Op zijn 16de droomde singer-songwriter Milo Meskens al: 'Ooit komt de Humo me interviewen en ga ik mijn verhaal kunnen doen'

Uit het verslag van Humo’s Rock Rally ’14: ‘De stem van Milo Meskens ging naar de buik, en zijn gitaar draaide rondjes om ons hart. Hij voelde zich duidelijk thuis in zijn songs, en als hij erin slaagt om dat nestgevoel ook bij zijn publiek aan te wakkeren, heeft hij prijs. Maar waar en wanneer?’ In 2017 luidt het antwoord: ‘Hier en nu.’

'Toen mijn beste vriend zelfmoord had gepleegd, nam ik mezelf lange tijd kwalijk dat ik hem niet had kunnen helpen'

HUMO Wat stel je je concreet bij 1 miljoen luisteraars voor?

Milo Meskens «Ik heb dat nummer gemaakt met het idee: ‘Ik ga blij zijn als ze het straks drie keer ’s nachts op de radio draaien.’ Maar het werd op bijna alle Vlaamse radio’s gespeeld, en van daaruit is het naar Nederland, Duitsland en Oost-Europa vertrokken. Er was ook iemand uit Brazilië die, op basis van die song, een filmpje over mij had gemaakt: vijf minuten lang legde ze uit waarom ze mij zo goed vindt. Surreëel!

»Het is mooi, maar Milow, Bazart en veel andere artiesten hebben daar een veelvoud van. Ik heb nog nooit gedacht: ‘Ik heb één miljoen streams. Better watch out!’»

HUMO Morgen vertrek je op tournee door Nederland, Duitsland en Oost-Europa. Wat mag je, behalve instrumenten en verse kleren, niet vergeten mee te nemen? Heb je een geluksbrenger?

Meskens (Staat op en haalt iets in een andere kamer) «Een zakhorloge dat ik in Dublin kocht. Hier, aan de buitenkant, staat het symbool van de oude Kelten voor de Heilige Drievuldigheid, een begrip dat later werd verkracht door het christendom. Ik ben niet religieus, wel bijgelovig. Ik weet niet waarom, maar ik voel me veel comfortabeler als het getal drie in het spel is. Ik zal bijvoorbeeld altijd drie of zes gitaren meenemen. Als een tournee veertien dagen duurt, pak ik geen veertien onderbroeken mee, maar vijftien. Omdat dat deelbaar is door drie.»

HUMO Wat nog? Nooit vijf of zeven, maar altijd zes pintjes?

Meskens «Nee, want ik drink niet. Andere mensen willen niet onder een ladder lopen, ik zal tijdens een belangrijk concert nooit zeven songs spelen. Het getal één vind ik oké. Twee is verschrikkelijk. Als ik afscheid neem, volstaat één knuffel. Als ik er twee gegeven heb, moet er daarna nog een derde komen voor ik effectief de deur uitstap. Anders blijft dat in mijn hoofd hangen. Ga ik denken: ‘Straks gebeurt er iets verschrikkelijks.’

»Dat is niet rationeel en ongetwijfeld licht belachelijk, maar het is geen dwangneurose. Ik laat er mijn leven niet door beheersen.»

HUMO Weet je nog wanneer het begonnen is?

Meskens «Rond mijn 16de, denk ik. Het begon klein en werd gaandeweg groter. Als een sneeuwbal. Ik heb in die periode een paar dingen meegemaakt; misschien heeft dat een soort kortsluiting in mijn hoofd teweeggebracht (lachje).»

HUMO Wat bedoel je met ‘een paar dingen’?

Meskens (twijfelt) «Ik wil niets dramatiseren, maar: dat ik ooit songs ben beginnen te schrijven, was uit noodzaak. Er was een periode dat ik bepaalde zaken heel moeilijk tegen iemand verwoord kreeg, maar wel érgens kwijt moest.

»In de eerste jaren van het middelbaar was ik geen populaire gast. Ik werd gepest en niemand wilde met mij gezien worden. Ik kreeg motten in mijn maag, mijn boekentas werd uit het venster gegooid. Op school kon ik geen groepswerk doen, want niemand wou met me samenwerken. Die dingen zijn voor niemand leuk, maar voor een onzekere 12-jarige was dat héél zwaar.

»Toen leerde ik Jordy kennen, een jongen die wél mijn vriend wou zijn. Eerlijk: ik vertrouwde het eerst niet, zo wantrouwig was ik geworden. Maar uiteindelijk werd hij mijn beste maat. Hij nam het voor me op, en dat heeft ervoor gezorgd dat ik ook door de rest minder genegeerd werd. Jordy en ik zijn bijvoorbeeld heel vaak samen gaan skaten: veel namiddagen, de meeste weekends... Tot hij in 2011 zelfmoord pleegde. Een zéér harde klap. Hij had zoveel voor mij betekend en gedaan – dat ik hem op mijn beurt niet heb kunnen helpen, heb ik mezelf lang kwalijk genomen. Vreemd genoeg drong zijn dood de eerste maanden nauwelijks tot me door. Ik heb hem nog vaak berichtjes willen sturen met de vraag of hij zin had om te skaten, om dan op het laatste moment te beseffen: ‘Juist, hij is er niet meer.’ En toen het écht bij me binnenkwam – ongeveer een halfjaar later – leek iedereen al te denken: ‘Hij vat het precies goed op,’ waardoor ik bij niemand meer terechtkon. Ik belandde in een depressie, een redelijk zware. Gelukkig besefte ik op het juiste moment dat ik het niet alleen aan kon: een psycholoog heeft me erdoor geholpen.

»Toen ik er min of meer bovenop was, beslisten mijn ouders om te scheiden en is mijn vader thuis vertrokken. Vooral mijn moeder heeft daar zeer hard onder geleden, en ik heb nog altijd zo ontzéttend veel respect voor hoe ze zich toen voor mijn broer, mijn zus en mij heeft recht gehouden. Maar voor mij was het ook moeilijk. Mijn vader was er vroeger altijd. Bijna dagelijks praatten we urenlang over mijn plannen en dromen. Nu zie ik hem amper. Ik vertrek straks op tournee, dus ik zie hem wellicht pas in juli terug – en mijn nieuwsjaarscadeau ligt nog bij hem thuis.

»Tussendoor heeft mijn vader ook nog kanker gekregen; hij heeft het overwonnen. Alles bij elkaar: een collective amount of shit. Punch na punch na punch. Daarom begon ik songs te schrijven. Ik moest het ergens kwijt.»

undefined

HUMO Het explicietst in het nummer ‘All My Best Friends’, waarin je het behalve over Jordy ook over de pesterijen hebt.

Meskens «Het grote voordeel van een muzikant is: ik kan avond na avond mijn hart luchten voor een groep mensen die daarvoor openstaan. Iederéén voelt zich soms slecht, en veel mensen denken dat ze daarin alleen staan. Als ik mijn emoties deel met een zaal van tweehonderd man, zal een deel van hen mij laten weten hoe herkenbaar het is. Ik krijg warmte en begrip omdat ik muziek maak.»

HUMO Het is geen éénrichtingsverkeer: wie jou op Twitter lof toezwaait, krijgt meteen iets liefs terug.

Meskens «Mensen die vriendelijk tegen me zijn: ik heb daar echt aan moeten wénnen. In het laatste mid-delbaar heb ik voor de eerste en de laatste keer op mijn school opgetreden: dat is nu drie jaar geleden. Ik was trots: eindelijk kon ik aan mijn schoolgenoten tonen wat ik in mijn mars had. ‘Kijk mannen, dít is nu die grote passie waar ik elke avond mee bezig ben,’ dat idee. Alleen: toen ik eraan wou beginnen, stond ik voor een lege zaal. Al mijn klas- en schoolgenoten waren heel bewust buiten blijven staan. Niemand is komen kijken. Als signaal kon het moeilijk duidelijker: ‘We don’t give a shit.’

»Dat mensen nu wél de moeite doen om naar mijn concerten te komen, en mij ook laten weten dat ze mijn muziek goed vinden – dat betekent iets voor mij. Ik ben oprecht dankbaar voor elke fan. Onlangs kreeg ik een superlange brief van een meisje. Haar opa was gestorven, maar diezelfde week was ze toch naar mijn optreden gekomen. Ze had tranen met tuiten gehuild, maar had naar eigen zeggen wel veel aan het concert gehad. (Stil) Wie mij zo’n brief stuurt, kan een superlange brief terug verwachten. De waardering die ik krijg, is mij goud waard.»

Leve de rock rally

HUMO Een jaar geleden tweette je: ‘Too many options may kill a man’. Waar ging dat over?

Meskens «Dat is een tekst van Damien Rice, één van mijn helden. Uit ‘The Professor & la fille danse’, een obscuur nummer. Ik weet niet meer waar die tweet over ging, maar ik herken het gevoel. Ik ben een Weegschaal: verschrikkelijk slecht in keuzes maken. ‘Welke muzikanten wil ik voor mijn project?’ ‘Welke van mijn songs zet ik straks op mijn plaat?’ Dat ik het niet weet! Ik heb het al moeilijk om een broodje te bestellen. Meestal denk ik zes, zeven minuten na over de vraag of het nu kaas of salami moet zijn. Soms maak ik zelfs een overzicht van alle voor- en nadelen. Ik ben het bewijs dat kiezen verliezen is.»

HUMO Over Ed Sheeran zei je laatst in Humo: ‘Hij weet perfect wat zijn gebreken zijn: zo zijn er niet veel.’ Ben jij er al achter waar je niet goed in bent?

Meskens «Ik vrees dat ik bijzonder veel gebreken heb. Lastig voor een perfectionist als ik.

»Ik weet muzikaal bijvoorbeeld goed wat het níét mag zijn, maar helaas weet ik vaak niet wat dan wél. Ik loop dus de hele tijd te zagen en te neuten, maar kom niet met oplossingen. En ik ben koppig: ik geef niet op als ik mijn doel niet heb bereikt. Samengevat: ik ben vast geen gemakkelijke mens om mee om te gaan.

»Verder wou ik ook dat ik hoger kon zingen. Ik ben een bariton en haal dus een pak noten niet die andere popzangers wel halen. Pop draait namelijk om tenoren. Daarom zing ik vaak met kopstem, om een beetje te compenseren. Daarnaast ben ik evenmin de allerbeste gitarist. Ik zit op het conservatorium en zie daar gasten die belachelijk veel beter, accurater en sneller kunnen spelen. En de beste songschrijver ben ik ook al niet. Gasten als Milow zuigen in een halve dag een nieuwe pophit uit hun duim: op dat niveau zit ik nog lang niet.»

HUMO Je bent doorgebroken met StuBru’s Nieuwe Lichting van 2015. Maar eerder was je tweede geworden in de Kunstbende, en al in 2012 deed je mee aan de preselecties van Humo’s Rock Rally. Je was toen 16, en gitarist van de punkgroep London Bullet.

Meskens (lacht) «Een bijzonder belangrijke deelname. We hadden toen al in een aantal cafeetjes opgetreden, niets meer. Ik had allang de droom om iets met muziek te doen, maar nooit een concrete reden om er ook in te geloven. Dat we geselecteerd waren voor Humo’s Rock Rally betekende de wereld voor ons. ’t Was, in alle ernst, het allereerste moment dat ik overwoog om muziek serieus te nemen, om mijn droom na te jagen. Toen zat ik ook te dagdromen: ‘Ooit komt de Humo mij interviewen en ga ik mijn verhaal kunnen doen.’ Echt waar: mijn 16-jarige zelf vindt het waanzinnig dat het ervan is gekomen.»

undefined

'Ik verzamel al gitaren sinds mijn 4de.'

undefined

HUMO Heeft de 21-jarige Milo nog waanzinnige dromen?

Meskens «Ik hoop ooit internationaal succesvol te zijn – een heel wilde droom, uiteraard. Of de Lotto Arena of zelfs het Sportpaleis te kunnen vullen. Milow zei: ‘Aim for the stars, and see where you get.’ Ik wil ook ooit op Pinkpop staan. Ik ben al heel lang een grote Pearl Jam-fan, en de beelden van hun legendarische concert op Pinkpop ’92 heb ik al honderden keren bekeken. Het zou fenomenaal zijn mocht ik ooit op datzelfde podium kunnen staan.»

HUMO Je nam solo deel aan de Rock Rally’s van 2014 en 2016. Twee keer stootte je niet door na de preselecties. Het deksel op de neus krijgen: is dat extra pijnlijk voor wie heel persoonlijke songs zingt?

Meskens «Vooral in 2014 deed het pijn. Een heel goede vriendin van mij, Sarah Devreese, is toen wél in de finale geraakt, en het is slecht voor je ego om te zien hoe iemand – met wie je je heel lang op hetzelfde niveau waant – je ineens keihard voorbijsteekt. Toch had de jury toen gelijk: ik was er nog niet klaar voor. En in 2016 heb ik het niet geweldig gedaan; ik was verkouden, was niet zo goed bij stem. Shit happens.

»Maar in beide gevallen was ik enorm blij dat ik het tot in de preselecties geschopt had. In ’14 stond ik, de dag voor ik wist dat ik mocht deelnemen, met mijn pa in de gitaarwinkel. Ik heb toen gezegd: ‘Als ik er straks bij ben, koop ik mij die mooie Martin-gitaar.’ Ik héb ze gekocht. Op het podium van de Rock Rally mogen staan: daar ga je van groeien. De bevestiging die je daarmee krijgt, betekent veel meer dan een rockconcours in je plaatselijke jeugdhuis winnen.»

HUMO Speel je nog steeds met die Martin?

Meskens «Als het akoestisch is: ja. Mijn twee singles – ‘Here with Me’ en ‘New Beginning’ – heb ik er allebei mee opgenomen, ook al had ik in de studio gitaren van 10.000 euro tot mijn beschikking. Veel eerder heb ik er ook alle jeugdhuizen en cafés mee gedaan, plaatsen waar ik soms voor vijf man moest spelen waarvan er vier niet aan het luisteren waren en de vijfde te zat was om te beséffen dat hij aan het luisteren was. We hebben samen van alles meegemaakt: dat schept een band.»

Deelbaar door drie

HUMO Jaren geleden zei je in een interview dat je bovenal ‘eerlijke muziek’ wil maken. Wat betekent dat?

Meskens «Wat ik in mijn songs schrijf, zijn – tot nog toe – niet zomaar verhaaltjes. Alles komt altijd uit mijn eigen leven: dat vind ik belangrijk. Anders voelt het aan als fake.»

HUMO Hoeveel eerlijke muziek hoor je bij de artiesten om je heen?

Meskens «Ik zit in de singer-songwriterwereld, een genre waarbij het moeilijk is om succesvol te worden als je niet meent wat je zegt. Als je het niet vóélt, komt het niet over. Ik ging gisteren naar John Mayer kijken: schitterende artiest, net omdat ik bij elk woord voel dat hij het meent.

»In vergelijking daarmee zitten er in het popsegment, waar ik ook toe behoor, meer artiesten die muziek maken met een bepaald doel voor ogen, en niet omdat ze met een ei zitten. Ook goed: die keuze moet elke artiest voor zichzelf maken.»

HUMO Je drinkt niet, zei je net. Ligt dat aan je perfectionisme? Vrees om de teugels te vieren?

Meskens «Dat had gekund, maar het heeft vooral met Jordy te maken. Hij had op jonge leeftijd een goeie vriendin verloren, en heeft dat verdrongen door te drinken en te roken. Verdriet en foute substanties: ik heb gezien hoe snel dat kan ontsporen. Ik drink dus helemaal niet, uit respect voor hem.

»Ik ben ook bang dat ik geen maat zou kunnen houden. Muzikanten hebben een niet voor de hand liggende lifestyle. Als je bijvoorbeeld om vijf uur moet opstaan, de hele dag radiosessies spelen en ’s avonds ook nog ergens optreden: ik kan begrijpen dat het op gegeven moment van pas komt om ergens energie uit te halen die je niet van jezelf kunt voorzien. Maar ik ken mezelf: de kans is groot dat ik er dan meteen voor 300 procent invlieg. Ik heb vijftien gitaren staan: als ik iets doe, ga ik meteen diep.»

HUMO Vijftien gitaren: dat is deelbaar door drie. Als je een nieuwe wil kopen, moet je dan een andere van de hand doen?

Meskens (lacht) «Goede vraag. Het is iets complexer dan dat: ik deel mijn gitaren op in verschillende categorieën. Akoestische, elektrische en akoestisch-elektrische gitaren. En ik heb één basgitaar. Als ik een nieuwe koop, vind ik wel een manier om het verhoudings-gewijs te laten kloppen.»

HUMO Vijftien gitaren is niet weinig voor iemand van 21.

Meskens «Ik besef dat het over the top is, maar ik verzamel ze al sinds mijn 4de. Ik heb ze dus niet allemaal de voorbije drie maanden gekocht. Een aantal gitaren zijn mijn favorietjes, wat betekent dat andere vooral stof vergaren. Jammer voor die instrumenten, want een gitaar heeft een eigen ziel. Elke gitaar voelt anders, doet je anders spelen. En het wisselt. Nu vind ik gitaar A leuk om mee te spelen, volgende maand is gitaar A mijn ding niet meer. Ik heb een kast vol effectpedalen die ik niet meer gebruik. Ik jaag het perfecte geluid na. Maar als je daarmee begint, beland je snel in the rabbit hole...»

undefined

'Gasten als Milow zuigen in een halve dag een nieuwe pophit uit hun duim: op dat niveau zit ik nog lang niet'

HUMO Als je zegt dat je al sinds je 4de gitaren verzamelt, is dat bij wijze van spreken om...

Meskens «Nee, nee. Mijn allervroegste herinnering is er één van een autovakantie naar Zuid-Frankrijk. In de auto zette mijn vader altijd zijn blues-cd’s op. Eric Clapton, Albert Collins, Albert King, B.B. King... Ik weet nog goed hoe ik als jong manneke tot in het diepst van mijn zijn geraakt werd door de snerpende gitaarsound van Albert Collins, terwijl we gezapig door een Frans landschap reden. De emotie in dat gitaarspel... Ik dacht – nee, ik voelde: ‘Dat wil ik doen. Dát daar. Dat wil ik kunnen.’ Ik herinner het me als één van de eerste dingen die ik bewust zei: ‘Ik wil gitaar spelen.’»

HUMO (lacht) Nu overdrijf je.

Meskens «Ik was een redelijk late babbelaar. Ik begon er pas mee op mijn 3de, maar dan wel meteen volzinnen.

»Muziek is, al zolang ik me herinner, mijn grootste passie. Het is cliché om het woord ‘magie’ te gebruiken, maar het klopt wel. Ik speel altijd, elke dag, elk uur. ’s Morgens speel ik, voor het ontbijt, minstens een halfuur. Als ik ’s avonds of ’s nachts, hoe laat ook, thuiskom, oefen ik altijd nog een halfuur op bed voor ik in slaap val. De magie tussen mij en mijn gitaar: dat gaat maar niet weg.»

HUMO Neil Young heeft Old Black, Eric Clapton had Blackie, en Brian May doet het met zijn Old Lady. Geef jij je gitaren een naam?

Meskens «Nee. Ik heb er wél altijd een heel goede band mee; een lievelingsgitaar is véél meer dan plank met snaren. Maar een naam? Ik weet niet eens welk geslacht ze hebben.

»Mijn auto heeft wél een naam: Trixie. Een Twingootje. Een kleine, vrouwelijke auto, maar met een redelijk zware motor. En Trixie Whitley is de eerste naam die me te binnen schiet als ik denk aan vrouwen met ballen. (Denkt na) Ik hoop dat ik haar daarmee niet beledigd heb.»

HUMO Als het over jou gaat, is er één oud compliment dat elke keer komt bovendrijven.

Meskens «Dat ik de Jeff Buckley van Deinze ben (lacht). Ook al woon ik ondertussen in Zulte.»

HUMO Is er, voor het evenwicht, ook een kritiek die hardnekkig blijft terugkeren?

MESKENS «Vroeger hoorde ik vaak dat ik mijn helden té duidelijk imiteerde. Buckley, John Mayer, Ben Howard: ik geef toe dat ik veel van hen heb geleerd en dat dat lang goed te horen was. Maar ik vind dat ik daarin groei; ik heb meer en meer een eigen sound.

»Eigenlijk ben ik halvelings gestopt met het onthouden van kritiek: het begon aan mij te vreten. Vorige zomer gaf ik, samen met StuBru, een kampvuurconcert bij een jeugdbeweging. Op Twitter schreef iemand: ‘Een kampvuurconcert met Milo Meskens? Het woord ‘strafkamp’ krijgt plots een heel andere lading. Die joden hadden het zo slecht nog niet.’ Daar ben ik drie dagen niet goed van geweest.

»Ik probeer vooral de constructieve kritiek te onthouden.»

HUMO Wat zijn de voornaamste waarden die je van je ouders hebt meegekregen?

Meskens «Beleefdheid en respect, daar hebben ze me echt in gedrild. Je manieren houden en de mensen behandelen zoals je zelf behandeld wil worden. Als ik iets mispeuter, vindt mijn moeder dat ze tekort is geschoten in haar taak. Het zinnetje dat ik haar het vaakst heb horen zeggen: ‘Wat moeten de mensen nu wel niet denken? Die moeder heeft haar jongen niet goed opgevoed: dát zullen ze denken!’ (lacht)

»Van mijn vader heb ik, al dan niet onbewust, meegekregen dat het loont om ergens 300 procent voor te gaan. Hij heeft lichamelijke opvoeding gestudeerd, maar is CEO van een medisch bedrijf geworden. Geen voor de hand liggend carrièrepad, maar hij heeft er zich volledig in gesmeten. Dat doe ik ook.»

HUMO Wat is volgens jou de grootste onzin die over de jeugd van tegenwoordig wordt verteld?

Meskens «Het idee leeft hier en daar dat de jongeren lamzakken zijn. Het cliché van de zogenaamde millennials: dat we alles in de schoot geworpen krijgen. Maar ik merk om me heen vooral heel veel motivatie om het eigen ding te willen doen. Om dromen na te jagen. Een goede vriendin van me droomt ervan een eigen kaaswinkel uit te baten. Voor het grote geld en de sociale status moet je dat wellicht niet doen, maar zij zegt: ‘Fuck it, ik ga heel hard werken en dan lukt het me wel.’ Ze heeft al een vijfjarenplan opgesteld.

»Alle onheilspellende berichten over de economie en het milieu ten spijt, toch keihard gaan voor wat je gelukkig maakt: dat zie ik heel vaak bij mijn leeftijdsgenoten. Dat is toch het mooiste wat er is?»