Onze Man bij ‘De madammen’: ‘Sommige luisteraars vinden dat we te veel gibberen: ‘Jullie komen precies klaar’’ – ‘Onzin. Mijn klaarkom geluid is he-le-maal anders’
Hoewel Radio 2 nog steeds de populairste radiozender van Vlaanderen blijft, wordt vlaggenschip ‘De madammen’ na 15 jaar tot zinken gebracht. Onze Man ging in 2017 op bezoek bij Cathérine Vandoorne, Anja Daems en Britt Van Marsenille - van die laatste nam Siska Schoeters in 2019 het roer over -, de drie dames die allesbehalve een suf vrouwenprogramma wilden maken.
‘De grootste familie’: zo luidt de baseline van de zender, en wanneer de drie dames voor onze fotograaf poseren, speelt het promodeuntje spontaan in mijn hoofd. Zoals zussen die elkaar al jaren kennen, nestelen ze zich knus rond hond Puck op de sofa. Denk er nog een kleuter op een driewieler bij en het tafereel mag de Gezinsbondfolder in. De drie dames zijn hartsvriendinnen, al voel je dat de band tussen Cathérine en Anja nog nét iets steviger is. Zij stonden tien jaar geleden met Ilse Van Hoecke aan de wieg van ‘De madammen’. Britt kwam er pas in 2015 bij en staat bij het begin van ons gesprek nog in de file. Ideaal om het met de anciens even over de pioniersjaren te hebben.
HUMO Wat herinneren jullie je nog van de start?
Cathérine Vandoorne «Dat het nogal chaotisch was. In het begin presenteerden we met z’n drieën en dat liep voor geen meter: het was veel te druk. Als er ook nog studiogasten waren, waande je je in een kippenhok. Tot een producer besliste om telkens maar met twee madammen tegelijk te presenteren. Toen waren we ineens vertrokken.»
Anja Daems «Ik herinner me dat de lanceringscampagne nogal wat ophef veroorzaakte. We werden afgebeeld als Charlie’s Angels. Het bezorgde ons een stoer en sexy imago dat mijlenver stond van wat ze bij Radio 2 gewend waren. Ze zaten daar toen nog in het tijdperk van de gele kanarie.»
HUMO De wát?
Daems «Herinner je je dat niet meer? De reclamespotjes van Radio 2 waren toen animaties met gele kanaries. Die bijvoorbeeld op een draagbare radio ‘Staying Alive’ van de Bee Gees zongen. Een supergoeie campagne, we hebben daar zelfs prijzen mee gewonnen. Maar na vijftien jaar mocht er weleens iets anders komen.»
Vandoorne «Ook in de programmatie veroorzaakten we een aardverschuiving. Vroeger had je op Radio 2 vaste ochtendblokken, maar nu liep plots hetzelfde programma vijf dagen na elkaar en sneed het verschillende thema’s aan. ‘De madammen’ heeft de routine van de Radio 2-luisteraar doorbroken. Ja, we hebben toen veel klachtenmails gekregen. Een Radio 2-luisteraar is heel traditiegetrouw, en wij hadden de bonen gefret. Gelukkig niet voor lang.»
HUMO Op welke doelgroep mikte men met jullie programma? De huisvrouw die tijdens het strijken naar de radio luisterde?
Daems «Neen. ‘Het mag géén suf vrouwenprogramma worden,’ zei de directie. Uit de recente luistercijfers blijkt trouwens dat steeds meer jongeren én mannen de weg naar ‘De madammen’ vinden. De zender heeft ons altijd neergezet als pittige, zelfbewuste dames. Geen bomma’s bij de wasdraad, maar (plechtig) drie vrouwen die in het leven staan.»
Vandoorne (vult plechtig aan) «En met hun voeten in de wereld. Ons logo is trouwens nog steeds het silhouet van Charlie’s Angels, al moeten we er wel soms een nieuw hoofdje in stoppen.»
‘Het mijne dus,’ zegt Britt Van Marsenille, die intussen met haar hond Puck is binnengewandeld.
HUMO We hadden het over de moeilijke start van ‘De madammen’, Britt. Maar vandaag hebben jullie één miljoen luisteraars. Wat is de oorzaak van dat succes?
Daems «Misschien dat we écht geïnteresseerd zijn in wat er leeft bij onze luisteraars?»
Vandoorne «Ik denk dat je bij ons altijd iets opsteekt. En heus niet alleen over vrouwenzaken. Vandaag hadden we bijvoorbeeld de voormalige voetbalscheidsrechter Frank De Bleeckere in de studio.»
Britt van Marsenille «Volgens mij ligt het succes in de egoloze toegankelijkheid. We staan dicht bij onze luisteraar. We maken radio tussen en voor het volk.»
HUMO Komt dat ook niet tot uiting in de presentatiestijl? Als ik Ruth Joos of Lieven Vandenhaute op Radio 1 hoor, valt me altijd een zekere elitaire afstandelijkheid op. Ik krijg een warmer gevoel bij jullie.
Vandoorne «We profileren ons bewust niet als experts of journalisten. We zijn een even geïnteresseerde leek als de luisteraar. Onze onderwerpen leven ook meer bij de gewone man. Duiding bij de brexit of de Catalaanse onafhankelijkheid vergt een andere presentatie dan een item over borstkanker of pesten op school.»
Daems «Het zijn trouwens net de banaalste dingen in het leven die de mensen het meest aanspreken. Een item over huisdieren, daar kan niks tegenop. Dan ontploft onze mailbox.»
HUMO Zagen jullie in die tien jaar ‘De madammen’ bepaalde trendverschuivingen?
Vandoorne «Ik merk dat sommige onderwerpen nu gevoeliger liggen dan vroeger. Allochtonen en religie, dat is op eieren lopen. Vorige week was Jan Leyers te gast om over zijn programma ‘Allah in Europa’ te praten. Dan weet je dat er kritiek zal volgen: ‘Moet dat nu? We zijn niet geïnteresseerd in Allah.’ Door de aanslagen in Brussel is er veel veranderd. Er is een periode vóór en ná 22 maart 2016.»
Daems «We maken ook op een andere manier radio dan tien jaar geleden. In het begin nodigden we vooral experts uit. Nu zullen we sneller een oogpatiënt dan een oogarts uitnodigen. Vroeger gaven we vooral tips om zaken op te lossen, terwijl we nu meer geïnteresseerd zijn in het verhaal van de mensen zelf. Die trend zie ik ook in andere media.»
Van Marsenille «De luisteraar is ook mondiger geworden. Als iets hem niet aanstaat, zul je het geweten hebben. Daar spelen de sociale media een grote rol in. Vroeger moesten ze nog een gele briefkaart sturen, maar om je te laten weten dat je coiffure op niks trekt, zouden ze die moeite niet doen. Nu krijg ik al berichtjes als iemand de kleur van mijn nagellak niet mooi vindt.»
HUMO Hebben jullie last van scheldmails?
Vandoorne «Sommigen slingeren je de grofste dingen naar het hoofd. ‘Met jouw postuur hoor je niet op tv te komen,’ schreef ooit iemand. Dat is best confronterend. Het gaat hier wel over mij, hè? Soms heb ik dagen dat ik er echt niet tegen kan en dan bel ik ze op. ‘Ken jij mij eigenlijk?’ vraag ik dan. Dan zijn ze nog een duim groot.»
Daems «Onlangs schreef iemand dat we onze mond moesten houden over huishoudelijke taken. ‘Jullie doen alsof alle huisvrouwen van Mars komen. Hebben jullie eigenlijk ooit een strijkijzer in jullie handen gehad?’»
Vandoorne «Ik ben toen ontploft. Mijn moeder was nog maar net gestorven en ik vond dat een belediging aan haar adres: zij had me alles in het huishouden geleerd. Toen ik dat die vrouw vertelde, was ze helemaal de kluts kwijt. Dat valt me telkens weer op: achteraf hebben ze altijd spijt van hun verwijten.»
Van Marsenille «Ik reageer nooit op scheldmails, ik lees ze liever voor tijdens de uitzending. ‘In jouw outfit kun je Leuven Kermis gaan afbreken,’ schreef een zekere Rudy onlangs. Hij vond dat ik te veel geruite hemden en salopettes droeg.»
Daems (trekt aan de schouderriem van Britts salopette) «Wat natuurlijk niet waar is, hè, Britt?»
Van Marsenille «Rudy had zelfs een stijltip voor me: hij raadde me aan om dringend een paar juwelen uit de collectie van Véronique De Kock aan te schaffen (lacht). Trouwens, hebben jullie de klaarkom-mail al gelezen? Een luisteraar vindt dat Anja en ik te veel gibberen. ‘Jullie komen precies samen klaar op de radio,’ schreef hij.»
Vandoorne (kurkdroog) «Dat vind ik nu ook wel, hoor.»
Daems (lacht) «Onzin. Mijn klaarkomgeluid is he-le-maal anders.»
Hokjesdenken
HUMO Britt, jij vindt het straf dat Humo ‘De madammen’ komt interviewen. Waarom?
Van Marsenille «Omdat we altijd tegen vooroordelen moeten opboksen. Men denkt nog steeds dat wij babbelen over hoe je het best wijnvlekken uit hemdskragen wast. We worden enorm stiefmoederlijk behandeld en dat ben ik kotsbeu. We hebben een miljoen luisteraars per dag, weet je hoeveel Sportpaleizen je dan bereikt? Maar mensen komen naar me toe en zeggen: ‘Met jouw imago bij ‘De madammen’ werken, ik vind dat wel dapper.’ Welk imago? Hoezo, dapper? Stop toch eens met in hokjes te denken.»
Vandoorne «Eigenlijk is iedereen met ons programma mee, behalve de journalisten. Die luisteren niet naar Radio 2. Sven Pichal vertelde me dat hij met het Radio 1-programma ‘Peeters en Pichal’ bijna wekelijks de krant haalde. Terwijl ‘De inspecteur’, dat hij nu op Radio 2 presenteert, zelden persaandacht krijgt. Vreemd, want bij beide programma’s ligt de focus op consumentenzaken. En hij bereikt er bij Radio 2 een veel groter publiek mee.»
Daems «Hoe vaak gebeurt het niet dat een BV iets persoonlijks in onze studio komt vertellen en dat je het een halfjaar later op de cover van de boekskes ziet staan? Dana Winner had haar botoxverhaal al lang bij ons gedaan toen Story en Dag Allemaal het uitbrachten. We zouden daarmee in een persbericht kunnen uitpakken, maar dat doen we niet. Ik wil dat de BV bij ons op zijn gemak zit en niet het gevoel krijgt dat we op primeurs zitten te azen.»
HUMO Hebben jullie een verklaring waarom de journalisten de weg naar Radio 2 niet vinden?
Vandoorne «Perceptie is een hardnekkig beestje. De gele kanarie achtervolgt ons nog steeds, al zie ik stilaan verbetering. Ish Ait Hamou is een veelgevraagde BV, maar hij zit wel wekelijks in ons programma. Ook het populaire ‘Radio Gaga’-duo presenteert op Radio 2.»
Van Marsenille «Onlangs was Wim Oosterlinck te gast bij ons. ‘Ik vind het zo tof dat ik eens naar ‘De madammen’ mag komen,’ zei hij. Je zag dat hij het meende en dat deed deugd. Wij maken wel goede radio, hè!»
Daems «Kijk naar onze muziekkeuze: vandaag hadden we Johannes Genard van School Is Cool te gast, de week ervoor Guido Belcanto. Van alternatief tot schlagers, alles is welkom bij ons. Bijna iedereen weet dat, behalve de mensen die ons komen interviewen. Bij hen krijg ik de indruk dat we het programma telkens moeten uitleggen.»
Vandoorne «Dan krijg je ook de typische clichévragen.»
HUMO Ik heb er eentje op mijn papier staan: ‘Zien jullie elkaar ook vaak na het werk?’
Vandoorne (lacht) «Dat is nog oké. ‘Jullie zijn drie vrouwen, wordt er dan niet vaak gekibbeld?’ is de klassieker. En neen, we zien elkaar niet vaak na het werk. We zijn al genoeg samen.»
Van Marsenille «Terwijl er een plaatje draait, is er genoeg tijd om bij te babbelen. Er is niet alleen de studio, we zitten ook de rest van de week samen op de redactie.»
Daems «We hoeven geen tijd in te halen. Behalve als de vakantie op haar einde loopt. Dan gaat het bij mij wel nijpen: ‘Verdomme, ik heb die twee al veel te lang niet gehoord.’»
HUMO Toen Ilse Van Hoecke jullie na vijf jaar verliet en naar Libelle TV verkaste, reageerden jullie heel emotioneel.
Daems «Klopt. Ik weet nog perfect waar ik was toen ik het nieuws vernam: op een markt in Portugal. ‘Wat doe jij nu?’ stamelde ik verbouwereerd. Cathérine en ik hadden het helemaal niet zien aankomen. Onze stemming ging van ongeloof over boosheid naar verdriet. We zijn toen echt door een rouwproces gegaan.»
Vandoorne «Het was ook voor haar lastig. Ze is niet vertrokken met het idee: ‘Yes, ik ben hier weg.’ We waren bang dat we haar afwezigheid niet zouden kunnen opvangen. Als wij het bos door de bomen niet meer zagen, kon Ilse ‘als een wilde frisheid van limoenen’ binnenvallen en de oplossing aanreiken. Plots viel die steunpilaar weg. We deelden ook méér dan een job. We waren een stukje familie geworden.»
HUMO Ilse werd eerst vervangen door Leki en daarna door Britt. Hadden jullie met hen ook meteen dat familiegevoel?
Daems «Zeker met Britt. Het is onmogelijk om ‘De madammen’ te presenteren zonder je collega’s graag te zien. Dat zou niet werken. Met Leki klikte het ook, maar ze is muzikante, ze stond anders in het leven. Wij zijn óók alle drie verschillend, met andere interesses: zo is Cathérine een fervente quizzer en Britt een imker, twee hobby’s waar ik me niet aan waag (lacht). Maar onze fond is dezelfde. Niemand wil alleen in de schijnwerpers staan, we laten elkaar scoren en respecteren ook elkaars eigenheid.»
HUMO Britt, jij had nog nooit eerder radio gemaakt. Viel het mee om tussen die ervaren rotten je stek te veroveren?
Van Marsenille «Ja, hoor. Al hadden ze me op mijn eerste werkdag meteen goed liggen. Actrice Kim Hertogs belde me in de uitzending. Ze speelde een klein meisje dat een grote fan van Leki was. Dat kind dacht de hele tijd dat ík Leki was. Toen ik haar vertelde dat ik haar verving, barstte ze in tranen uit. Er stond op mijn eerste werkdag een pak volk in de studio, maar die liepen allemaal weg omdat de scène zo gênant was. Ik ben toen echt een beetje gestorven. Achteraf bleek het om een grap van ‘Café Corsari’ te gaan.»
Vandoorne «We stierven toen mee met jou, hoor. De eerste keer op de radio ben je altijd zenuwachtig. En dan laten je collega’s je aan je lot over. Wij wisten van het complot, maar we mochten niks zeggen omdat het pas de dag erna uitgezonden werd. Ik vond het zo erg. Al heb je ons op 1 april goed teruggepakt.»
Van Marsenille «Ik heb toen hun telefoonquiz in het honderd doen lopen. Zonder dat Anja en Cathérine iets wisten, gaf ik me samen met mijn vriendin uit voor quizkandidaten. We deden alsof we twee zatte Limburgse vriendinnen op een vrijgezellenweekend waren. In plaats van op de vragen te antwoorden, voerden we een dronken nummertje op. Zo vroegen we constant het gsm-nummer van Koen De Bouw en Tom Waes. Normaal duurt zo’n quizje twee minuten, maar na twaalf minuten hingen we nóg aan de lijn. Die twee werden gek omdat ze niet konden afsluiten.»
HUMO Staan er bepaalde uitzendingen in jullie geheugen gebrand?
Daems «Ja, de uitzending in de marge van het busongeval in Sierre. Tijdens de begrafenis van die kindjes hebben we toen een aangepaste aflevering gemaakt. Dat hakte er toen wel in bij mij als moeder.»
Vandoorne «De dag na de aanslagen in Zaventem zal ik ook niet gauw vergeten. Dan kun je het niet over kooktips hebben, elk item staat in functie van het drama. Toen ontdekte ik pas écht hoe close we met onze luisteraar zijn: de reacties waren massaal. Mensen die vertelden dat ze bang waren, die zich afvroegen of de derde wereldoorlog was uitgebroken, enzovoort.»
Van Marsenille «Het is ook niet makkelijk om de juiste toon te vinden: je mag niet te opgewekt presenteren, maar ook niet te triestig. Ik herinner me dat het heel arbeidsintensief was, met veel live-interventies waar we amper voorbereidingstijd voor kregen. Rudi Vranckx aan de lijn, gáán! De hele week ging het toen in ‘De madammen’ over die aanslagen. Op vrijdag was ik compleet leeg.»
HUMO Gebeurt het dat jullie in zulke omstandigheden emotioneel worden?
Vandoorne «Dat valt vaak voor. Ik herinner me de getuigenis van Bea. Haar zoon Andreas zou met zijn klasgenoten op schoolreis naar Rome vertrekken. Rond halfnegen kreeg die moeder thuis een anonieme oproep van een dame die haar vertelde dat ze haar gewonde zoon aan het verzorgen was. Stel je voor dat je dat als moeder meemaakt. Ik ben toen echt beginnen te huilen.»
Daems «In zo’n situatie moet ik het dan van haar overnemen. We voelen haast instinctief bij elkaar aan wanneer zo’n moment er zit aan te komen. Ik had het onlangs zwaar te pakken bij een dame die doodgeboren prematuurtjes fotografeerde.»
HUMO Als jullie moederhart wordt geraakt, krijgen jullie het lastig?
Vandoorne «Ook door andere dingen, hoor. Anja en ik zijn onlangs samen beginnen te janken bij een nummer van Marva. Zangeres JackoBond begon ‘Rode rozen in de sneeuw’ te zingen en plots kromp mijn maag van weemoed in elkaar. Ik voelde me ineens opnieuw 5 jaar en de tranen rolden over mijn wangen.»
Daems «Ik weet nog dat we elkaar aankeken en wisten: wij voelen hier hetzelfde jeugdsentiment. Ineens zag ik mezelf als kind bij de stoof van mijn grootmoeder zitten. Zo’n nostalgie kan je plots diep raken.»
HUMO Er passeerden al een pak grote artiesten bij jullie. Wie maakte de meeste indruk?
Daems «Paul de Leeuw. Ik ben zo’n fan van hem dat ik niks durfde te zeggen. Cathérine heeft het moeten overnemen, ik kon amper uit mijn woorden komen.»
Vandoorne «Ik had hetzelfde toen OMD langskwam. Al had dat opnieuw met nostalgie te maken: een stuk van mijn jeugd flitste voorbij. ‘I am star-struck,’ bazelde ik tegen die mannen. ‘So are we,’ antwoordden ze (lacht). Bij Jim Kerr van Simple Minds had ik het ook. En als Bono ooit langskomt, dan mogen ze me bij elkaar vegen. Dat is mijn Paul de Leeuw.»
HUMO Was jij ooit al star-struck, Britt?
Daems «Toen je de eerste keer bij ons de studio binnenstapte, niet?»
Van Marsenille «Mocht Marvin Gaye uit zijn graf opstaan, dan zou ik weke knietjes krijgen.»
HUMO Britt, merk je soms het leeftijdsverschil met je collega’s? Zijn er zaken waarover je niet kunt meepraten?
Van Marsenille «Ja. De gele kanarie (lacht).»
Vandoorne «Ik voel dat verschil niet. Het enige wat anders is, is dat ze geen kinderen heeft. Als ouder sta je toch op een andere manier in het leven.»
Daems «Als Britt drie dagen vrij heeft, zit ze een volgende citytrip te plannen. Dat gaat bij ons niet meer. Soms ben ik daar wel jaloers op: verdomme, dat was een plezante tijd, denk ik dan. Ik herken me vaak in haar. Britt zit met dezelfde vragen waar ik twaalf jaar geleden mee worstelde.»
HUMO Zij is dus het meest rock-’n-roll van jullie drie?
Daems (verontwaardigd) «Zeg, nu doe je alsof wij saaie oude dozen zijn.»
Van Marsenille «Zo’n groot verschil tussen ons is er niet, hoor. Ik ben ook geen puberende spring-in-’t-veld.»
HUMO Wie van jullie drie heeft er de meeste lieven gehad?
Daems (wijst naar Britt) «Die daar.»
Vandoorne «Nee, gij, Anja!»
Daems «Jij hebt ook je best gedaan, hoor. Ik heb ze trouwens allemaal gekend. Cathérine en ik zaten samen op het conservatorium. Laten we zeggen dat we er allemaal evenveel gehad hebben en nooit gedeeld hebben.»
HUMO Ben je daar zo zeker van?
Vandoorne «Ja. We vallen op andere types. Alhoewel, ik heb geen type. Ik heb alle soorten gehad (lacht).»
Van Marsenille «Bij mij moeten ze harig zijn. Wat baard en een goede, stevige haardos. Ik wil ook geen al te propere man.»
HUMO Zo’n Ragnar Lodbrok?
Vandoorne «Hola, die mag bij mij ook passeren! Wat een kanjer, daar zou ik voor vechten. Van ‘Vikings’ heb ik écht genoten, een prachtreeks.»
Fluitende Italianen
HUMO Terug naar jullie programma. Denken jullie met ‘De madammen’ een steen in de rivier te hebben verlegd?
Daems «Ik denk het wel. Wanneer mensen de moeite doen om op de radio een persoonlijk verhaal over hun ziekte of hun zorgen te vertellen, is dat voor anderen soms een spiegel. Zo maak je bepaalde zaken ook meer bespreekbaar.»
Vandoorne «Met sommige praatgasten ontstaat er een blijvende band. Een vrouw met darmkanker voelde zich zo opgelucht dat ze bij ons haar verhaal kon doen, dat ze contact is blijven houden. Zo’n getuigenis is niet evident. De eerste keer in een radiostudio, dat maakt indruk. Tegen ouders die over een verongelukt kind komen praten, kun je niet meteen na antenne ‘Saluut en de kost’ zeggen. Daarom vind ik de nazorg zo belangrijk. Onze redacteurs zijn op dat vlak toppers. Er zijn er die samen met onze gasten de trein naar huis nemen.»
HUMO ‘De madammen hebben aandacht voor wat het leven aangenaam en minder aangenaam maakt,’ is de baseline van het programma. Wat vindt de Vlaming het aangenaamst?
Vandoorne «Zonder twijfel: eten en drinken. Vlamingen blijven bourgondiërs.»
Daems «En ze lachen graag. Al blijft humor moeilijk. Ik maakte onlangs een grapje over een file in de Kennedy-tunnel: ‘Dat is toch niet erg, eventjes wachten aan de poort van het walhalla?’ Ik vond dat grappig, maar meteen kwam er kritiek van luisteraars. ‘Die Antwerpse hovaardigheid altijd!’ Terwijl ik niet eens van ’t stad bén, ik ben een Kempische.»
Vandoorne «Opletten met geografische verschillen. Lach niet met een Limburger zijn accent, of het zit ertegen. Ik heb ooit eens gesuggereerd dat Italianen een kleintje hebben en kreeg heel Genk op mijn dak.»
HUMO Cathérine, is je droomjob nog steeds tomaten drogen onder de Siciliaanse zon?
Vandoorne «Ik heb die droom voorlopig opgeborgen: mijn dochter moet hier eerst nog studeren. Al sluit ik niet uit dat ik er ooit heen trek. De muziek, de cultuur, het klimaat, het eten – alles is er fantastisch.»
HUMO Jij vindt het zelfs leuk dat de mannen er de vrouwen nafluiten. Heel wat feministen zullen het niet graag horen.
Vandoorne «Pff, als er een man naar je fluit, so what? Wees blij dat hij aandacht voor je heeft. Dat politiek correcte gedoe wordt alsmaar vervelender. Niks mag je nog zeggen, alles ligt onder het vergrootglas. Ik vind dat ik voor dezelfde job evenveel moet verdienen als een man, maar dergelijk diehardfeminisme gaat me te ver.»
Van Marsenille «Inderdaad. Feminisme is voor mij het verdedigen van gelijke waarden en rechten. Maar ik moet niet met fluwelen handschoenen behandeld worden omdat ik een vrouw ben.»
HUMO Dus geen vrouwenquota voor jullie?
Daems «Dat is een moeilijke. Je hebt hetzelfde vraagstuk bij allochtonen. Kamal Kharmach vertelde me onlangs: ‘Tot voor een paar jaar was de enige allochtoon die je op tv zag, die van ‘Opsporing verzocht’. Geen wonder dat mensen een fout beeld van vreemdelingen hadden.’ In het algemeen ben ik voor de juiste man of vrouw op de juiste plaats, maar misschien hebben sommige minderheidsgroepen wel een duwtje in de rug nodig.»
HUMO Britt, jij bent ook te zien in ‘Voor hetzelfde geld’ op Eén. Waar ligt je hart: bij de radio of bij de televisie?
Van Marsenille «Ik zou graag beide willen blijven combineren. Mijn twee mannen bij de televisie (Thomas Vanderveken en Jan Van Looveren, red.) en mijn twee vrouwen bij de radio. Radio vind ik wel spannender: dat is hier en nu, het is erop of eronder.»
Vandoorne «Mij valt altijd op hoe log het tv-medium is. ‘Doe dat loopje eens opnieuw, zeg die quote nog eens, wandel nog eens door die deur…’ Radio vind ik authentieker: het is jóúw show. Bij tv ben je een radertje in het geheel, je lot ligt in handen van cameramannen, regisseurs en monteurs.»
Daems «Klopt. Toen ik ‘De notenclub’ presenteerde, zag ik plots in de kantine van de VRT een man naar me knikken die ik van haar noch pluimen kende. ‘Ja, ik ben u al drie dagen aan het monteren,’ zei hij. Alles is complexer en het duurt ook veel langer voor je het resultaat van je werk ziet.»
HUMO ‘Op de radio kun je oud worden,’ hoorde ik Alexandra Potvin ooit zeggen. Schermgezichten worden sneller ingeruild.
Vandoorne «In de media is het voor vrouwen sowieso niet makkelijk om oud te worden. Ook de radio verjongt, maar op tv is het pas écht erg: hoeveel vrouwen ouder dan 45 hebben een dragende rol op het scherm?»
Van Marsenille «Ik denk dat de situatie aan het veranderen is. Lieve Blancquaert en Annemie Struyf mogen toch al een paar jaar programma’s maken?»
HUMO Gaan jullie tot je pensioen door met ‘De madammen’?
Vandoorne «Als het aan mij zou liggen: absoluut! Maar ik betwijfel of de zender zo lang met ons wil doorgaan. Tien jaar is tegenwoordig al een lange levensduur voor een programma. Zoals Jos Ghysen veertig jaar lang ‘Te bed of niet te bed’ presenteren, die tijd is voorbij.»
Daems «Een paar weken geleden hadden we een etentje met onze baas. Hij was te laat en belde ons met de boodschap dat we al een aperitief mochten nemen. Geen van ons durfde een druppel alcohol aan te raken omdat we vreesden dat hij slecht nieuws kwam brengen. Pas toen hij zei dat de cijfers gestegen waren en er nog een seizoen bij kwam, zijn we in de witte wijn gevlogen.»
Van Marsenille «Ik zie het me nog een paar jaar doen, daarna mag er wel iets nieuws op mijn pad komen. Maar als ik wegga, wil ik wel tranen, dames.»
Daems & Vandoorne (in koor) «Die zullen er zijn!»
