Onze Man in Mongolië: Dag 5: De soundcheck
Een afterparty vieren vóór een concert is nooit een goed idee, en al zeker niet als je er voor die afterparty bijna vierentwintig uur non-stop reizen hebt opzitten. Bovendien leert een kleine rekensom ons dat de acht man tellende crew gisterenavond ongeveer een halve fles wodka per man heeft geconsumeerd, plus een onbestemde hoeveelheid wijn.
Alhoewel: saxofonist Nathan is pas later op het muzikantenfeestje gearriveerd, en accordeonist Stijn drinkt niet. Kortom, het gemiddeld verbruik bij diegenen die wél dronken moet dus nog wat hoger gelegen hebben.
De gevolgen laten zich raden: twee crewleden worden poedelnaakt door de hotelgang rennend gesignaleerd (ze ontkennen alle feiten, maar wensen verder wel anoniem te blijven), en in één kamer wordt een plas kots in de wasbak gesignaleerd (niemand van de hele crew kan zich herinneren te hebben gekotst, en ook Humo ontkent alles). Ideale omstandigheden om te gaan soundchecken, quoi!
Die soundcheck begint al meteen héél slecht, als blijkt dat de accordeon die de groep aan de organisatie gevraagd had onbespeelbaar is, omdat er een soort klavier opzit dat in België niet gebruikt wordt. En zeggen dat Stijn, die de met visumproblemen in België gebleven keyboardspeler Suki vervangt, net voor de afreis alle nummers van AGSO als een gek had zitten inoefenen! U en ik zouden in zo'n situatie in een blinde paniek slaan, maar Stijn blijft er merkwaardig en ijzingwekkend kalm onder: 'Als ze tegen vanavond geen vervangaccordeon vinden, speel ik desnoods alles wel op keyboard,' zegt hij. En hij zet het meteen op een oefenen. Nou!
Het wordt er niet beter als de groep effectief begint te soundchecken: boven in de zaal zit Martin, de altijd vrolijke Argentijnse mixer van de groep, zich op te winden, want zelfs zijn meest simpele vragen ('Kan je mij een lijstje bezorgen met welke instrumenten uit welk kanaal komen?') worden met een 'Qué?'-blik beantwoord. 'Dat gaat hier héél lang duren, denk ik,' zegt hij tegen Humo.
En beneden in de zaal staat zanger Gregor zich ondertussen dood te ergeren aan de microfoons-uit-de-Aldi die ze hier gebruiken, en hij laat dat ook duidelijk merken aan een slome Russische technicus. Die pruttelt nog even tegen dat het toch gewoon microfoons van een professioneel westers merk zijn, maar daar trappen ervaren muzikanten niet in: 'Néén, dat zijn ze níét, dit zijn fake Chinese namaakversies. EN DAT HOOR JE! THIS SOUNDS LIKE SHIT!' brult hij.
Ook de monitorbox klinkt volgens Gregor extreem raar, al blijkt daar even later een volstrekt logische uitleg voor te zijn: de Russische technicus was er zowaar in geslaagd hem ondersteboven (!) op het podium te installeren, met de klankkast naar de grond gericht. Faut le faire!
Een kleine twee uur later is de klank eindelijk min of meer in orde: zelfs de Russische technicus heeft zitten meeknikken op de muziek van AGSO, en steekt goedkeurend zijn duim naar ons op. Het enige probleem is nu nog snel een accordeon voor Stijn te vinden - als die gevonden wordt, zal er net voor het optreden vanavond nog snel een accordeonsoundcheck georganiseerd moeten worden. Spannend!
