Onder oud-strijders: Flip Kowlier en Tom Barman herdenken de Eerste Wereldoorlog

Precies honderd jaar geleden woedde in onze contreien de Slag om Passendale, een bloedbad met als nettoresultaat: 400.000 dode jonge mannen voor 8 kilometer terreinwinst. Op vraag van GoneWest, dat de Eerste Wereldoorlog in West-Vlaanderen herdenkt, gingen Tom Barman en Flip Kowlier elk op hun manier met de gruwel aan de slag. Binnenkort tonen ze het resultaat aan het publiek in een concerttent in Zonnebeke – om en bij de 8 kilometer van Passendale. Humo bracht de twee heren samen in Antwerpen, ver weg van het front.

'We kloppen onszelf allemaal iets te graag op de borst: dat hebben we toch maar weer mooi herdacht'

Flip Kowlier is het eerst op de afspraak. Hij is vanochtend met z’n elektrische motor van Gent naar Antwerpen getuft, meteen nadat hij zijn zoon van 9 naar school had gebracht. Tom Barman had een vliegtuig en een fiets nodig om tot hier te geraken – gisteren zat hij nog in z’n pied-à-terre in Portugal. Barman is nog net iets nerveuzer dan normaal: na dit interview, stipt om twaalf uur, beginnen de audities voor de nieuwe gitarist van dEUS. De officiële zoektocht naar de muzikant die de schoenen van Mauro Pawlowski moet vullen, is bij deze begonnen. En Tim Vanhamel wordt het dus níét.

Tom Barman «Ik weet totaal niet wie er straks zal komen opdagen, Stéphane (Misseghers, de drummer van dEUS, red.) heeft alles geregeld. Ik wilde ook van niks weten, geen foto’s zien... Dan kon ik ook geen vooroordelen hebben. Ik weet alleen dat er twee vrouwelijke muzikanten tussen zitten.»

HUMO Is het de eerste keer dat je audities houdt?

Barman «Nee hoor, Alan (Gevaert, bassist, red.) en Stéphane komen ook uit een auditie. En toen we de vorige keer een gitarist zochten, was Mauro erbij ter ondersteuning. We hebben hem overgehouden (lacht).»

Flip Kowlier «Ik heb lang geleden nog meegedaan aan audities, als bassist. Eén keer voor K’s Choice en één keer voor Pop In Wonderland (hippieachtig popgroepje uit de nineties, red.). Bij K’s Choice was ik mijn versterker vergeten, bij Pop In Wonderland kon ik mijn lach niet inhouden. Gevolg: twee keer naar huis gestuurd (lacht).»

HUMO Hoe goed kennen jullie elkaar?

Barman «Niet zo goed, maar we zijn elkaar al vaak tegengekomen. Ook eens samen op het podium gestaan, ten tijde van ‘Ex-drummer’. En voor de rest vooral: Gent, festivals... (Tegen Kowlier) Ik heb ook geen idee wat jij zal brengen op jouw avond voor GoneWest: je doet iets met tekst, ik hou het instrumentaal, in die zin zijn we complementair. Voilà, dat is alles wat ik weet. Ik ben dus benieuwd.»

HUMO Flip, het duurde volgens de organisatie van GoneWest even voor je gewonnen was voor dit project. Pas toen literair curator Erwin Mortier je teksten doorstuurde uit ‘Tussentijd’ van de war poet David Jones zou de vonk zijn overgeslagen?

Kowlier «Vooral omdat ik daarmee mocht doen wat ik wou. De vraag was om minstens twintig minuten nieuw werk te brengen. Ik: ‘Twintig minuten maar, wat moet ik de rest van dat uur op het podium doen? Ik ga een uur origineel werk brengen!’ Maar een uur, dat is ineens veel, hè. Dus ik dacht: ‘Oké, ik maak er een soort plaat van.’ Het heeft me gewoon wat tijd gekost om te zeggen: ‘Ik doe mee.’»

HUMO Erwin Mortier zei me dat hij nog geen noot had gehoord van wat je aan het schrijven bent, maar dat hij er alle vertrouwen in had: net als hijzelf ben jij iemand die liever niemand over z’n schouder voelt meekijken.

Kowlier «En het is uiteindelijk tóch geen plaat geworden, ook al ben ik wel een paar keer de studio ingekropen. Maar ik breng dus wel allemaal nieuw werk.»

Barman (haalt een elektronische sigaret boven en blaast een stoomwolkje de lucht in) «Maar heb je nu aan de hand van die tekst gewerkt of niet?»

Kowlier «Ik ben vertrokken van oorlog, niet specifiek de Eerste Wereldoorlog, en als ik vastzat, dan nam ik ‘Tussentijd’ vast. Ik heb er dus stukken uitgelicht, de meest ritmische stukken die ik vond.»

HUMO David Jones is van alle war poets wellicht de minst bekende, maar wel de langst dienende: hij heeft van 1915 tot 1918 gevochten in Vlaanderen en Noord-Frankrijk. Sommigen noemen zijn poëzie ‘rap avant la lettre’.

Kowlier «Daarom hebben ze me ook gevraagd: ze zien me als een rapper. Maar vraag me geen details over de Eerste Wereldoorlog – ik heb wel iets gelezen, maar het is allemaal zo ingewikkeld, en er is zoveel... Ik vond ‘Tussentijd’ ook een nogal moeilijk boek, heel abstract, en ik ben sowieso niet de persoon om dat allemaal van a tot z te lezen – ik blader erdoorheen en haal er hier en daar stukken uit.»

Barman «Robbe De Hert heeft dat eens mooi verwoord: ‘Ik kan geen boek lezen, want na een blad heb ik al zin om tien ideeën uit te brengen.’ Ik denk dat dat eigen is aan mensen die dingen maken.»

Kowlier «Toen ik op een gegeven moment wat vastzat, ben ik naar Brihang (Vlaamse rapper, red.) gestapt – hij is heel goed met tekst. Ik heb ‘Tussentijd’ naar hem gestuurd, hij is er ook mee aan de slag gegaan, op muziek die ik heb gemaakt... En ik heb ook wat stukken laten inlezen door de acteur Marc Peeters, waarmee ik dan ben gaan knippen en plakken.»

Tegendraads

HUMO Tom, de mensen van GoneWest vertelden me dat jij onmiddellijk wilde meewerken. Zag je het als je plicht?

Barman «Dat is overdreven. Ik dacht dat ik net de Tweede Wereldoorlog een beetje begon te begrijpen, dus ik redeneerde: ‘Dit is mijn kans om de Eerste eens van naderbij te bekijken.’ Ik wist daar niks over, en kon mezelf eindelijk verplichten om erover te lezen.

»Als ze me voor iets vragen, stel ik graag het ding zélf in vraag – in dit geval: herdenkingen. Ook omdat je heel vaak ziet dat die ondanks de goede bedoelingen vaak nogal pompeus uitdraaien. Dan komt de contraire mens in mij naar boven: ‘Ja maar, wacht eens?’ Vervolgens ben ik op een fenomenaal boek gestoten: ‘In Praise of Forgetting’ van David Rieff. Daarin zegt hij: ‘Is dat wel goed, al dat herdenken? Is het écht een remedie tegen een herhaling van gruwel?’ Het is een dun boekje, maar een kroket in uw gezicht.

»Iedereen herdenkt ook iets anders, en iedereen spant het herdachte voor zijn eigen kar. En achteraf kloppen we onszelf graag op de borst: ‘Dat hebben we dan toch weer mooi herdacht.’»

Kowlier (lacht)

Barman «Ik had dus mijn insteek: er is onze morele plicht om te herdenken, maar er is ook ons recht om te vergeten. Waarbij ik voor alle duidelijkheid níét de illusie heb dat het publiek daar plots tot grote inzichten zal komen: ‘Ah ja, zo had ik het nog nooit bekeken!’»

HUMO Jij koos voor een volledig instrumentale invulling van jouw avond, de ‘viscerale aanpak’ noem je het zelf.

Barman «De avond is opgesplitst in drie delen. Deel één staat voor het geweld, het onvoorspelbare. Met Aiming For Enrike, een steengoeie Noorse groep die ik op tour met TaxiWars ben tegengekomen. Deel twee staat in het teken van het herdenken, daarvoor heeft Peter Vermeersch onder de titel Kill-O-Meter een compositie voor acht gitaristen geschreven. En in deel drie onderzoeken we de andere optie: het vergeten. Daar kwam ik vanzelf uit bij techno en Leftfield, muziek die industrieel en repetitief is.»

undefined

'De soldaten aan het front werden van cocaïne voorzien door de Nederlanders. Ze probeerden die jongens gewoon zo high mogelijk te krijgen voor ze gingen vechten'

HUMO Je instrumentale avond wordt wél ingeleid door een eloquente spreker: Joris Luyendijk.

Barman «Ik vond Luyendijk één van de beste interviewers die ‘Zomergasten’ al gehad heeft, en er zit iets aangenaam vervelends in hem – het willen weten, het tegendraadse. Ik wou dat hij de avond op gang trok met een introductie, hij kan het idee dat ik wil meegeven, gewoon veel beter verwoorden. Luyendijk trekt het ook naar het nu, en hij kwam af met verhalen die ik niet kende: dat de soldaten hier aan het front van cocaïne werden voorzien door de Nederlanders, bijvoorbeeld. Hallucinante toestanden: ze probeerden die jongens gewoon zo high mogelijk te krijgen voor ze gingen vechten.»

HUMO Voor alle mensen die een kaartje gekocht hebben om Tom Barman te zien: sta je zelf op het podium die avond?

Barman «Aanvankelijk was het de bedoeling van niet, maar ik ben nu één van de acht gitaristen in het stuk van Peter Vermeersch. Ik wil ook iets doen met een radio, als eerbetoon aan de gestorven Holger Czukay van Can.»

Twee zussen

HUMO Hebben jullie in jullie jeugd oorlogsverhalen meegekregen via de familie?

Barman «Mijn vader heeft de twee wereldoorlogen meegemaakt, mijn moeder één. Ik ben dat nu ook wat aan het onderzoeken – niet voor GoneWest, maar voor mezelf.»

Kowlier «Mijn vader is van 1939. Hij heeft de Tweede Wereldoorlog dus wel meegemaakt, maar niet bewust. En van mijn grootouders’ oorlogsherinneringen weet ik eigenlijk niks. (Tegen Barman) Maar wat jij nu zegt over dat onderzoeken, ik wil dat eigenlijk ook weleens doen: mijn beide ouders voor de camera zetten en ze gewoon laten vertellen.»

Barman (veert recht) «Ik ga dat dus écht doen. Ik ben al langer bezig met mijn vaders geschiedenis (die stierf toen Barman een tiener was, red.), maar mijn moeder ga ik nu eindelijk interviewen over vroeger. Samen met haar zus – de werktitel van die docu is ‘Twee zussen’. Ze vormen een goed duo, mijn moeder en mijn tante, heel verschillende karakters. Ze waren ongeveer 14 jaar bij het einde van de Tweede Wereldoorlog, ze hebben die dus heel bewust meegemaakt. En mijn moeder heeft me verteld dat hun vader, hoewel van eerder bescheiden komaf, een soort assistent was van een notaris, en vol goeie verhalen over de Eerste Wereldoorlog zat.

»Aangezien mijn moeder en haar zus nu 86 en 85 zijn, moet ik ook niet te lang meer wachten om die documentaire te maken. Mijn moeder zegt soms ‘ja’, dan weer ‘nee’, maar nu heeft ze geen keus meer (lacht). Ze gaat voor mijn camera zitten, ik schenk haar een goeie sherry in, mijn tante krijgt er ook één, en die twee gaan vertéllen.»

Kowlier «Ik wil ook zoiets doen, maar puur voor mijn privé-archief, om aan mijn zoon te kunnen meegeven. Mijn ouders wonen in West-Vlaanderen, ik in Gent: niet dat dat zo ver van elkaar is, maar mijn ouders en mijn zoon zien elkaar eigenlijk niet zo heel veel. Ooit, op een bepaald moment zal mijn zoon zeggen: ‘Ja maar, hoe zat dat dan met mijn grootouders?’ Dus wil ik hun verhaal vastleggen. En zij kunnen dan ook over hun ouders vertellen, mijn grootouders.»

HUMO Jullie hebben zelf intussen een oeuvre om naar terug te luisteren.

Barman (lacht) «Zien we daar een brug naar de muziek opdoemen?»

HUMO (onverstoorbaar) Jullie hebben je de afgelopen twintig jaar allebei minstens drie keer opnieuw uitgevonden. Tom met dEUS, Magnus en TaxiWars, Flip met ’t Hof van Commerce, onder zijn eigen naam en met Ertebrekers.

Barman «Dat is ook een manier om te vergeten. Als ik met TaxiWars bezig ben, vergeet ik al het andere compléét. Op een bepaald moment ben je het zo beu als kouwe pap, of ben je uitgeluld, en heb je iets anders nodig – of andere mensen. Over één uur nemen we de draad weer op met dEUS, na vier jaar, en ik heb er weer zin in.»

HUMO Was ik haast vergeten, Flip: jij hebt op een blauwe maandag ook nog gebast bij Admiral Freebee.

Kowlier «Ik dacht toen dat ik een soort Mauro bij dEUS zou zijn, maar uiteindelijk bleek ik toch meer een Axl Peleman bij De Kreuners (lacht).

»Het wordt echt saai als je de hele tijd hetzelfde doet, zeker als je, zoals ik, alleen in Vlaanderen speelt. In een andere groep kun je je ineens ook meer permitteren. Als ik iets maak als Flip Kowlier, dan is dat Flip Kowlier. Terwijl ik nu, voor GoneWest, soms een soort Mark Knopfler ben. En ik kan dat anders nooit zijn!»

Barman «En ik mocht bij Magnus ineens Annie Lennox spelen, nadat ik tien jaar lang de alternatieve rocker geweest was. Ik kon ineens ook heel mijn Prince-ding uitzweten. In de jaren 90 stond ik op het podium constant naar de tippen van mijn schoenen te staren. Sinds Magnus doe ik niks liever dan rondspringen op het podium.»

undefined

undefined

'Tom Barman: 'Nu ik gestopt ben met roken, word ik zeker 90 jaar.' Flip Kowlier: 'En ik wil nog altijd 120 worden.'

HUMO Zal je ooit nog in het Nederlands opnemen? Je gastrol in ‘Ik ben aanwezig’ van Gorki heb ik altijd heel mooi gevonden.

Barman «Met Thé Lau heb ik ook in het Nederlands gezongen (‘Open’, tijdens het afscheidsconcert van The Scene in de Lotto Arena, red.), net als met Hennie Vrienten (op het nummer ‘De Doorgedachte’, red.). Het zal er nog weleens van komen.

»In het Nederlands schrijven gaat me goed af, denk ik. ‘Quatre Mains’ van dEUS was ook een openbaring: Frans is een dankbare taal om volledig geschift te gaan, veel meer dan het Engels. In het Nederlands zie je mijn invloeden iets duidelijker: Hugo Camps en zo (lacht).»

Kowlier «Ik heb wel het gevoel dat ik in het Nederlands kan schrijven, maar ik kan het niet brengen.»

Barman «Je bedoelt: Algemeen Nederlands in plaats van dialect?»

Kowlier «Ja. Ik heb het ooit geprobeerd, maar het werkt gewoon niet, het komt niet goed over. En in een andere taal al helemaal niet. Jij dénkt waarschijnlijk ook in het Engels, hè?»

Barman «En 99 procent van wat ik lees, is ook in het Engels. Dat is haast een automatisme. Ik denk en ik droom in het Engels, maar ik zal die taal nooit beheersen zoals ik dat echt wil. Ik denk dat ik veel beter ben dan tien jaar geleden, laat staan twintig jaar geleden, maar het is toch zoals met die schone griet op café, van wie je weet dat ze net iets te hooggegrepen is.»

Nieuwsmijder

HUMO Even terug naar de war poet David Jones, die ook nog eens een schilder was. Zijn oorlogstrauma’s waren zo groot dat hij de rest van zijn leven nood had aan beschutting, om van daaruit zijdelingse blikken op de wereld te werpen. In hoeverre hebben jullie daar nood aan?

Kowlier «Ik meer en meer. Ik vermijd alle nieuws.»

Barman «Wow.»

Kowlier «Geen radio, geen tv, geen internet. Ik was daar dus verslaafd aan.»

Barman «Echt? Kranten ook?»

Kowlier «Nee, vooral internet. Ik zat online en dacht: ‘Oké, nu nog eventjes naar de redactie.be, en dan nog eens naar CNN...’ Zo bleef ik de hele tijd bezig. En uiteindelijk kreeg ik toch niet de informatie die ik zocht. Ik geloof ook niet dat wat rechtstreeks gestreamd wordt, de waarheid is. Er zijn zoveel verhalen, het wordt volgens mij allemaal gestuurd: ‘Nu gaan we de mensen dit voeden, en dan gaan ze zo reageren, daarna voeden we hen dat, en reageren ze zus.’»

Barman «Ik ben ook verslaafd aan nieuws, maar niet op die manier, want ik ben helemaal geen computermens. Ik zit niet op Facebook of op Twitter en dat moet één van de beste beslissingen van mijn leven zijn, als ik het zo hoor. Ik heb al die digitale afleidingen niet, en toch moet ik naar Portugal om te schrijven, waar het rustiger is, want hier kan ik me niet concentreren. Je moet niet vragen hoe erg het is (lacht).

»Zeg, hoelang sta je nu al droog?»

Kowlier «Twee jaar. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis.»

Barman «Maar voel je je béter?»

Kowlier «Absoluut. Ik heb mezelf altijd voorgenomen dat ik zou terugkeren – met een andere aanpak, dan – maar het is er nog niet van gekomen. Ik voel me gewoon beter. Al die bangmakerij. Ik geloof gewoon niet dat we in ‘de ergste periode uit de geschiedenis’ leven.»

Barman «Dat is omdat je al twee jaar geen nieuws meer leest, hè (lacht).»

Kowlier «Ik denk ook: ‘Als den Duits nog een keer terugkomt, zal ik hem wel zien staan.’ Gelijk wat er gebeurt, ik zal wel handelen op het moment zelf, ik hoef daar niet op voorhand de krant voor te lezen. En ik ben ook geen activist – ik doe geen dingen met wat ik in de krant lees.»

Barman «Vaak wordt de vraag gesteld waarom jongeren niet meer op de barricades staan – al zou het activisme terug zijn, vang ik nu weer op – maar ik denk dat dat te maken heeft met die overinformatie. In de jaren 60 en 70 was het duidelijker: Vietnam stond op de eerste pagina, Bangladesh op de tweede. Daar waren ze: de dingen waarvoor je moest vechten. De wereld was natuurlijk niet duidelijker, maar hij werd wél duidelijker gepresenteerd. Kies vandaag de dag maar eens je goeie zaak.»

HUMO Voel je je nog even links als tien jaar geleden, ten tijde van 01/10?

Barman (verbaasd) «Euh, ja. Jij kiest dat woord, links, maar ja. Vergeleken met heel veel mensen rond me ben ik een fucking communist (lacht). Niet al mijn vrienden, niet alle mensen met wie ik omga, zijn links. En ik heb dat altijd heel interessant gevonden. Die echokamer vol ‘linkse kosmopolieten’ of hoe je ze ook wil noemen – als er dan toch iets positiefs aan Trump en de brexit is geweest, is het toch het inzicht dat je je voeling met de realiteit kan kwijtraken als je je alleen maar omringt met gelijkgestemden.

»Ik zie ook wel hoe naïef 01/10 toen was. En ik was misschien ook wel zo naïef om te denken dat het iets kon uithalen, al sloot de oorspronkelijke bedoeling heel nauw aan bij mijn karakter: gewoon reageren op iets dat op mijn zenuwen werkte. Maar mijn ogen zijn daar ook opengegaan: ik stelde bijvoorbeeld vast dat de allochtone gemeenschap daar niet mee bezig was.»

HUMO Je bedoelt dat de allochtone gemeenschap niet naar zo’n concert trekt, enkel de hoogopgeleide en ruimdenkende blanke alternatieveling.

Barman «Die zichzelf dan op de borst klopte dat hij of zij er was. Tuurlijk, ik weet dat allemaal. Maar de bedoeling was goed.»

undefined

'Ik zie ook wel in hoe naïef 01/10 was. Al sloot de oorspronkelijke bedoeling nauw aan bij mijn karakter: gewoon reageren op iets dat op mijn zenuwen werkte'

HUMO Leef je vandaag in een ander Antwerpen dan toen?

Barman «Ik spreek alleen voor mijn eigen parochie, die van de muziek. Ik loop hier toch al mijn hele leven door de straten, muziek en kabaal te maken. En ik merk intussen wel dat de muziek heel hard uit de stad wordt verbannen – het is triestig gesteld met de livemuziek in de binnenstad. Ik zeg altijd: ‘De Johnny’s hebben gewonnen.’ Het is allemaal heel clean en proper en afgelikt geworden, maar dat is niet typisch aan Antwerpen: het is typisch aan de wereld.

»Ik las net een heel grappig interview met Joaquin Phoenix, die ongeveer mijn leeftijd heeft. Het ging over joints roken. Hij zei: ‘Eigenlijk proef ik die joints niet eens meer, het is meer een soort middle aged-rebellie tegen... ik weet eigenlijk niet wat.’ (lacht) Ik rook geen joints, dat is hier niet mijn punt, maar ik herken dat gevoel wel. Ik rook nu zo goed als niet meer: dat je binnen in de cafés niet meer mocht roken, oké, dan ging ik wel naar buiten. Maar nu mag je je pintje ook al niet meer mee naar buiten nemen... Zo’n toestanden, daar word ik knéttergek van. Kleine dingen, maar daarin zit ook vaak het grote, hè. Cleaner en braver en gestructureerder is het allemaal geworden.

»Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat de jongeren saaier zijn geworden. Want iedere keer ik met iemand spreek, krijg ik weer andere inzichten. Het zijn gewoon veel mindere duidelijke tijden dan toen wij jong waren. (Tegen Kowlier) Nog eens terug naar dat afsluiten van jezelf: is dat iets dat in je karakter zit? Want ik zie dat ook wel bij vrienden, en ik vind dat geen positieve evolutie.»

Kowlier «Ik ben er ook niet uit of het goed of slecht is, maar ik voel wel dat ik die behoefte heb. Het ligt in mijn karakter om angstig en onrustig te worden door te veel impulsen. Dan kies ik er liever voor om iets op te pikken op een moment dat ik er zelf voor kies, dan constant besmet te geraken met van alles.»

Barman «Je bent niet de enige, ik heb dat ook, maar ik vecht ertegen. Ik denk ook dat het de leeftijd is, de wondere wereld van de middelbare leeftijd (Barman is 45, red.): ik trek nog altijd graag de wijde wereld in, dat zit sowieso in mijn bloed, maar ik voel ook de drang naar verstilling.

»Neem nu die zenuwachtigheid voor die audities van straks. Mijn jongere ik zou me daar hartelijk mee uitgelachen hebben: ‘Barman, je gaat naar je eigen groep, in je eigen studio, met al je copains!’ Maar dat is de leeftijd. Het nieuwe, het avontuur: vroeger juichte ik die dingen toe, maar tegenwoordig...»

HUMO Nog een laatste keer over David Jones. Wat Erwin Mortier trof in diens werk, was ‘zijn hang naar het leven, ondanks alles’. Hebben jullie zelf al te maken gehad met de dood?

Kowlier «Niet in mijn directe omgeving. Maar ik denk tegenwoordig soms wel: ik ben 41, wat is dat? In het allerbeste geval zit ik aan de helft, misschien zit ik er al over. Ik leef supergraag, ik heb nog altijd écht geen zin om op een bepaald moment te sterven. Als je me vraagt hoe oud ik wil worden, dan zeg ik nog altijd: ‘120.’ Daarom begin ik soms na te denken over de eindigheid van alles, en wat ik nog wil doen met de tijd die me rest. En ik weet dat eigenlijk niet zo goed.»

Barman «De dood heb ik meegemaakt, bijna-dood ook. Maar nu ik ga stoppen met roken, word ik zeker 90 jaar (lacht). Wat ga ik nog doen met al die tijd? Ik ga me niet vervelen. Ik heb goeie genen: mijn moeder is 86 én kettingrookster. Maar we gaan dit interview toch niet eindigen met de dood?»

undefined

'Tom Barman: 'Ik zit niet op Facebook of op Twitter, en dat moet één van de beste beslissingen van mijn leven zijn.'

HUMO Nee, met de hang naar het leven, ondanks alles. dEUS dus, straks. En hopelijk ook Ertebrekers?

Kowlier «Ja, we gaan nog een plaat maken. Maar door mijn werk voor GoneWest heb ik ook weer zin gekregen in een solo-plaat.»

Barman «Magnus brengt nog een ep uit, en TaxiWars een nieuwe plaat – dat gaat snel bij die gasten, wat ik zalig vind. Met dEUS nemen we volgend jaar de draad weer op, maar eerst dus een nieuwe gitarist vinden. Of keyboardspeler, het hoeft zelfs geen gitarist te zijn. Een goed gevoel voor humor, eigenlijk is dat de enige jobvereiste (lacht).»

HUMO En de docu over je moeder?

Barman «Dat heb ik vastgelegd voor februari: tien gesprekken van een paar uur. Dan heb ik dat materiaal en zie ik wel wanneer ik het afmaak. Ik ben ook al lang bezig met een nieuwe film, ik zit intussen aan de negende versie van het scenario. Dat komt dus allemaal een beetje samen.»

HUMO Toch aandoenlijk dat je iedere keer opnieuw gelooft dat je alles tegelijk kunt.

Barman «Ik lieg altijd over de data, dat weet intussen iedereen. Maar dat zijn geen kwaadaardige leugens, gewoon wishful thinking (lacht).»

undefined

GoneWest, met Flip Kowlier (vrijdag 13 oktober) en Tom Barman (zaterdag 14 oktober), Berten Pilstraat 5A, Zonnebeke. Tickets en info: gonewest.be