Op de naturistencamping: ‘Mensen denken dat mannen elke dag met een stijve rondlopen. Maar dat is echt onzin’

Ja, de eerste keer bloot rondlopen op een naturistencamping voelt nogal ongemakkelijk. Maar Ewout, Marian en Diana krijgen er een gevoel van vrijheid en een relaxte, respectvolle omgeving voor terug. ‘Iedereen zit goed in z’n vel, hoe dat vel er ook uitziet.’

‘Bij de online vergadering kon ik de blote buurvrouw nog net wegklikken’

Marian Hillenius (63) is adviseur onderwijs-logistiek op een middelbare school. Naturist sinds 2001.

Een naturist in hart en nieren. Zo zou Marian zichzelf omschrijven, maar dat was niet altijd al zo. Het was 2001 toen Marian 114 kilo woog, ze naar eigen zeggen een flink minderwaardigheidscomplex had en haar vriend Nick haar meevroeg naar naturistenterrein De Peelrand in het Nederlandse Zeeland. ‘Ik vond mezelf dik en lelijk en verstopte mezelf altijd in wijde kleding. Dus bloot met dat lijf? Dat was het allerergste wat ik me kon bedenken.’

Nick had al een vaste plek op het naturistenterrein en kwam daar graag. Omdat ze elkaar leerden kennen in de wintermaanden, was de camping eerst nog een ‘veilige’ plek voor Marian om op bezoek te gaan – toen was iedereen gekleed. Maar de zomermaanden kwamen dichterbij en de drempel om dat laatste laagje uit te doen, was hoog. ‘Dat ik voor Nick zou kiezen, daar twijfelde ik niet aan, ook al waren daar consequenties aan verbonden. Ik vond het hartstikke eng, maar besloot: ik doe het maar gewoon.’

Dwars door haar eigen weerstand heen liep ze naar het campingterras voor een droge witte wijn met ijs. ‘Ik checkte: kijken er mensen naar me? Wijzen ze? Maar nee hoor. Er werd gekeken, maar zonder oordeel. Dat voelde ik meteen.’

En zo voltrok zich langzaam een proces dat ze omschrijft als een ‘enorme bevrijding’. ‘Je eigen ik accepteren. Dat ging verder dan alleen mijn uiterlijk. Ik durfde eindelijk mijn eigen interesses te volgen en rondde een hbo-opleiding reflexzonetherapie af, ik werd lid van de naturistenvereniging en meldde me zelfs aan als bestuurslid. Dat ik nu dit interview doe en op de foto ga, dat was vroeger onvoorstelbaar.’

Anderhalf jaar geleden viel ze meer dan vijftig kilo af door een maagverkleining. Dat deed ze voor haar gezondheid; voor haar zelfbeeld hoefde het niet meer.

Van april tot en met oktober woont Marian in een stacaravan op De Peelrand, waar ze soms ook thuiswerkdagen heeft, waarvoor ze zich dan even aankleedt. Dat vergt wel wat extra oplettendheid. ‘Eén keer zat ik in de voortent een online training te volgen toen Betsy, de buurvrouw, zonder kleren de plantjes water kwam geven. ‘Bets! De camera!’ – fluisterde ik nog. Gelukkig kon ik ’m snel genoeg wegklikken. Daarop moet ik hier wel alert zijn.’

‘Ik weet niet of ik een relatie zou kunnen hebben met iemand die naturisme niet ziet zitten’

Ewout de Bruijn (46) is communicatieadviseur, hij is zijn hele leven al naturist.

Laatst kampeerde Ewout met zijn zoontje Herman van 2,5 op naturistenterrein De Birk in Soest. ’s Avonds sliep zoonlief in de tent en kon papa – met een babyfoon-app bij zich – naar het terras op het terrein. Totdat zijn campingburen opeens voor zijn neus stonden: kleine Herman was wakker geworden. Deed mijn babyfoon het nog wel?

‘Dat is voor mij een exemplarisch voorbeeld van het naturisme. Dat die mensen mijn kind hebben getroost en aardig komen vragen of de app misschien uitgevallen is. Dat is toch goud waard?’

Naturisme is meer dan simpelweg je kleren uitdoen – zo ervaart Ewout het althans, die al van kinds af aan te vinden is op naturistencampings, naaktstranden en in sauna’s. Het is een levenshouding, zegt hij. ‘Ik kan er niet precies de vinger op leggen, maar het heeft te maken met sociale verbinding, respect, vrijheid. Als je na een lange rit gekreukt uit je auto rolt op een Franse naturistencamping, hoef je niet meteen allemaal formulieren in te vullen zoals op een klerencamping, maar zal die eigenaar altijd zeggen: zo, eerst een bak koffie? Gewoon aardig doen, dat is het eigenlijk.’

Voor Ewout is naturisme niet iets om te verhullen, maar hij weet dat mensen er soms vooroordelen over hebben. ‘Ze hebben een associatie met seks, of denken dat mannen elke dag met een stijve rondlopen. Maar dat is echt onzin. Als alles al uit is, spreekt ook niks meer tot de verbeelding. Het is gewoon geen thema.’

Sinds vijf jaar is Ewout samen met Ingrid, die toen ze elkaar ontmoetten nog geen ervaring met naturisme had. ‘Gelukkig stond ze er wel voor open, want het is zó verweven met mijn leven. Ik weet niet of ik een relatie zou kunnen hebben met iemand die dat niet ziet zitten.’ Al gaat soms het naturisme-fanatisme zelfs hem te ver. ‘Ik zag een keer hoe een man bij aankomst op een camping na de slagboom uit zijn auto stapte om – hup! – direct zijn kleren uit te doen. Daar moest ik om grinniken. Get a life, denk ik dan.’

‘Als er ergens een plek is om van je slechte zelfbeeld af te komen, is het wel hier’

Diana (33) woont in de Randstad en is naturist sinds 2021.

Als kind stond Diana elke zomer met haar ouders op de naturistencamping. Toch kreeg ze er in de jaren tussen haar pubertijd en dertigste zo haar bedenkingen over. ‘Je naakte lichaam is iets voor jezelf – vond ik toen. En áls je het deelt, heeft het met seks of intimiteit te maken. Voor anderen vond ik naturisme prima, maar voor mezelf was het vooral ongemakkelijk geworden.’

Tot de coronatijd aanbrak en ze haar dagen uitzat in een klein appartement in de stad. ‘Kom anders een paar dagen in onze caravan zitten, dan ben je er effe uit,’ zeiden haar ouders. Diana: ‘Nou nee, bedankt, zei ik eerst. Maar het was het enige wat kon in die tijd, dus besloot ik toch te gaan.’

Het was een zonnige dag en ze stond bloot in de caravan te treuzelen om naar buiten te gaan. ‘Ik wilde eigenlijk niet, maar een stemmetje in mij zei: huppetee, niet piepen. Gewoon op dat bedje gaan liggen en zonnen.’

Ja, het was behoorlijk awkward. Maar binnen een paar uur was het ongemak weg en ontspande ze, aangestoken door het comfort bij andere naturisten. ‘Iedereen zit daar goed in z’n vel, hoe dat vel er ook uitziet. Je ziet mensen met een stoma, vrouwen met één borst, mensen met putjes, rolletjes, maar dat boeit allemaal niet. Als er ergens een plek is om van je slechte zelfbeeld af te komen, is het wel hier.’

Diana wil dan ook graag de vooroordelen over naturisme die zij had bij anderen wegnemen. Alleen: ze durft niet. ‘Ik ben toch bang voor de oordelen, ook op mijn werk. Dat mensen zeggen: o, zó’n camping? Daar heb je zeker 24 uur per dag orgies – of iets anders grappend. Zoiets kletst zich rond, daar heb ik geen zin in.’ Vervelend vindt ze dat wel. ‘Het liefst zou ik tegen iedereen zeggen: joh, ik zit daar en daar in het weekend, kom ook! Maar zo ver ben ik nu nog niet.’

(AD)