in 2007, m’n moeder dik twee jaar geleden – heeft me ingrijpender veranderd dan de komst van een kleinkind. Ik vond het vroeger comfortabel om, als ik iets doms deed of twijfelde, mijn schouders te kunnen ophalen: ‘Ik ben uiteindelijk ook maar een kind van mijn ouders.’ Nu ik zelf de oudste van de stamboom ben, voelt het alsof ik me geen stommiteiten meer kan veroorloven.»
Olga «Ik denk vaak aan de dood. Misschien omdat ik de jongste ben. Ik wil dat mijn ouders mijn kinderen nog zullen zien. Dat ze, als ik beslis om te trouwen, daar nog bij zullen zijn. Ik probeer mijn ouders nu al te troosten met de veronderstelling dat de technologie en de medische wetenschap straks misschien zo ver staan dat ze gemakkelijk 100 zullen worden. Nóg een wasmachine!»
Jan (schouderophalend) «Toen ik 30 werd, kreeg ik een lifestyle-aanval: gezond eten, zelfs een tijdlang geen alcohol meer. Maar als je nog wat ouder wordt, denk je al snel: fuck it, wat maakt het uit, waarom zou ik nú nog opletten? Op mijn 40ste deed ik mee aan de 20 kilometer van Brussel en klokte ik af op 1 uur 32 minuten. Op dat moment dacht ik: ik wil die tijd met 10 minuten verbeteren. Maar ik weet niet of het er ooit nog van komt.»
Olga «Ik hoop dan weer dat ik op mijn 30ste verjaardag niet wakker word en denk: ‘Wat heb ik de afgelopen tien jaar eigenlijk gedaan?’ Ik ben nog maar 21, maar merk nu al hoe snel de tijd gaat. In het middelbaar was dat anders. Dan is een jaar nog echt een jaar. Elke winter duurde ééuwen, en iedere zomer ook. Sinds ik op de universiteit zit, lijkt alles twintig keer sneller te gaan.
»Ik hoop dat er een periode komt dat ik mij niet meer zo vaak laat verleiden om uit te gaan of series te kijken. Dat ik meer boeken ga lezen en mezelf meer uitdaag. Ik zie mezelf in de toekomst best wel als een carrièrevrouw (lacht hard).»
HUMO Van wie zou je dat hebben meegekregen? Ik geloof niet dat ik ooit ergens heb gelezen dat Jan zichzelf omschreef als carrièreman.
Olga «Geen idee. Van mijn mama heb ik vooral geleerd om voor mensen te zorgen, om het gezellig te maken.»
Jan «Misschien gebeurt het nog, dat ik de wasmachine zie draaien en dat er mij ineens een idee voor een nieuwe carrière te binnen schiet.»
Administratieve shit
HUMO Jan, vat ik het goed samen dat je je in je professionele bestaan vaker hebt laten leiden door goesting dan door ambitie?
Jan «De dingen waartegen je ‘nee’ zegt, zijn minstens even belangrijk als de doelen die je bewust najaagt. Als twintiger maakte ik een paar momenten mee die toen klein leken, maar waarvan ik nu besef: dat was een scharniermoment. Ik zat in de jaren 80 een tijdlang in een BTK-project – een soort statuut om je uit de werkloosheid te houden. Ik werkte in het Antwerpse Middenstandshuis en moest me er bezighouden met saaie, administratieve shit. Maar: omdat ik zonder fouten een brief kon typen, kreeg ik na enkele maanden de vraag of ik secretaris wilde worden van de Antwerpse schepen voor de Haven. Iedereen – mijn vader voorop – vond: ‘Dat móét je doen. Unieke kans!’ Maar ik dacht alleen: dat ruikt naar vergaderen en naar een das moeten dragen. Ik heb die unieke kans dus aan mij laten voorbijgaan.
undefined
undefined
'Jan Leyers: 'Nu ik zelf de oudste van de stamboom ben, voelt het alsof ik me geen stommiteiten meer kan veroorloven.''
»Ik had mijn eerste bankrekening pas toen ik 26 was. Tot die tijd zat het beetje geld dat ik had gewoon in mijn portefeuille in mijn achterzak. Ik volg zelden een plan. Het leven is toch een beetje een tocht door het bos. We zien straks wel hoe we de wolf te lijf zullen gaan.»
HUMO Heb jij na ‘De schaduw van het kruis’, ‘De weg naar Mekka’ en ‘De weg naar het Avondland’ een arsenaal aan gewoontes en trucs opgebouwd om het reizen zo aangenaam mogelijk te laten verlopen?
Olga «Wij hebben thuis een running joke over de afritsbroeken van papa. Wanneer iemand van ons naar een warm land reist, zegt hij: ‘In Dubai kun je niet rondlopen met een jeans! Dat moet een broek uit een dunne stof zijn, bij voorkeur één waarvan je de pijpen kunt afritsen.’»
Jan «Mijn goede raad is meestal praktisch. Maar niet dat mijn dochters daarnaar luisteren. Op haar wereldreis was Olga veel te warm gekleed.»
Olga «Je kan het ook zo bekijken: ik was te warm gekleed, en tóch heb ik het overleefd.»
Jan (ongestoord) «Vroeger lachten ze me uit om mijn blauw-wit gestreepte Adidas-slippers. Tot Johnny Depp er ook mee werd gesignaleerd en ze van de ene op de andere dag cool werden. Ik denk: voor de afritsbroeken zal het voor één van de komende weken zijn.»
HUMO Wat is aangenamer: touren met een popgroep, of reizen met een televisiecrew?
Jan «Qua sfeer is dat bijna identiek. In beide gevallen ben je met een kleine unit onderweg, en telkens wanneer je halt houdt, moet er gescoord worden. De ene keer door een goed concert te geven, de andere keer door bruikbaar materiaal te filmen. Eigenlijk zijn ze beiden de moderne versie van een middeleeuwse rooftocht. Toen werd het dorp platgebrand, nu spelen we de zaal plat. ‘Is dat München, ginder? Let’s take Munich!’»
HUMO In de hoogdagen van Soulsister was je vaker uithuizig dan nu. Konden je dochters de lange afwezigheid van hun vader plaatsen?
Jan «Vooral Dorien en Ella, mijn twee oudste dochters, hebben het als kind vaak zonder mij moeten doen. Ik herinner me de zomer van ‘89. Ik was lang weggeweest, en toen ik thuiskwam zat Ella op de schoot van mijn vrouw. Ze was 1 jaar en in haar blik zag ik: dat kind heeft geen flauw idee wie ik ben.»
HUMO Compenseer je dat dan door de volgende dagen extra veel tijd met je kroost door te brengen?
Jan «Niet echt. Je vindt zoiets heel erg, maar in de praktijk verandert er weinig.
»Quality time is een begrip dat toen nog niet bestond. Net zoals kinderen nog gewoon kinderen waren, en geen kids. Is het je trouwens al opgevallen? Kinderen zijn alleen kids als het leuk-leuk-leuk is. Nog nooit heb ik iemand horen zeggen: ‘Godverdomme, één van mijn kids heeft leukemie.’ ‘Kids’: dat klinkt als een optie die je genomen hebt. ‘Een hond of kids? Doe maar kids.’»
Olga «Het is onwaarschijnlijk hoe anders mijn jeugd was in vergelijking met die van Dorien en Ella. Al zolang ik me kan herinneren, zit papa thuis. Ik zou het bijna een verademing vinden als hij wél eens vaker weg was (lacht).»
HUMO In het voorjaar zal Jan te zien zijn in het nieuwe seizoen van ‘Liefde voor muziek’. Heb je daar lang over moeten nadenken?
Jan (denkt na) «Ik schrok een beetje terug voor het reality-aspect. Ik ben slecht in gefilmd worden terwijl ik ergens in een kasteel een kamer binnenstap en moet zeggen: ‘Maar wát een prachtig uitzicht! En wauw, kijk eens hoeveel ruimte ik in de kleerkast heb!’ Maar het muzikale heeft me overtuigd. De begeleidingsband van ‘Liefde voor muziek’ ken ik vanbinnen en vanbuiten. Jeroen Swinnen producete al een plaat van mij, en één van Soulsister. De drummer is mijn eigen drummer, en de andere muzikanten ken ik ook.
»Voor de rest liet ik het gewoon afhangen van wie de andere deelnemers waren. Bij voorkeur zijn dat muzikanten wier repertoire me aantrekkelijk genoeg lijkt om erin te duiken. En dat is in deze het geval.»
HUMO De rest van de cast bestaat uit Laura Tesoro, Kommil Foo, Stef Kamil Carlens, Bart Kaëll, Ilse DeLange en Milow.
Jan «Op Laura Tesoro na – want zij is natuurlijk nog heel jong – zijn dat allemaal mensen met een ongelooflijke body of songs. En qua muziekstijl herken ik mijn voorkeuren – singer-songwriter, beetje country, beetje blues – in bijna elk van hen. Ik zit tegenwoordig godganse nachten op Spotify naar hun platen te luisteren, om te beslissen welke song ik straks wil coveren. Van Bart Kaëll wist ik dan weer vrijwel meteen welke song ik wilde doen.»
HUMO Ben je vooraf ook te rade gegaan bij Paul Michiels en Bart Peeters, die in eerdere jaargangen van ‘Liefde voor muziek’ figureerden?
Jan «Ja, en mijn vragen waren zoals altijd en overal heel klein en praktisch. Mijn eerste vraag aan Bart was: Hoe laat word je daar ’s ochtends verwacht om op te staan, de ontbijtzaal binnen te strompelen en het beste van jezelf te geven?»
Olga «Die kleine dingen zijn zó belangrijk voor hem. Onlangs moest hij naar de musical ‘40-45’, en vooraf vroeg hij aan mij: ‘Blijkbaar is dat met koptelefoons? Je kan het geluid daarvan toch afstellen, hè?’ Honestly, als ik had gezegd dat dat niet kon, was hij waarschijnlijk thuisgebleven.»
undefined
undefined
'Als papa boos werd, was het uitkijken. Ik heb eens in mijn broek geplast, puur van de schrik ''
Jan «Eigenlijk ben ik een hond. Als een hond ergens ligt waar het plots wat killig wordt, dan verplaatst hij zich meteen naar waar het wel nog behaaglijk warm is. Ik stel eerst de kleine vragen.
»Ik ben geboren in 1958. Ik ben dus grootgebracht in de schaduw van de oorlog, die toen nog maar dertien jaar was afgelopen. Ik heb de oorlogsverhalen vaak gehoord. Bijvoorbeeld over hoe ze bij ons moeder thuis aan het avondeten zaten, wanneer plots – boem! – de straat gebombardeerd werd. Alle lichten uit en het pleister van het plafond. Waarop haar vader, in het donker: ‘Leeft iedereen nog?’
»Ik heb meegekregen dat dat de essentiële vragen zijn: leeft iedereen nog? Zit er nog water in de kruik? Doe een sjaal aan: het is koud, straks doe je een valling op. Die reflex herken ik bij mezelf. Het geven van schuilkeldertips.»
»Wat ik in mijn jeugd ook vaak moest horen: ‘Als je aan tafel geen honger hebt, eet dan maar voor de honger die komt.’ Vroeger moest ik daarmee lachen, maar nu hoor ik daar vooral de tragiek in: wie een oorlog heeft meegemaakt, wéét wat honger is. Dan heb je andere prioriteiten dan: ‘Wat zullen we vanavond op Netflix kijken?’»
vreselijk kind
HUMO Is er in de 21ste eeuw nog gerebelleerd ten huize Leyers?
Olga «Hoe kun je als tiener rebelleren als je vader evenmin in God gelooft en ook naar wilde muziek luistert?»
Jan «In de jaren 60 en 70 waren dat de twee grote splijtzwammen tussen de generaties, hè. Nu kun je rebelleren door in het klooster te gaan (lacht).»
Olga «Ik heb nooit de drang gevoeld om me tegen mijn ouders af te zetten. Pas op: ik was ongetwijfeld een vreselijk kind om in huis te hebben, maar ik ben nooit weggelopen, heb geen tattoo laten zetten, en heb nooit mijn haar afgeschoren of roze gekleurd. Er waren bij ons thuis weinig expliciete regels, maar ik voelde altijd wel aan wat ze leuk vonden en wat niet. Ze hebben me nooit gezegd dat ik geen drugs mag nemen – maar omdat zij er zelf nooit aan waren begonnen, koos ik ervoor om na de schooluren níét in het park joints te smoren met mijn vrienden.
»Ik heb mijn ouders altijd beschouwd als mensen die ik cool vond, en op wie ik indruk wilde maken.»
Jan «Misschien moet ik een boek schrijven, ‘How to Silently Get Them to Do What You Want Without Ever Opening Your Mouth’.»
HUMO Geheide bestseller!
Olga «Veel ouderparen bestaan uit een good cop en een bad cop. Bij ons was mama duidelijk die laatste. Zij moest roepen en streng zijn, ons elke dag achter de veren zitten en zorgen dat we ons huiswerk maakten. Wanneer mama ons iets verbood, vroegen we het aan papa: van hem mocht alles. Maar áls hij boos werd – zo eens om de vijf maanden – was het uitkijken. Ik heb één keer in mijn broek geplast, puur van de schrik, omdat hij me streng aankeek en naar me wees. Ik was al 13!»
Jan «‘How to Make Them Wet Their Pants’ (lacht).»
HUMO Kunnen jullie genieten van de gewaarwording dat men in het buitenland doorgaans niet weet wie jullie zijn?
Olga (schouderophalend) «Dat valt mij niet echt op. Ik vind het wél leuk dat ik op reis heel even iemand anders kan zijn. Je kunt jezelf voor een deel opnieuw uitvinden en een maand lang díé persoon zijn. Even helemaal bevrijd van de gebruikelijke frustraties, akkefietjes en ergernissen: heerlijk.»
HUMO Hoe anders is de Olga op reis in vergelijking met thuis?
Olga (denkt na) «Het verschil zit ’m vooral in het gezelschap. Ik merk dat ik in een vreemde omgeving anders ben dan bij mijn familie.»
Jan «Ben je daar wél meegaand, makkelijk en stil?»
Olga (onverstoorbaar) «Thuis ben ik vaak een brompot, de oorzaak van conflicten. Elders steek ik mijn energie veel meer in pogingen om goedgezind en vrolijk voor de dag te komen. Jammer voor mijn familie (lacht).»
Jan (Tot Olga) «Geef die mens van Humo nu toch gewoon een titel voor zijn stuk: ‘Thuis ben ik een splinterbom, op reis ben ik de zalf op de wonde.’ (lacht)»
HUMO Jij ook, Jan?
Jan «Ik ben overál gemakkelijk.»
Olga (rolt met de ogen) «Dat is weer typisch. Jij denkt dat je de gemakkelijkste mens ter wereld bent. Je spreekt altijd over je simpele basisbehoeften: comfortabel zitten, het ergens niet te warm of te koud hebben. Maar op de keper beschouwd kunnen mama en ik ons veel sneller aanpassen. Als we op restaurant in de tocht zitten, zullen wij ons daarbij neerleggen. Jij zal de hele tijd uitkijken naar een betere tafel.»
HUMO Laat je je, in je keuzes als muzikant en televisiemaker, ooit leiden door het advies van je dochters?
Jan «Ze zijn zeker een klankbord. Ik speel hun soms een nieuw nummer voor op de akoestische gitaar. Olga is dan altijd de meest genadeloze. De anderen zullen het meer verbloemen. Olga zegt: ‘Nee, dit vind ik saai.’»
Olga «Als hij mij om een mening vraagt, zal ik die geven.»
Jan «Olga is ook genadeloos voor zichzelf, en daarom verdraag je dat. Het is veel vervelender als iemand alleen kritisch voor ánderen is.»
pret bij de douane
HUMO In 2003 zei je dat zingen in het Nederlands je helemaal niet ligt. Elf jaar later kwam ‘Helder’ uit, en nu werk je aan een nieuwe, Nederlandstalige plaat.
Jan «Ik zong vroeger in het Engels omdat de meeste van mijn voorbeelden in het Engels zongen. Maar in ons land is dat een soort rookgordijn. De mensen luisteren minder naar wat je zegt, een tekst in een vreemde taal glijdt veel minder gemakkelijk binnen. Ik hoorde gisteren ‘Tonight’s the Night’ nog eens, een nummer van Rod Stewart dat ik al zeker een miljoen keer had gehoord. Tot gisteren, toen ik er eens extra aandachtig naar luisterde, had ik nooit geweten wat hij in de strofes zingt. Met een Nederlandstalig nummer kan zoiets niet. Daar krijg je elke lettergreep mee. Het is onmogelijk om te zeggen: ‘Ik vind ‘Testament’ van Boudewijn de Groot heel mooi, maar ik heb geen idee waarover het gaat.’
»Op een gegeven moment geloofde ik mezelf niet meer in het Engels. Zoals je op een bepaald moment niet meer in Sinterklaas gelooft. Als ik wil zingen over iets dat er voor mij echt toe doet, moet dat voor mij nu in het Nederlands.»
HUMO Voor altijd?
Jan «Dat zeg ik niet. Ik heb geleerd dat je vandaag verliefd kunt zijn op iemand, en dat dat een jaar later voorbij kan zijn. Het zou kunnen dat ik me over twee jaar bedenk. Al kan ik me dat nu moeilijk voorstellen.
»Bij de songs op ‘Helder’ vertrek ik van de tekst. Dat is een heel ander uitgangspunt dan bij een popsong als ‘The Way to Your Heart’. Voor de volledigheid: ik kan en wil die Engelstalige nummers van Soulsister nog wel zingen, maar het voelt een beetje als voorlezen uit eigen werk.»
undefined
undefined
'Jan Leyers: 'Ik verlang niet naar een tweede jeugd, alleen maar naar meer van hetzelfde.''
HUMO Olga, herinner je je nog wanneer je te weten kwam dat je vader ooit een wereldberoemde popster was?
Olga «Ik heb altijd wel geweten dat er íéts met hem aan de hand was (lacht).»
Jan «Mijn oorlogsverleden...»
Olga «De volledige impact ken ik van toen ik de kaften vond waarin mijn mama alle krantenknipsels had bijgehouden. Daar zitten foto’s in van papa die vanuit een helikopter het publiek in Cannes groet, van papa die in Amerika naast de organisator van Woodstock staat, dat soort dingen. Ik kom nu af en toe Duitsers tegen die hem destijds nog hebben zien optreden.»
Jan «Met de Duitsers hebben we altijd een bijzondere band gehad. Eigenlijk met alle Duitstalige landen, die door de mensen van de platenfirma ietwat ongelukkig ‘De GAS-landen’ werden genoemd: Germany, Austria, Switzerland.»
HUMO Ben je er al achter waarom je daar zo populair was?
Jan «Dat zijn de landen van Mozart en Beethoven, hè. Ze horen daar het verschil tussen kwaliteit en rommel (grijnst).»
HUMO Duitsland is ook het land waar David Hasselhoff bovengemiddeld lang populair is gebleven.
Jan (enthousiast) «Elke keer ik door Duitsland rijd, zie ik overal concertaffiches hangen van oude groepen die nergens anders nog iets voorstellen: Iron Butterfly, Barclay James Harvest... Ze zijn er heel trouw: eens in het Duitse hart, altijd in het Duitse hart.
»Ik herinner me nog goed hoe we de allereerste keer met Soulsister naar München reden. Dat was met de auto, vermoedelijk omdat ze bij EMI toen nog niet wisten hoe vér München precies ligt. Aan de Frans-Duitse grens werden we tegengehouden en, nadat we hadden verteld dat we muzikanten waren, aan een strip-search onderworpen. Rick Tubbax was er ook bij: toen werkte hij nog bij Humo, en als embedded journalist mocht hij mee die strip-search ondergaan, die trouwens erg grondig was. Het grappige was vooral dat, terwijl de douane ons aan het onderzoeken was, Mark en Jan – onze bassist en onze drummer – wat verder een leeg douanehokje waren binnengestapt. Daar hadden ze een douanejas en -pet gevonden, waarna ze auto’s begonnen tegen te houden en mensen te controleren: ‘Passeport?’ (lacht) Ik ga er maar van uit dat dit vandaag niet meer mogelijk zou zijn.»
HUMO Nog dit voorjaar word je opnieuw, na een pauze van dertien jaar, presentator van het debatprogramma ‘Nachtwacht’. Was dat een eigen voorstel, of een idee van Canvas?
Jan «Het kwam van mij. Als maker én als kijker had ik er nood aan. Ik mis een arena waarin een kwestie in de diepte wordt aangepakt, los van de waan van de dag en zonder dat de presentator onderbreekt met: ‘Hier vallen nog zoveel dingen over te zeggen, maar dat zal voor een andere keer zijn. We hebben nog een andere gast over een ander onderwerp.’»
HUMO Weet je nog waarom je er destijds mee bent gestopt?
Jan «Omdat ik naar Mekka vertrok.»
HUMO Na het afscheid zei je destijds in Humo: ‘Bij ‘Nachtwacht’ waren we gebonden aan welles-nietesonderwerpen, en die waren op.’
Jan «Dat speelde ook mee. We hebben toen 107 afleveringen gemaakt. Het verwondert me niet dat we het gevoel hadden dat we rond waren. Maar we zijn nu vijftien jaar verder en het aantal problemen dat ons onzeker en stuurloos maakt, is alleen maar toegenomen. Van klimaat en migratie tot het verlies van onze privacy en het afbrokkelen van de democratie.»
»Maar als iemand me morgen zegt dat we nu opnieuw aan een reeks van 107 afleveringen beginnen, zal ik antwoorden: ‘Ben je gek? Ik heb net mijn derde wasmachine gekocht!’»
undefined
