Op zoek naar de beste en slechtste Belgische werkgevers: 'Het balletje van de kickertafel is dringend aan vervanging toe'

Wie een voedselvergiftiging overhoudt aan een tomate-crevettes in een taverne op de zeedijk, doet zijn beklag op resto.be. Wie reizigers wil behoeden voor boertig hotelpersoneel, mikt een vernietigende recensie op TripAdvisor. Minder bekend is dat u – in het geval van een nurk van een baas, een hongerloon of verpletterende werkdruk – ook uw werkgever kunt recenseren, op glassdoor.be. Solliciteert u het best bij Bpost, KBC of Torfs? Wij zetten voor u de beste en slechtste Belgische werkgevers op een rij.

'Dik salaris, nul stress, massa's vakantiedagen. Maar als je om je carrière geeft: blijf hier weg!'

Op de Belgische pagina van Glassdoor worden 5.459 bedrijven gerecenseerd door 22.000 werknemers. Voor België bestaan geen afzonderlijke statistieken, maar de Volkskrant berekende dat de honderd populairste Europese bedrijven een gemiddelde score van 3,7 op 5 halen. De meeste Belgische werkgevers gaan vlotjes onder die lat door.

Een eerste opvallende vaststelling: bij de internationale instellingen in Brussel spat de arbeidsvreugde tegen de muren. De Europese Commissie krijgt van haar werknemers vier sterren op vijf. Haar baas, de nochtans niet onbesproken Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker, haalt bij zijn personeel een waarderingscijfer van maar liefst 86 procent. Het Europees Parlement en de NAVO doen met 4,5 nog beter. De reden van dat enthousiasme laat zich raden: ongeveer élke recensent noteert ‘het salaris’ in het vakje ‘pluspunten’. Verschillende personeelsleden van het Europees Parlement wijzen ook op het uitstekende bedrijfsrestaurant. Nochtans was vorige week enige reuring ontstaan nadat de prijs van een portie frieten met een halve euro was verhoogd tot 2,5 euro.

Kan ook op bijval rekenen: het gunstige fiscaal regime dat geldt voor buitenlandse werknemers van de internationale instellingen. ‘Belastingen zo goed als onbestaande!’ Uit een enthousiaste post van een werknemer van de NAVO: ‘TAX FREE!!! Ik kocht in de buitenwereld (buiten de NAVO-basis, red.) een vaatwasser, en kreeg de btw cash terugbetaald! Dat maakt mijn leven heel gemakkelijk.’

Gaat het leven van de eurocraat altijd over rozen? Allesbehalve. Een parlementair medewerker klaagt dat hij de speelbal is van de humeuren van zijn baas. Een werknemer van de Commissie is blij met zijn topjob, maar plaatst een aantal zeer specifieke kanttekeningen: ‘Het balletje van de kickertafel in het Berlaymontgebouw is dringend aan vervanging toe.’ De man raadt zijn afdelingshoofd ook aan om zijn uurrooster beter af te stemmen op de voetbalkalender.

Zeer talrijk: klachten over bureaucratie, traagheid en logge structuren. Iemand vat het als volgt samen: ‘Dik salaris, nul stress, massa’s vakantiedagen. Maar als je om je carrière geeft: blijf hier weg!’

Prikklok

Maar passons: die Europese topjobs zijn dungezaaid, legers Europeanen staan te dringen om u uit de markt te concurreren. Dan toch maar aan de slag bij een Belgisch ministerie, zoals de Federale Overheidsdienst Financiën? 49 werknemers hebben hun zegje gedaan, goed voor een score van 3,2 sterren. Ook hier – surprise! – veel klachten over de bureaucratische rompslomp, maar ook over sukkelachtige software, printers en computers. Leidinggevenden ‘van de oude stempel’ houden vast aan oude werkwijzen, zoals de prikklok en papierwerk: ‘Dat schrikt moderne mensen af!’

Iemand uit het middenkader maakt gehakt van zijn eigen politiek benoemde oversten: ‘Niemand is bezig met het algemeen belang, ze denken alleen aan hun eigen carrière. Middelmaat troef.’

Maar de moderniteit loert om de hoek: links en rechts maken stemmen voorzichtig gewag van beterschap. Iemand is in de wolken over ‘de grote, luchtige lokalen met veel lichtinval’. En: ‘de leuke collega’s… net als ikzelf.’

De ironiemeter gaat in het rood wanneer iemand klaagt dat hij elk jaar ‘net als iedereen’ een aanslagbiljet in de bus krijgt, ‘en ik heb in al die jaren nog maar één keer iets teruggekregen!’

Als u over twee armen, twee benen en enig uithoudingsvermogen beschikt, kunt u natuurlijk altijd overwegen om onder de wapens te gaan. Het Belgische leger kampt met een chronisch personeelstekort, en de sfeer is er iets positiever dan bij de collega’s van Financiën. In de kolom ‘pluspunten’: het groepsgevoel, de buitenlandse reizen en het avontuur. De ‘primitieve mentaliteit’ en ‘vermeende zelfwaarde’ moet u er voor lief bij nemen.

Kleutermentaliteit

Een job bij de stad dan maar? U doet er in elk geval beter aan om te solliciteren in Antwerpen (4,2) dan in Brussel (3,3), waar de ‘kleutermentaliteit’ troef is. In Antwerpen dient u wel rekening te houden met penibele klimatologische omstandigheden. Iemand van het schoonmaakpersoneel noteert bij de minpunten: ‘Het is soms te waaaarm om te werken.’ Een andere werknemer van de Stad Antwerpen vertoont tekenen van orwelliaanse paranoia: ‘Je moet erg opletten met wat je vertelt. Het is tenslotte een verlengstuk van de politiek.’ Opmerkelijk: de Stad Antwerpen is één van de enige werkgevers die gebruikmaken van de mogelijkheid om te reageren op de recensies. ‘Beste collega, bedankt voor je review. Vriendelijke groeten vanuit het Selectiecentrum van de stad.’ Attent!

Hoe vrolijk gaat het eraan toe in de telecom en IT, een groeimarkt met veel kansen voor young potentials die op zoek zijn naar employee value proposition? Google (4,4) doet het beter dan Microsoft (4,1), maar de balans tussen werk en privé is bij de eerste ver zoek: ‘Je eet, ademt en droomt Google. Het is een extreem veeleisend bedrijf. Te mijden als je een gezinsleven wilt.’ Ons eigen Proximus scoort goed met 3,9. Maar ‘je komt er verschillende toestanden tegen!’ De kantoren kunnen ‘hipper’, en er is ‘te veel werk voor één mens’. Werknemers van concurrent Telenet zijn nipt tevredener (4,1). Iemand maakt gewag van een genereuze werkgever, een ander vindt dat het management ‘wel ’s wat minder serieus mag zijn’. Nog een andere collega is zeer te spreken over ‘de vele knappe jonge vrouwen’ en de bedrijfsfeestjes. Ook bij Telenet kan de bedrijfskantine op bijval rekenen: ‘warme maaltijden te verkrijgen aan democratische prijzen + broodjes, verse soep, veelzijdige slaatjes (zelf samen te stellen)’.

Een minpunt blijkt de mobiliteit: ‘Het is redelijk ver stappen van mijn bushalte.’

In de naburige mediasector valt de puike score van de openbare omroep op: 4,1 op 5. Een anonieme IT-er vindt weliswaar dat je ‘ooit ’s bij de VRT gewerkt móét hebben’, maar klaagt dat de Reyerslaan ‘de multicul ondersteund (sic, red.) en toch nog altijd flink politiek gekleurd (vooral rood) is’.

Niks noppes nada

Laten we enkele zogenaamde probleemgevallen onder de loep nemen. De Lijn, om te beginnen, dat met 3,8 enigszins verrassend boven het gemiddelde zit. De teneur is voorzichtig positief, al zijn er wel klachten over diensten die te kort op mekaar volgen, het gebrek aan airconditioning, ‘agressieve passagiers’ en ‘het verkeer op de baan’. Een merkbaar tevreden anonieme werknemer houdt het eenvoudig: ‘niet hard werken’.

Bij de NMBS ligt de tevredenheid met 3,4 lager, al lopen de quoteringen sterk uiteen: de ene werknemer is laaiend, de andere vernietigend. Hier krijgen het management en de politiek de schuld: ‘zakkenvullers’ zonder ‘een greintje fatsoen’. Ook de vakbonden moeten eraan geloven: ‘Bent ge niet bij de goeie, dan kunt ge ernaar fluiten.’ Wordt wel kamerbreed geapprecieerd: de gratis treinkaartjes die bij de job horen. Al stipt iemand aan dat dat geschenk vergiftigd is, ‘omdat de treinen toch nooit op tijd rijden’.

Veel erger is het gesteld bij Bpost, dat met 2,8 dramatisch laag scoort. Amper 32 procent van de werknemers waardeert directeur Koen Van Gerven. Een stortvloed aan uiteenlopende klachten schetst een beeld van totale chaos en desorganisatie, waar ‘dinosauriërs’ de dienst uitmaken en jonge mensen geen kansen krijgen. In een lange, goed gestoffeerde post beschrijft een werknemer ‘een algemene sfeer van je-m’en-foutisme, waar alleen de cijfers tellen en niemand zich nog zorgen maakt over de kwaliteit of nauwkeurigheid’. Zijn conclusie: ‘Ik had de indruk van een losgeslagen boot zonder kapitein, maar waar velen orders gaven.’ Iemand suggereert dat een aantal leidinggevenden psychologische proeven moeten ondergaan, veel werknemers kaarten de slechte communicatie en een gebrek aan empathie aan: ‘De managers blazen in je nek. Alleen als je een goede slaaf bent, zijn ze vriendelijk.’ Iemand is er het hart van in dat hij na een lange afwezigheid door ziekte ‘zelfs geen hand kreeg. Of een ‘Welkom terug!’’ Een postbode uit het Waasland vat de malaise bij Bpost kernachtig samen bij de pluspunten: ‘Niks noppes nada niet aan beginnen.’

Een opmerkelijke parenthese: bedrijven als Uber en Deliveroo, waar de horrorverhalen over abominabele werkomstandigheden en hongerlonen legio zijn, houden hier redelijk goed stand. Uber haalt met 4,2 zelfs een topscore, al dankt het die vooral aan de recensies van het ondersteunende personeel – IT’ers en sales – die vol lof zijn over de ‘gezellige bedrijfscultuur’ in dit ‘topbedrijf’, een ‘uitdagende en snelle werkomgeving’. Wie de recensies filtert en enkel de bijdragen van chauffeurs overhoudt, ziet de score plots dalen tot 3,1. De chauffeurs klagen over lage en wisselende inkomsten, hoge brandstofprijzen, slijtage en files. Ook de fietskoeriers van Deliveroo (3,7) klagen over wisselvallige inkomsten. Een man schrijft dat hij zijn uurloon soms kan opkrikken tot 16 euro, maar dat hij dan wel zijn leven riskeert in het razende stadsverkeer.

Afstompend

We doen, ten slotte, een rondje langs enkele Belgische bedrijven met een goede naam. KBC, vaak verkozen tot beste werkgever van het land, moet op Glassdoor tevreden zijn met een gemiddelde 3,7. Net als dat andere vlaggenschip, Colruyt. Hun CEO’s worden wel beloond met stalinistische scores. Jef Colruyt krijgt 92 procent achter zijn naam, Johan Thijs van KBC zelfs een verpletterende 99 procent. Spant echter de kroon: Wouter Torfs, die een perfecte score van 100 procent haalt. Zijn bedrijf, vorig jaar nog verkozen tot beste werkplek van Europa, scoort 4,2 op 5. Torfs wordt vaak geprezen om zijn mensgerichte organisatiecultuur, en ook hier vliegen de superlatieven je om de oren. Het vakje ‘minpunten’ blijft meestal leeg. Tussen de laaiende vier- en vijfsterrenrecensies slechts één valse noot: een ex-werknemer die als tijdelijke kracht in een magazijn heeft gewerkt, moppert dat hij moest opdraaien voor het afstompende werk terwijl de leuke taken naar drie jobstudenten gingen, ‘familie van iemand met een hoge functie binnen het bedrijf’. ‘Men zegt dat Torfs een familiaal bedrijf is: neem dat maar letterlijk!’