‘Omdat ik een buik heb, denken sommigen dat ze die zomaar mogen aanraken of er iets over zeggen’

Nu het tropisch warm wordt, halen ook mannen hun kortste short en hemdje boven. Hoe kijken zij naar hun buik, benen en biceps? Waar zijn ze trots op en waar schamen ze zich voor? ‘Soms denk ik: damn, ik mag er wel wezen.’

Nathan Vandergunst – Acid, YouTuber, 23 jaar: ‘Ik ben trots op de positie van mijn tepels’

NATHAN VANDERGUNST «Vanaf mijn dertiende ben ik zowat opgegroeid op het internet, dus ik kwam al snel in aanraking met haatdragende kritiek op mijn uiterlijk. Mijn gebit stond toen nog schots en scheef – nadat ik geraakt werd door een steen raakte ik ook nog eens mijn twee voortanden kwijt – dus dat was het eerste mikpunt van spot. Ik werd uitgemaakt voor kankerhalftand. Daarna werd ik uitgescholden omdat ik een beugel droeg. Grappig genoeg zag ik er vroeger uit als Dumbo. Ik had gigantische flaporen maar doordat ik al die tijd mijn haar over mijn oren droeg, zag je er niets van. Op mijn twaalfde werd dat met een ingreep verholpen. Toch heeft niemand me daar ooit mee gepest.

»Ik heb altijd veel gesport en skate dagelijks. Vooral in de winter heb ik tijd om te trainen, de zomer is te druk voor mij. Ik ben fier op mijn lijf, beter nog, als ik veel gesport heb en mijn T-shirt uittrek voor de spiegel denk ik soms: damn, ik mag er wel wezen. Ik ben niet arrogant, wel dankbaar voor mijn genen. Sommigen hebben daar pech mee. Ik ben trots op mijn torso, schouders en de positie van mijn tepels. Terwijl veel mensen moeite doen om af te vallen, moet ik juist proberen een hongergevoel te blijven aanwakkeren om voldoende aan te komen. Ik word snel te mager.

»Op een knappe man ben ik niet jaloers, integendeel, ik apprecieer het juist. Bij de film Troy (actiefilm uit 2004 met Brad Pitt in de hoofdrol, red.) denk ik: verdorie, dat lichaam zou mij ook wel staan. Maar ik weet hoeveel uren training dat zou kosten.

»Hoewel ik jarenlang negatieve opmerkingen over mijn uiterlijk kreeg, heb ik me nooit onzeker gevoeld. Ik leerde al snel dat een haatdragende opmerking, anoniem via een gsm of computerscherm, snel geschreven is en dat mensen zoiets nooit in mijn gezicht zouden durven te zeggen. Ik weet dat het voortkomt uit jaloezie, daardoor kan het me niet raken.»

Sven Mary, strafrechtadvocaat, 50 jaar: ‘Mijn T-shirt is mijn schild’

SVEN MARY «Je hebt veertig jaar aan trauma in één bericht weten te vatten. Als kind was ik extreem geobsedeerd door mijn gewicht. Toen ik tien jaar was, bleek ik plots redelijk gezet te zijn. Niet dik, wel papperig. Vooral rond mijn buik. Ik wilde zelfs geen voetbal meer spelen omdat ik me schaamde als ik met de andere jongens onder de douche moest staan. Het was zelfs zo erg dat ik bij mijn grootmoeder, moeder en tante mijn borstvet vastpakte en zei: ‘Zie nu, ik heb tetten.’ Ik leed daar echt onder.

»Tot ik plots in de puberteit belandde. Ik voetbalde steeds beter, begon bij RSC Anderlecht te spelen en alle problemen waren ‘opgelost’. Maar door een blessure moest ik stoppen en lang revalideren. Daardoor kwam ik weer aan. Vervolgens ging ik opnieuw veel sporten en vlogen de kilo’s er zo weer af. Behalve tijdens de blokperiode. Die weken van eenzame opsluiting en vettig eten zorgden altijd voor een gewichtstoename van zes kilo. De grote vakantie gebruikte ik om opnieuw af te vallen. Kortom, de probleemzone rond mijn buik en het eeuwige gevecht met de weegschaal is een hardnekkig issue gebleven. Na veertig jaar beheerst het mijn leven nog altijd voor een deel.

»In juli en augustus leef ik als een asceet. Waar iedereen het omgekeerde doet en tijdens de zomer minder op de calorieën let, trek ik na een gerechtelijk jaar naar Spanje en vind ik mezelf daar terug. Ik let op mijn eten, leef sober en sport veel. Meestal verlies ik er vijf à zeven kilo mee. Als ik daar een tijdje ben, durf ik weer voor het eerst zonder T-shirt op te staan. In België moet ik daar niet aan denken, ik schaam me te hard. Hangen er dertig mensen in bloot bovenlichaam rond een zwembad, dan moet ik er niet aan denken om erbij te gaan zitten. Ik ben nog nooit trots geweest op mijn lichaam. Mijn T-shirt is mijn schild.

»Onze maatschappij draait om esthetiek. Ik vind het verschrikkelijk dat je beoordeeld kunt worden omdat je er dunner of dikker uitziet. Fuck man, ik hoop dat mijn kinderen mijn tics nooit overnemen. Ik wéét dat het niet nodig is. In plaats van dolgelukkig te worden als ik wat kilo’s verlies, zou ik blij moeten zijn om wie ik ben, en om het feit dat ik geen levensbedreigende ziekte heb.»

Stijn Baert, professor arbeidseconomie, 38 jaar: ‘Collega’s lachten toen ik een posterboy-professor genoemd werd’

STIJN BAERT «Tot mijn zestiende was ik heel onzeker over mijn lijf. In de kleuterklas kreeg ik al te horen dat ik een slimme jongen was, maar nooit zei iemand dat ik ook een mooi kind was. Ik was een strever en dus niet de meest populaire van de klas. Daardoor kreeg ik twijfels over hoe ik eruitzag. Aan het einde van het middelbaar veranderde dat plots, toen ik op voetbalkamp in de ogen van de meisjes de meest begeerde jongen bleek te zijn. Na die zomer keerde ik als een andere jongen terug naar school.

»Ik bleef wel onzeker over mijn bovenbenen. Door het voetballen waren die geblokt en zwaarder ontwikkeld. Ik droeg tot mijn 21ste vreselijk wijde broeken om ze te camoufleren. Tot een lief zei dat hij dat juist mooi vond aan mij. Hij vond dat mannelijke aspect aantrekkelijk. Ook over mijn ietwat prominente lippen kreeg ik complimenten. Sindsdien ben ik sneller gecharmeerd door opmerkingen over mijn uiterlijk dan door inhoudelijke complimenten. Sommige collega’s lachten achter mijn rug toen een weekblad me onlangs omschreef als posterboy-professor, maar dat trek ik me dus niet aan. Vorm en inhoud versterken elkaar.

»Sinds twee jaar ben ik intensiever aan het sporten. Twee keer per week doe ik aan crossfit met een personal trainer. De afgelopen maanden nam ik een voedingscoach onder de arm. Ik kijk nog altijd kritisch naar mijn lichaam maar voel me jaar na jaar zelfverzekerder. ‘Een gezonde geest in een gezond lichaam’, staat in mijn nieuwste kostuum geborduurd. Ik heb sport nodig om te ontstressen. Bovendien wil ik de kans op hartfalen zo laag mogelijk houden. Twee familieleden overleden eraan en ik ben bang dat het mij ook overkomt.

»Sporten draait voor mij ook om lichaamscultuur. Iets uitstralen. Sommigen willen hun lichaam summerproof krijgen voor aan het zwembad, ik wil het voorbereiden voor als ik er moet staan als prof, een lezing moet geven of iets op televisie doe. Als tegenwicht tegen mijn zwaarmoedigheid en introvertie, wat ik van nature uitstraal. En voor de vele biefstukken met friet, die ik recenseer op Instagram.

»Het ligt in mijn aard om te ageren en aan mezelf te werken. Of het nu gaat om psycho­therapie of over mijn lichamelijke gezondheid, ik blijf niet bij de pakken neerzitten. Grappig genoeg vind ik die stoerdere houding die ik zelf nastreef minder mooi bij andere mannen.»

Jeron Dewulf, acteur en comedian, 47 jaar: ‘Twee exen zeiden me dat mijn buik een probleem was’

JERON DEWULF «Weinigen weten dat ik altijd heel veel gesport heb. Ik deed aan gevechtssport, tenniste en zwom. Tot ik op mijn 26ste voor een serie werd geselecteerd en ik voor mijn rol dertig kilo moest bijkomen. In Amerika komt daar coaching bij kijken, hier werd ik afgepoeierd met drie extra T-shirts omdat ik niet meer in mijn kleren paste. Afvallen lukte me gedeeltelijk, maar ik bereikte mijn oude gewicht nooit meer. Zwaarlijvigheid zit bovendien in mijn Chileense familie, waar eten een vorm van liefde geven is. Wij kregen niet enkele worsten, maar een halve koe op tafel gepresenteerd.

»Voor de eerste lockdown was ik veel afgevallen. Ik wandelde en was fit. Tot ik voor de vierde keer in quarantaine moest. Voor het eerst zag ik het niet meer zitten. Mijn vader belandde in het ziekenhuis en toen ik hem uiteindelijk moest afgeven, was er twintig kilo bij. Sinds kort is er ook weer zes kilo af, gelukkig.

»Vol ongeduld wacht ik op een nieuwe pil die door de KU Leuven is uitgevonden, die inwerkt op je darmstelsel door middel van een bacterie. Zwaarlijvige mensen schijnen hierdoor 30 procent van hun lichaamsgewicht te verliezen. Ik zit er wel mee dat ik te veel weeg, mijn vader had diabetes en ik weet dat ik er op mijn leeftijd nog iets aan kan doen.

»Hoewel ik me redelijk zelfverzekerd voel, ben ik al vaak gekwetst door opmerkingen over mijn gewicht. Tot twee keer toe kreeg ik na een relatie plots te horen dat mijn buik een probleem was. ‘Ik ben niet getrouwd met iemand met overgewicht’, zei mijn ex. Eigenlijk voel ik me goed in mijn vel, maar toen begon ik te twijfelen. Ik begon meer te sporten en leverde het gevecht voor hen, niet voor mezelf. Dat is een mindfuck.

»Omdat ik een buik heb, denken sommigen dat ze die zomaar mogen aanraken of er iets over zeggen. Alsof het openbaar domein is. Mijn buik is zelfs niet papperig, het is eerder een blok waarop mijn spieren liggen. De kuitspieren die ik kweekte, zijn hammen. Er zijn zoveel verschillende soorten van dik zijn, velen beseffen dat niet. In Survival of the Fattest, een comedyshow die ik ooit maakte, kaartte ik aan dat iedereen moet stoppen met anderen te pushen om af te vallen. Eerlijk, het is echt jouw zaak niet.

»Jaloers op andere mannen ben ik niet. Maar mocht ik ooit een lijf kunnen hebben zoals dat van Harvey Keitel in The Piano, ik zou direct tekenen. Heel eerlijk? Dat is echt nog haalbaar voor mijn soort lichaam.»

Héritier Tipo, acteur/artiest en Ketnet-wrapper, 22 jaar: ‘Zolang ik een gezonde huid heb, ben ik gelukkig’

HÉRITIER TIPO «Tegenover andere jongens van mijn leeftijd voelde ik me vroeger altijd heel klein. Pas toen ik een groeispurt kreeg zat ik beter in mijn vel. Hoewel ik niet groot genoeg was en me bovendien best onzeker over mezelf voelde, koos ik voor een carrière als fotomodel. Het was dan ook altijd mijn droom om op de catwalk te lopen. Velen denken dat alleen meisjes last hebben van onzekerheid, maar jongens hebben er ook mee te kampen. Toen ik te maken kreeg met acne, wilde ik soms zelfs niet naar school vertrekken. Ook had ik als jonge gast overgewicht, doordat ik zo graag at. Op een avond zag ik Homer in The Simpsons zeggen: ‘I’m so fat I can’t see my feet anymore’. Ik moest lachen en ging daarna douchen. Daar realiseerde ik me dat ik mijn eigen tenen ook niet meer kon zien. Meteen ging ik veel kleinere porties eten en zo begon ik beetje bij beetje te vermageren.

»Al heel jong was ik met mijn gewicht bezig. Als dertienjarige werd ik beïnvloed door wat ik zag op tv. Iedereen was heel slank en je zag geen diversiteit. Ik beschouwde het als een missie om er perfect te gaan uitzien. Ik speelde rugby en liep regelmatig. Dat doe ik nog altijd, plus wat oefeningen thuis om hopelijk ooit een sixpack te creëren. Vroeger zag ik dat als een verplichting, nu zou ik het gewoon leuk vinden.

»Ik ben best wel tevreden met hoe ik eruitzie. Ik hou van heel mijn lichaam, vooral van mijn benen. Terwijl die door mensen in mijn familie al lachend ‘kippenpoten’ worden genoemd omdat ze wat magerder zijn. Zolang ik een gezonde huid heb, ben ik gelukkig. Vroeger werd ik heel onzeker als ik mezelf vergeleek met andere jongens, dus daar ben ik mee gestopt. Als ik naar een foto keek, leek die persoon echt perfect. Terwijl ik goed genoeg weet dat hij of zij waarschijnlijk ook zelfkritisch is.

»In de zomer probeer ik net iets vaker te trainen om in vorm te blijven en zonder T-shirt rond te kunnen lopen. Wel niet belachelijk intensief of zo. Aan alle jongeren out there: wees vooral gelukkig met jezelf. Leef gezond en omring je met warme mensen.»

Christophe Deborsu, journalist bij RTL, 57: ‘Elke dag pomp ik een paar keer’

CHRISTOPHE DEBORSU «Ik ben altijd heel groot geweest en als kind net iets te dik. De leerkracht nam het wel eens voor me op wanneer ik voor dikkerdje werd uitgemaakt. Ze reageerde dan: ‘Nee, hij is niet dik, maar mollig’. Die opmerkingen beïnvloedden mij wel, waardoor ik al vroeg begon met sporten. Daardoor had ik er als puber minder last van. Als volwassene kwam ik opnieuw bij, tot ik net voor de pandemie begon met intermittent fasting.

»Als journalist heb ik een feilloos gevoel voor timing. Intermittent fasting past daarom perfect bij mij. Ik hoef zelfs niet na te denken over wanneer ik mag eten, dat gebeurt puur op gevoel. Ik verloor er al 15 tot 20 kilo mee. Tijdens de zomervakantie houd ik mijn ritme iets minder strak aan, maar ook dan ervaar ik de deugden van het dieet. Ik at gisterenavond een simpele aardbeien­yoghurt, maar omdat ik maar een paar keer per dag mag eten, besteed ik veel meer aandacht aan wat ik eet en hoe het smaakt. Ik kijk kritischer naar mijn eten en eet echt alleen wat ik lekker vind.

»Een keer per week loop ik. Waar ik vroeger bij de vijf slechtsten van de klas hoorde tijdens het vak lichamelijke opvoeding, zou ik nu tot de top vijf behoren. Ik droom ervan om binnenkort een kwart triathlon te kunnen lopen. Om me daarop voor te bereiden, hebben mijn vrouw en ik een koersfiets gekocht, net zoals veel Vlamingen. Verder pomp ik elke dag een paar keer. Dat kan overal, thuis, op het werk, in een treinstation, tijdens een onlinevergadering, in de studio voor mijn uitzending... Het is gemakkelijk om die gewoonte vol te houden.

»Ik vind mijn handen en benen mooie lichaamsdelen. Dankzij mijn ouders heb ik heb ik geen grote issues over mijn uiterlijk. In hun ogen was ik mooi, dat lieten ze me altijd voelen. Dat doe ik nu ook bij mijn drie zonen. Daardoor ben ik niet bezig met de minder mooie dingen aan mezelf. Mijn vrouw waardeert me bovendien ook, dus ik ben een gelukkig man.»

(DM)