Olga, vrouw van Paul De Grande: ‘Ik zocht een stageplek en na ons gesprek mocht ik de dag nadien al beginnen bij Paul. Voor ik het wist, was ik verliefd’

Sinds ‘Stukken van mensen’ weten we dat er zich een niets ontziende jager schuilhoudt in de aimabele antiquair Paul De Grande (74). Zijn grootste pronkstuk hangt evenwel niet aan een muur, is niet gotisch of laatbarok, maar is afkomstig uit het verre, ijskoude Siberië. Zijn vrouw Olga (50) deelt zijn passie voor antiek en kunst. ‘Ik ben niet gevallen voor de kasteelheer. Ik ben verliefd geworden omdat Paul uniek is in zijn soort.’

Olga De Grande ontvangt ons in Brugge, waar het koppel een tijdelijk onderkomen heeft gevonden in de uit de kluiten gewassen villa van vrienden – de tennisbaan ligt er vandaag wat verloren bij in de striemende regen. Na de verkoop van het kasteel in Snellegem hebben ze maanden gezocht naar een nieuwe stek, groot genoeg voor alle antiek en kunst die Paul nog aan de man wil brengen. Met de hulp van ‘Huizenjagers’ vonden ze uiteindelijk een geschikt pand. Na de zomer hopen ze hun intrek te nemen in het neoclassicistische Memlinghuis in de Brugse binnenstad.

HUMO Aanvankelijk leek Paul niet gewonnen voor het pand.

OLGA DE GRANDE «Hij vond dat er te veel trappen waren en hij miste een grote goederenlift, maar zelf vond ik het meteen iets voor Paul. Hij is een Bruggeling, voor hem is dit een terugkeer naar zijn roots. Na de opnames heb ik gezegd: ‘Je moet met andere ogen naar het pand kijken.’ Zo heb ik hem kunnen overtuigen.»

HUMO In het programma zagen we u enkel stil observeren, terwijl Paul het hoge woord voerde.

OLGA «Zo ben ik. Ik toon zelden mijn emoties en probeer altijd mijn kalmte te bewaren. Dat heeft te maken met mijn afkomst.»

HUMO Uw roots liggen in Siberië.

OLGA «Ik woon nu zestien jaar in België. Ik ben naar hier gekomen vanuit Jakoetsk, de koudste bewoonde stad ter wereld. In de winter daalt het kwik er geregeld tot min 50, soms zelfs tot min 60.»

HUMO Zijn Siberiërs een gesloten volk?

OLGA «Net niet! Wij zijn heel warm voor elkaar. Leven in zo’n extreem klimaat is niet makkelijk. Wij beseffen dat we nietig zijn, dat ons leven volledig in handen ligt van de natuur. Zij is de baas.»

HUMO Hier voelen wij ons de baas.

OLGA «Dat is het grote verschil. (Wijst naar de regen op de ruit) Jullie hoeven geen rekening te houden met jullie zachte klimaat, terwijl wij gedwongen zijn te leven op het ritme van de seizoenen. Onze winter duurt acht maanden. Vanaf oktober tot maart is het zeer koud en er is amper licht. En toch gaat het leven gewoon door: mensen gaan werken, kinderen gaan naar school.»

HUMO De treinen blijven gewoon rijden in de vrieskou?

OLGA «De trans-Siberische trein rijdt nog altijd niet tot in Jakoetsk. Het is haast onmogelijk sporen te leggen op permafrost, de permanent bevroren ondergrond. Je kunt er ook moeilijk op bouwen. Alle woningen, zelfs de flatgebouwen, staan op palen. Anders gaat je huis bewegen zodra de ondergrond ook maar een beetje smelt. Want vergis je niet: onze zomers zijn zeer warm. Dan stijgt de temperatuur tot 40 graden. In juni, juli en augustus schijnt de zon elke dag.»

HUMO Ideaal om op vakantie te gaan. Dan ontlopen we meteen de bosbranden in Zuid-Europa.

OLGA «O, maar die hebben wij ook. Door de hitte in de zomer begint de turf in de ondergrond te smeulen. Twee zomers geleden zijn miljoenen hectaren bos afgebrand. Door de koude, lange winters groeit alles heel traag en doet de natuur er lang over om zich te herstellen.

»Plus: in de zomer zijn er ontzettend veel muggen. Vervelend!»

HUMO Bij Siberië denken we aan uitgestrekte sneeuwlandschappen, met hier en daar een joert en wat galopperende wilde paarden. Of hebben we te veel National Geographic gekeken?

OLGA «Er wonen amper nog Siberiërs in een joert. Het is hooguit een plek die ze gebruiken tijdens de zomer. De rest van het jaar wonen ze in comfortabele huisjes.

»Siberië beslaat het grootste deel van Rusland. Alleen al Jakoetië – de republiek waar ik vandaan kom – is vijf keer groter dan Frankrijk, maar telt maar 1 miljoen inwoners. Vroeger vond je hen verspreid in dorpen, nu zoeken ze het comfort op van de steden, met internet, centrale verwarming…

»In de lange wintermaanden verwarmen we onze huizen dag en nacht. De thermostaat staat constant op 25 graden.»

HUMO Dan bedraagt het temperatuurverschil als je naar buiten gaat een slordige 80 graden.

OLGA «In gewone kleren kun je niet naar buiten. De wetenschap is er nog altijd niet in geslaagd een stof te ontwikkelen die bestand is tegen min 50. Je laarzen, shapka (bontmuts, red.), handschoenen… alles moet van pels zijn. Wij dragen nertsen, rendieren, wolven, poolvossen. Ik heb mijn nertsmantel destijds meegenomen naar België, maar hier durf ik ’m niet te dragen. ’s Winters draag ik hem soms in het magazijn, daar ziet niemand me.»

HUMO Hoe bescherm je je gezicht tegen de kou?

OLGA «Daar moet je heel erg voor oppassen. Je voelt het niet, als je wangen beginnen te bevriezen, maar je ziet het wel: je krijgt witte vlekken op je gezicht, omdat het bloed wegtrekt. Op straat gebeurt het vaak dat een voorbijganger je aanspreekt: ‘Mevrouw, je wangen zijn wit, je kunt ze beter wat masseren.’

»In Siberië dragen we zorg voor elkaar. Geef je een feest, dan zorg je ervoor dat je vrienden achteraf veilig thuisraken. Een auto die onderweg in panne valt, kan je dood betekenen. Op sommige plekken heb je geen gsm-bereik en valt er in de verste verte geen huis te bespeuren. Zo sterven er elke winter mensen. Moet je een lange afstand overbruggen, dan rijd je beter met twee of drie auto’s samen. In je eentje is het te gevaarlijk.

»Siberische kinderen leren voorbereid te zijn op elke mogelijke ramp. Van kleins af aan leren je ouders je naaien, koken, eten zoeken in het bos… Jongetjes gaan al heel jong mee op jacht met hun vader.»

HUMO Leerde jij als meisje dan niet met een wapen schieten?

OLGA «Helaas wel. Ik ben opgegroeid in volle Koude Oorlog. Ieder Sovjetkind moest klaar zijn om te vechten en zijn land te verdedigen. Op school leerden we hoe we een kalasjnikov uit elkaar moesten halen en weer in elkaar zetten. Ik kan het nog altijd. We leerden ook hoe we een nucleaire ramp konden overleven. In de klas leerden we gasmaskers maken en hoe we onszelf moesten ingraven.

»En toch heb ik alleen maar warme herinneringen aan mijn kindertijd. Tot mijn 18de woonde ik in een klein dorp, Krest-Khaldjai, met niet meer dan drieduizend inwoners. Ik voelde me veilig in mijn warme nest. Mijn mama onderwees literatuur aan de middelbare school, mijn papa was mecanicien. Samen met mijn broer en zus hadden we alles wat we nodig hadden. Tijdens de lange winters zaten we avonden lang samen te knutselen en te tekenen. Er was niks anders te doen. Daar heb ik mijn creativiteit en fijne motoriek aan te danken. In de zomers speelden we dag en nacht buiten. In de witte nachten staat de zon zo hoog dat ze niet meer onder de horizon verdwijnt. Je voelt je vrij. Dat gevoel kennen kinderen hier niet.»

HUMO Moest je niet oppassen voor wilde dieren?

OLGA «Dat wel. Er zijn wolven en beren. Sommige zomers hebben de beren te weinig te eten, bijvoorbeeld als alle bessen zijn verkoold door de bosbranden. Als ze honger hebben, komen ze naar de dorpen en breekt er paniek uit. Dan waag je je beter niet in het bos zonder wapen.»

SJAMAAN

OLGA «Met de val van de Sovjet-Unie braken er moeilijke tijden aan. Economisch, maar ook mentaal. Een groot deel van de bevolking was niet klaar om over te stappen op een kapitalistisch systeem. Velen hebben de omslag nog altijd niet gemaakt en zitten mentaal vast in het communistische systeem van Vadertje Staat die alles regelt. Kun je nagaan hoe sterk dat ingebakken zit.»

HUMO Braken er voor uw gezin moeilijke tijden aan?

OLGA «Natuurlijk. Iederéén zat in hetzelfde schuitje. Mama kon blijven lesgeven, maar papa werkte voor een staatscoöperatieve, die de deuren moest sluiten. Vooral de mannen slaagden er niet meer in hun gezin te onderhouden.»

HUMO Bent u weggetrokken uit Siberië om de armoede te ontvluchten?

OLGA «Nee. Op mijn 18de ben ik aan de kunstacademie van Jakoetsk gaan studeren. Omdat de jobs in de kunst niet voor het rapen lagen, ben ik in een diamantslijperij gaan werken. Je moet weten: één op de vier Antwerpse diamanten komt uit Jakoetië. Voor ons is dat de ideale job: wij houden van fijn werk en kunnen lang stilzitten.

»Ik werkte voor een Antwerps bedrijf. Toen ze de fabriek sloten en terugkeerden naar België, vroegen ze of ik meewilde. Ik was nieuwsgierig en dacht: waarom niet? Ik ben samen met mijn dochter vertrokken.»

HUMO U was toen al moeder?

OLGA «Ik was getrouwd op mijn 19de. Mijn man en ik waren dolverliefd. Op mijn 20ste werd ik mama, maar het huwelijk bleef niet duren: we waren te jong. Toen ik naar Antwerpen vertrok, waren we al gescheiden.

»Naar België komen was niet zo’n grote shock. Ik ben meteen Nederlands beginnen te leren. De taal vond ik meevallen, het heeft me veel meer tijd gekost om jullie mentaliteit te doorgronden. Ik probeerde me zoveel mogelijk te omringen met Vlamingen.»

HUMO Is het moeilijk contact te leggen met Vlamingen? We zijn nogal gesloten als volk.

OLGA «Dat heb ik zo niet ervaren. Misschien omdat ik zelf een beetje introvert ben. Ik kom ook uit het noorden, hè. Ik zou nooit kunnen aarden in Italië of Spanje: te veel woorden, te veel emoties. Met de Vlaming voel ik me meer verwant.

»In België wonen maar tien mensen die afkomstig zijn uit Jakoetië. Misschien maar goed ook: dan kun je niet anders dan je integreren.

»Mensen schrikken als ik zeg dat ik uit Siberië kom. Ze verwachten een Slavisch uiterlijk. Bij mij denken ze eerder aan China, nooit aan Rusland. Maar het is zo’n immens land, met zoveel verschillende volkeren en culturen.»

HUMO Mist u het?

OLGA «Ja. Ik mis de natuur. Mensen uit mijn streek, Sacha, zijn de facto aanhangers van het sjamanisme. Ons geloof zit in de natuurelementen: het water, de zon, de bomen… In elke bloem en elke tak zien we het goddelijke.»

HUMO Gaan wij te achteloos om met de natuur?

OLGA «Ik merk dat de mensen hier niet meer verbonden zijn met de natuur. Hier geloven ze in zichzelf. Daar is niks mis mee, alleen is het wel een beetje egoïstisch. Het is ik-ik-ik, terwijl we allemaal toch maar een piepklein deel zijn van het universum.

»Natuurlijk mis ik ook mijn familie. Mijn mama wordt stilaan ouder. Het maakt me triest dat ik niet bij haar ben. In maart ben ik voor het eerst sinds corona teruggekeerd naar huis. Ik voelde me er zo gelukkig. Normaal ga ik altijd in de zomer, maar nu lag er nog een dik pak sneeuw. Mijn eerste Siberische sneeuw in zestien jaar.»

HUMO Paul wilde graag mee naar Siberië, maar door de oorlog in Oekraïne kon dat niet.

OLGA «Ik heb twee paspoorten, een Belgisch en een Russisch, dus mij laten ze binnen. Maar de controles waren dit keer heel streng. Ik moest via Istanbul vliegen: het Europese luchtruim is gesloten voor Russische vluchten.»

HUMO Voelde het anders om nu daar te zijn?

OLGA «Uiteraard. Deze oorlog heeft alles veranderd. Het hele land verkeert in een depressie. Het conflict raakt iedereen. Heel wat buren en families hebben hun gesneuvelde zoons moeten begraven.»

HUMO Het leger rekruteert vaak jongens uit de kleine Siberische dorpen.

OLGA «Het is een moeilijk thema. (Denkt na) Het raakt me enorm. Ik voel me de laatste tijd echt niet goed, maar ik praat er liever niet over.»

HUMO Ook op uw Facebook-pagina houdt u zich ver van alles wat met politiek te maken heeft. U postte wel een vredesduif achter glas: ‘In case of war, break glass.’

OLGA «Precies. Het ligt te gevoelig. Ik wil niet dat mijn familie problemen krijgt, of dat ikzelf niet meer terug kan.»

HUMO Volgt u het conflict op de voet?

OLGA «Absoluut. Ik kijk naar het nieuws hier, maar ik lees ook Russische bronnen. Ook hier circuleert veel propaganda: jullie bronnen zijn alleen Engelstalig. Dan mis je een brede kijk op wat er aan de hand is.

»Na die maand in Siberië was ik echt kapot. De mensen daar praten niet meer, ze zijn bang voor elkaar. Er is veel wantrouwen, zelfs binnen families.»

HUMO Het conflict is de olifant in de kamer waar niemand over praat?

OLGA «Ja. Persoonlijk vind ik dat de grootste slachtoffers de gewone Russen zijn. Ze zijn zichzelf aan het kapotmaken.»

HUMO U ziet het niet snel goed komen.

OLGA «Nee. Dit zal heel lang duren. De haat tussen die twee Slavische volkeren is voor eeuwig.»

HUMO Het grootste deel van de Russen blijft Poetin steunen. Daar kunnen wij niet bij.

OLGA «Dat kun je enkel begrijpen als je Rus bent.

»Westerse politici hebben geen idee hoe de psychologie van de Russen werkt. Ze denken: we gooien er wat sancties tegenaan, dan zullen ze wel anders piepen. Maar zo werkt het niet. Die sancties interesseren de Russen niet. McDonald’s dat wegtrekt uit Rusland? Geen Rus die daar wakker van ligt. Europese grenzen dicht voor de Russen? Dan gaan ze wel op vakantie naar Dubai of Turkije. Ze vinden altijd wel een weg. Ze hebben zich toch nooit Europees gevoeld.

»De sancties hebben precies het tegenovergestelde effect: de Russen gaan het regime alleen maar méér steunen. Als de hele wereld hen haat, dan geef je hun een doel: ‘Oké, dan is het wij tegen jullie.’

HUMO Rare jongens, die Russen.

OLGA «Ik ben geen Rus, ik ben een Sacha. Maar een deel van mij is wel Russisch. Ik weet hoe ze denken, hoe ze zijn. Westerse politici zouden zich meer in hen moeten verdiepen, meer Dostojevski en Tsjechov lezen.»

HUMO We zitten vast in onze vooroordelen over elkaar.

OLGA «Je moet objectief proberen te blijven. Soms ben ik beschaamd over alles wat er is gebeurd, maar het is nu zo. Ik zal in elk geval nooit discussies opzoeken. Dat is één van mijn goede kanten: ik ga conflicten uit de weg.

»Je moet begrijpen dat wij opgegroeid zijn met propaganda: ‘Wij Russen zijn de beste van de wereld, wij hebben het grootste land, de beste literatuur…’ Wisten wij veel dat er ook andere mooie culturen bestonden. Jullie Vlamingen zouden best wat trotser mogen zijn. Kijk naar wat jullie hebben: de hele wereld kent de Vlaamse Primitieven!»

NEUZE-NEUZE

HUMO Kunt u met Paul praten over wat er aan de hand is in uw thuisland?

OLGA «Ja. Hij begrijpt me goed. Hij kent het Russische volk: hij is er nog geweest en had vroeger veel Russische klanten. Ook dat is nu voorbij.

»Op papier zijn Paul en ik totaal verschillend. Er is natuurlijk het leeftijdsverschil, maar dat is niet erg – leeftijd bestaat niet voor mij. We komen vooral uit twee verschillende werelden, maar net daarom werkt het zo goed tussen ons. Door het besef dat je anders bent, moet je altijd blijven communiceren en energie stoppen in elkaar proberen te begrijpen.»

HUMO Jullie delen één grote passie: kunst en antiek.

OLGA «Dat is de essentie van onze relatie.»

HUMO Het is dankzij de antiek dat jullie elkaar hebben ontmoet.

OLGA «Na de diamant ging ik antiekhandel studeren bij Syntra in Brugge. Ik moest een stageplek zoeken en zo ben ik bij Paul terechtgekomen. Na ons gesprek zei hij: ‘Kom hier morgen maar werken.’ Sindsdien werken we elke dag samen. We zijn onafscheidelijk.»

HUMO ‘Tijdens het sollicitatiegesprek zaten we meteen neus aan neus,’ vertelde hij. ‘Ik dacht: ‘In Siberië is dat misschien normaal.’’

OLGA (lacht) «Maar nee, wij doen niet van neuze-neuze. Paul en ik hadden meteen een klik. Hij is een charmante man. Voor ik het wist, was ik verliefd.»

HUMO Hij moet ook onder de indruk zijn geweest.

OLGA «Hij was vooral verbaasd dat iemand van zo ver naar hier wilde komen om de Vlaamse en Europese kunst te bestuderen.»

HUMO Hij noemt zichzelf een jager en een gentleman-pitbull. Dan heeft hij het over zijn jacht op antiek, maar is hij ook zo met vrouwen?

OLGA «Ja. Paul krijgt altijd wat hij wil (lacht). Maar voor mij was dat plezant. Vóór ik Paul leerde kennen, wist ik niet dat de liefde zo sterk kon zijn.»

HUMO Hebt u die antiekcursus privé nog kunnen voortzetten?

OLGA «Ik leer nog elke dag bij van Paul. Hij is een unieke man, met enorm veel kennis. Wat hij allemaal weet, valt in geen enkel boek te vinden. Het zit alleen in zijn hoofd. Het lijkt wel alsof hij geboren is om het kunstpatrimonium van Vlaanderen, België en Europa te conserveren.»

HUMO Wat is de belangrijkste les die u van Paul hebt geleerd?

OLGA «Wat niet haalbaar is, moet je laten gaan. In onze zoektocht naar een nieuw pand hebben we veel mooie kasteeltjes gezien. Dan ga je dromen: dit zou een mooie locatie zijn voor antiek. Maar dan komt de realiteit: er is te veel werk aan, het ligt te afgelegen… Je moet altijd realistisch blijven, ook in je relatie. In het leven heb je geen garanties. Niet in je job, niet in de liefde, niet met je gezondheid. De enige garantie die je hebt, is dat je doodgaat.»

HUMO Niks is zeker.

OLGA «Onzekerheid is óók een zekerheid. Trouwens, wie wil nu zekerheid? Dat is toch niet interessant.»

SOBER MADELIEFJE

HUMO In de aflevering van ‘Viva la feta’ met Paul viel op hoe meedogenloos hij is. Bij een Griekse vazenmaker liet hij zijn oog vallen op een groene, antieke vaas, maar het bleek een erfstuk te zijn, dat niet te koop was. Zodra Paul dat wist, liet hij niet meer los.

OLGA «In de antiek gebeurt het zo vaak dat mensen afstand moeten doen van een erfstuk. Als zakenman mag je niet in die emoties trappen, anders kun je geen business doen. Dat is één van de aspecten waarmee ik het soms moeilijk heb: ik heb veel empathie. Maar ik heb gemerkt dat het mensen gelukkig maakt als ze hun stuk kunnen verkopen aan dé Paul De Grande. Ze weten dat het dan in goede handen is en dat hij het met zorg zal doorverkopen aan iemand die echt interesse heeft.»

HUMO Delen jullie dezelfde smaak in antiek?

OLGA «Ja. Als we ergens binnenkomen, worden we meestal naar hetzelfde stuk gezogen.

»Pauls specialiteit is middeleeuwse kunst. Dat is ook mijn favoriete stroming: de Haute époque. Ik hou vooral van religieuze houten beelden. Italiaanse barok is niets voor mij. Het is té mooi, té opzichtig.»

HUMO U houdt niet van krullen en weelde?

OLGA «Nee. Schoonheid mag wat schuren. Zelfs rozen vind ik te mooi. Geef mij maar een sober madeliefje. Soberheid en eenvoud laten meer plaats voor gevoelens.

»Gotische kunst fascineert me mateloos. Het is niet normaal wat voor gevoelens een houten beeld bij me kan oproepen. Ik denk altijd na over de mens die het heeft gemaakt. Hoe is die beeldhouwer erin geslaagd dat gelaat uit een blok hout te snijden? Dat die beelden eeuwen geleden gemaakt zijn en ons nu nog weten te verbijsteren, dat is toch bijzonder? Voor mij is het méér dan kunst, het is een boodschap van vroeger die wordt doorgegeven.»

HUMO U hebt het nu over soberheid en eenvoud, maar jullie woonden tot voor kort wel in een kasteel dat tot de nok gevuld was met kunst.

OLGA «De mens blijft eenvoudig, ook al woont hij in een kasteel. Paul is eigenlijk een sober, eenvoudig man.»

HUMO Ja?

OLGA «Echt wel. Hij kan gelukkig zijn met kleine dingen.»

HUMO Hij verkeert voortdurend in kringen waar luxe en geld primeren, terwijl u van eenvoudige komaf bent.

OLGA «Ik ben totaal niet onder de indruk van rijkdom. Het maakt me gelukkig dat ik met Paul zoveel mooie huizen en exposities kan bezoeken, maar het is de kunst die me raakt, niet de luxe. Als ik ergens kom waar mooie kunst staat, dan denk ik: elke dag naar dit schilderij mogen kijken, dát is luxe.»

HUMO Was u ook op Paul gevallen als hij in een simpele bungalow had gewoond?

OLGA «Ja. Ik ben niet gevallen voor de kasteelheer Paul. Ik ben verliefd geworden omdat hij uniek is in zijn soort.

»Het was fijn om in het kasteel te wonen. Elke dag liep ik er verwonderd rond. Ik kon blijven kijken naar al die mooie stukken, maar eigenlijk waren die niet van Paul, hè. Dat was allemaal koopwaar. Sommige mensen kopen om te hebben, hij om te verkopen.»

HUMO Wat zijn uw taken binnen het bedrijf?

OLGA «Ik doe restauraties. Op dit moment ben ik een wandtapijt uit de 18de eeuw aan het restaureren. Het gaat traag, maar ik doe het graag.

»Soms speel ik ook chauffeur voor Paul. Ik ben altijd bij hem, maar het kopen en verkopen laat ik aan hem over. Hij wil altijd alle controle.»

HUMO Dat vindt u oké?

OLGA «Absoluut. Hij is de man, ik de vrouw. Maar ik ben niet onderdanig: ik ben sterk genoeg om hem de dominante man te laten zijn. Complete gelijkheid tussen man en vrouw bestaat sowieso niet. Hier in het Westen geloven we dat we genderverschillen kunnen elimineren, maar dat is hopeloos. Man en vrouw zijn totaal andere wezens. Waarom zou je je vergelijken met een ander wezen?

»Paul is altijd bezig met zijn werk. Soms vind ik dat hij wat overdrijft, dat er nog een leven moet zijn naast het antiek. Dat ligt moeilijk bij hem. Gepassioneerde mensen zijn zo. Ze kunnen hun aandacht niet verdelen. Antiek is Pauls zuurstof: hij kan niet zonder.

»Ook daarom ben ik blij dat we in de stad gaan wonen, waar klanten binnen en buiten kunnen lopen. Voor Paul is dat perfect: de hele wereld komt naar Brugge.»

HUMO Het worden drukke tijden.

OLGA «We zijn er helemaal klaar voor. Voor Paul voelt het als een nieuw begin.»

HUMO Je moet het maar doen, op je 74ste.

OLGA «Paul is nog heel actief. ’s Ochtends wordt hij wakker tussen 6 en 7. Zodra hij zijn ogen opent, is hij bezig met de zaak. Hij maakt plannen en is de hele dag op de baan. Het houdt hem jong. Een man die thuis zit, dat is niet goed.»

HUMO Hij zei dat ú hem jong hield.

OLGA «Het is toch vooral zijn passie voor antiek, zijn lust om iets nieuws te vinden. Jong zijn gaat over nieuwsgierigheid. Paul wil altijd blijven ontdekken. Ik raad iedereen aan: stop niet met werken, ga nooit met pensioen. Blijf bezig met wat je graag doet, dan word je nooit oud.»

HUMO Maar het lichaam moet ook mee kunnen. In ‘Viva la feta’ kukelde Paul opeens van zijn elektrische fiets.

OLGA «Zoiets kan gebeuren. Hij ziet niet goed uit zijn linkeroog. Het gevolg van een auto-ongeluk dertig jaar geleden. En toch blijft hij actief.

»Hij is niet zo bezig met zijn lichaam, maar hij eet wel gezond en drinkt nauwelijks alcohol. Alles met mate.»

HUMO Ook de sigaren?

OLGA «Die sigaren zijn niet zo gezond, maar daar staat dan weer tegenover dat ze hem plezier geven. Je moet de juiste balans vinden.»

HUMO U hebt nooit het gevoel dat u zich moet inhouden, omdat uw man 24 jaar ouder is?

OLGA «Soms is hij wat sneller moe als we gaan wandelen, maar daar houd ik rekening mee. Ik ben ook al 50, hè.»

HUMO Maar u ziet er helemaal geen 50 uit. U moet goede genen hebben.

OLGA «Het zijn mijn Siberische roots. Als je in zo’n gigantische frigo woont, wordt je lichaam goed geconserveerd (lacht).»

HUMO De kans dat Paul het nog twintig jaar trekt zonder ouderdomskwaaltjes, is niet zo heel groot. Bent u daar bang voor?

OLGA «Nee. Wat morgen gebeurt, interesseert me niet. Het scenario van je leven ligt sowieso vast, of je er nu over nadenkt of niet.»

HUMO U had als kind vast niet durven te voorspellen dat uw volwassen leven zich op duizenden kilometers van uw geboorteplek zou afspelen.

OLGA «En toch waren er in mijn kindertijd al signalen van wat er later nog zou komen. Pas achteraf ga je daarover nadenken. Als kind was ik fan van de Belgische toneelschrijver Maurice Maeterlinck. ‘De blauwe vogel’ was mijn lievelingsboek. Ik was gepassioneerd door dat verhaal, heb er eindeloos veel tekeningen over gemaakt, maar ik wist niet dat het Belgisch was. Dat ben ik pas hier te weten gekomen.

»Het verhaal gaat over twee arme houthakkerskinderen, Mytyl en Tyltyl, die op zoek gaan naar de blauwe vogel van geluk. Na veel avonturen en omzwervingen vinden ze hem uiteindelijk thuis. Moraal van het verhaal: je geluk ligt thuis. Mijn blauwe vogel heeft me naar België gebracht. Ik heb mijn geluk hier gevonden.»