Onze Man in Mongolië: Dag 3: Net als de Beatles

Aan de luchthaven van Ulan-Ude worden we opgewacht door niemand minder dan Natalia Ulanova, de organisatrice van het Voice of Nomads-festival, zowat de Herman Schueremans van Ulan-Ude dus.

Tenminste: zij wacht ons op in de luchthaven, want buiten blijkt dat ook nog eens de hele plaatselijke pers klaar staat én een ietwat schimmige maar blijkbaar belangrijke en steenrijke figuur ('Hij wil graag de hele luchthaven kopen') die ons in naam van de hele bevolking en staat welkom heet, en die ons op het hart drukt dat we vooral het Baikal-meer moeten bezoeken, parel aan de kroon van de republiek Buryatia.

Het is een op zijn zachtst gezegd nogal surrealistische situatie, zo ergens op een uitermate gammele luchthaven in Russisch Mongolië door vijftien camera's tegelijk gefotografeerd worden, alsof we de Beatles zelve zijn. 'What the fuck dóén wij hier eigenlijk?' vraagt zanger Gregor zich dan ook hardop af. Goede vraag.

Daarna snel naar het hotel, want door de nogal stevige turbulentie is er van slapen in het vliegtuig niet veel in huis gekomen: de hele Gipsy-Ska-crew al meer 48 uur non-stop wakker, een bed zou nu dus zéér welkom zijn, en dan zwijgen we nog over een douche, want zowel in Moskou als hier heerst momenteel een klamme, drukkende hitte.

Slapen is echter buiten de iets te strikte festivalorganisatie gerekend: over enkele uren hebben ze voor ons blijkbaar al een diner geregeld, én een trip naar een boeddhistisch klooster waar een belangrijke lama opgebaard ligt. Dat allemaal meteen al weigeren zou wel zeer ondankbaar klinken, we krijgen dus twee uur slaap. Als u ons nu dan ook even wilt excuseren!