Onze man burgert in
Vorig jaar namen 18.151 immigranten deel aan een inburgeringscursus. Maar wat wordt daar precies verteld? Onze man schreef zich in en keerde na twee weken terug als een volleerde Belg.
Er is keuze tussen meer dan twintig talen, maar ik kies voor het Engels en volg één en ander mee in een achterafkantoortje op het Leuvense Ladeuzeplein. Zestig uur informatie voor de boeg in een lokaal dat eruitziet alsof de plaatselijke AA-afdeling er elke dinsdagavond conclaaf houdt.
Met een whiteboard, een stuk of wat oude computers en vier tafeleilanden waarrond de cursisten zich verzamelen. Omdat dit de intensieve formule (twee weken fulltime les) betreft, zullen twee leerkrachten elkaar afwisselen: Wim en Saskia.
In de infobrochure wordt de in te burgeren mens consequent ‘hij’ genoemd, maar in onze klas zitten dubbel zo veel vrouwen als mannen. Aangezien democratieEuropa's belangrijkste exportproduct is, wordt er eerst door de groep gestemd of mijn aanwezigheid wel gewenst is. Ik ga even in de gang staan om het resultaat af te wachten, dan steekt iemand het hoofd door de dichtstbijzijnde deuropening: ik mag.
Eerste oefening: er worden foto's van Bekende Belgen op tafel gelegd, en de cursisten moeten gokken wat hun beroep is. Een grijzende Eddy Merckx wordt – sic transit gloria mundi – ‘een ouder wordende politicus, wellicht van de groenen’ bevonden. Pas als de naam van Herman Van Rompuy achteraf wordt genoemd, herinnert één iemand zich het ‘natte dweil’-incident met Nigel Farage – daarvóór herkende niemand hem.
De aanwezigheid van René Magritte roept vooral verbazing op (‘Magritte een Belg?! Maar: hij is bekénd!’). Louis Tobback (‘the governor of Leuven’) heeft een renommee die verder draagt dan die van Elio Di Rupo, maar we zijn dan ook in Leuven. En allemaal afleggen tegen Koen Wauters. Met een beetje goede wil kan dat geïnterpreteerd worden als een bescheiden teken van succesvolle inburgering, want in pakweg Sint-Genesius-Rode zal dat in de wachtzaal bij de dokter niet anders zijn. Eén cursiste roept zelfs, ongevraagd en op een toon die te kennen geeft dat ze het duidelijk kwijt moest, de volledige naam van het ‘The Voice’-jurylid door het klaslokaal: ‘Koen Maria Gaston Wauters!’
Kabouter Plop doet weinig belletjes rinkelen; weinig mensen met kinderen hier (wel twee zwangere dames). Maar als de lesgever achteraf vertelt dat acteur Walter De Donder na zijn Studio 100-uren ook burgemeester van Affligem is, stijgen in het lokaal gedempte kreetjes van bewondering enzelfs opluchting op: ‘Als een clown het hier tot burgemeester kan schoppen, dan moet het met ons toch ook goed komen?’ Eén vrouw vindt Plop ook ‘good-looking’, wat toch vragen oproept over het heersende schoonheidsideaal in haar land van herkomst.
