Onze Man ging op Primavera Sound het festivalseizoen voorproeven: 'Zonnige groetjes uit Barcelona!'

Zie ginds komt het festivalseizoen! U, wij, DIXI en Devos & Lemmens zijn er klaar voor, maar zijn de muzikanten zelf dat óók? Welke headliners, smaakmakers en geheimtips zullen straks voor onvergetelijke concerten zorgen? En welke acts hebben nog wat tijd nodig? Antwoorden op die vragen vond Humo in Barcelona, waar op het indrukwekkende Primavera Sound-festival tientallen groepen stonden die deze zomer ook richting België afreizen. Tien om, met gerust gemoed, te zien!

Mac DeMarco

In Pittsburgh dronk DeMarco onlangs on stage een volle fles Jameson leeg, in Barcelona zal het niet veel minder geweest zijn. Live is de ‘Salad Days’-man een zwalpende potsenmaker, een liefhebber van slapstick die zich tijdens het zingen uitkleedt, zijn boxershort in zijn bilnaad wurmt en zijn kruis in de nek van de toetsenist legt. Des te indrukwekkender dat zijn (overigens perfect op festivalmaat gesneden) songs daar geen moment onder lijden. ‘For the First Time’ zorgde zelfs voor een breekbaar en ontroerend festivalmoment, wat toch opvallend is tijdens een concert waar je de drummer een set lang in zijn blote fluit ziet zitten.

Straks op: Pukkelpop (donderdag 17 augustus)

Arcade Fire

undefined

Zo retestrak als tijdens hun ‘Reflektor’-tournee van 2014 speelde Arcade Fire in Barcelona aanvankelijk niet, en tot overmaat van ramp klonk hun gloednieuwe single ‘Everything Now’ live ook nog eens als platte hoempapa. Maar de diesel van Win Butler en Régine Chassagne (die er elk jaar jónger lijkt uit te zien) schoot wat later alsnog op gang, wat gloedvolle versies van ‘Neighbourhood #3 (Power Out)’, ‘Ready to Start’, ‘Afterlife’ en ‘Rebellion (Lies)’ opleverde. Bonus: de Canadezen lijken weer van hun héle back catalogue te houden. Zowel ‘Neon Bible’ als ‘In the Backseat’ zaten in de set, en dat was al van 2008 en 2010 geleden.

Straks op: Rock Werchter (donderdag 29 juni)

Marie Davidson

undefined

Brutale, donkere industriële techno in combinatie met gevoelige Franse poëzie: dat blijkt te werken. Marie Davidson is spoken word-experte, dj en de helft van minimal wave-duo Essaie Pas, en live smukt ze haar (verrassend catchy) marsmuziek op met een goed doorbloed gevoel voor humor. Tevens de eerste keer dat we van een bloedmooie Française – tussen twee songs door – de zwoele en zelfs een tikje bezorgde vraag kregen of ‘onze ballen ondertussen al een beetje plakten van het zweet’. Charlotte de Witte: your move.

Straks op: Dour (zaterdag 15 juli)

Whitney

undefined

Dik een jaar na debuutplaat ‘Light Upon the Lake’ en naar schatting 493 optredens verder is de band rond Julien Ehrlich en Max Kakacek een indrukwekkend geroutineerde livemachine. Het verschil met de net erna geprogrammeerde Sampha – de man van ‘(No One Knows Me) Like the Piano’ leek zo onwennig dat hij live bijna in zijn eigen songs verdronk – was immens. Ehrlich kregen we later op de dag nog eens te zien: tijdens de set van Mac DeMarco speelde hij in bloot bovenlijf mee percussie, had hij op de achtergrond drie songs lang de slappe lach en – in wat het gevolg van een verloren weddenschap (of een bad trip) leek – ging hij ook crowdsurfen.

Straks op: Rock Werchter (donderdag 29 juni)

Solange

undefined

Het kakkernestje van de familie Knowles blijkt live in staat tot een gloed- en soulvolle, tegelijk karige en kleurrijke, warme, tienduizenden liefhebbers tegelijk inpakkende show. Ze was zo’n beetje de aangenaamste verrassing van het festival – en dat is vreemd, want na twee uitstekende platen hadden we dat toch mogen zien aankomen. Ook redelijk verfrissend in het pop royalty-milieu waarin ze zich beweegt: nul kapsones, nul vervelende kostuumwissels. Ga kijken op Dour: na deze zomer wordt ze enkel nog door Sportpaleizen geboekt.

Straks op: Dour (donderdag 13 juli)

The Afghan Whigs

In april was ‘In Spades’ de beste Afghan Whigs-plaat sinds ‘Gentlemen’, en die frisse adem waait ook door hun livesets. Kort: van alle oude sjarels op Primavera – Royal Trux, Slim Cessna’s Auto Club, Van Morrison, The Zombies, die van ons – maakten Greg Dulli en co. de gretigste, hongerigste en beste indruk. De zomer van 2017 biedt drie kansen om hen in België aan het werk te zien. U moet er minstens eentje grijpen.

Straks in en op: zaal Trix in Antwerpen (woensdag 14 juni), de AB in Brussel (donderdag 15 juni), Pukkelpop (zaterdag 19 augustus).

Grace Jones

De langste bindteksten – halve biografieën – hoort u deze zomer van Grace Jones. Ze vertelde in Barcelona met gusto over ex-lieven en gênante faux-pas, zij het telkens vanuit de backstage, waar ze zich tussen twee songs terugtrok voor een kostuumwissel. Dat wil zeggen: voor andere hoedjes, schoenen, sjaals of hoelahoeps – want in wezen loopt ze een concert lang, as is tradition, naakt en gebodypaint over het podium. Verder verschilt de Grace Jones van 2017 nauwelijks met de Grace Jones van 2016, 2005 of 1991: puike tot uitstekende versies van evergreens als ‘Nightclubbing’, ‘Slave to the Rhythm’, ‘I’ve Seen That Face Before (Libertango)’, ‘Love Is the Drug’, ‘Pull Up to the Bumper’, aangevuld met een bij het publiek toenemende verwondering over de brille, de verheven energie, de larger than life-uitstraling en het sprekende gemak waarmee ze op haar leeftijd (69!) het podium inpalmt.

Straks op: Gent Jazz (6 juli)

The xx

undefined

Omdat Flying Lotus, S U R V I V E, Aldous Harding en Priests – drie hoogtepunten op Primavera – deze zomer in geen Belgische velden of wegen te bespeuren zijn, sturen we u straks toch weer naar The xx, wier schaduwrijke songs hun nut op festivals allang bewezen hebben. Nul verrassingen van Romy Madley Croft, Oliver Sim en Jamie Smith in Barcelona. Goed!

Straks op: Pukkelpop (donderdag 17 augustus)

Front 242

undefined

No sex until marriage! Catch the man! Im Rhythmus Bleiben! Sorry, maar we zijn hier nog helemaal onder de invloed van Front 242, pioniers van de electronic body-romantiek die in Barcelona een soortement comeback vierden. Geen liefde op het eerste gezicht: tijdens de eerste paar songs deed hun sound – begin jaren 80 in roestvrij metaal gegoten en sindsdien alle updates overgeslagen – gedateerder aan dan op plaat. Aandoenlijk, een beetje kitscherig. Misschien moesten onze bloemkooloren eerst nog gekalibreerd worden, want daarna waren we dus wél helemaal mee. Aarschots finest stonden steeds steviger in hun combats, en het afsluitende kwartet songs – ‘Headhunter’, ‘Im Rhythmus Bleiben’, ‘Welcome to Paradise’, ‘Punish Your Machine’ – bleef achteraf nog een paar uur in onze oren fluiten.

Straks op: W-Festival (zondag 20 augustus)

Run The Jewels

undefined

Run The Jewels betrad het podium op de tonen van ‘We Are the Champions’ van Queen. Tijdens hun eerste song rapte El-P dat zijn lul een Michelin-ster had. En toen ook Killer Mike zijn basso continuo over het festivalterrein liet razen, was het pleit al half gewonnen. Run The Jewels combineert live snelheid met diepgang, en formuleerde het eloquentst denkbare wederwoord op het zemelcliché dat ‘hiphopbands altijd teleurstellen op festivals’.

Straks op: Best Kept Secret (vrijdag 17 juni)