Ou Est Le Swimming Pool - The Golden Year
'Christ Died for Our Synths': zo zou het debuut van het veelbelovende Britse synthpoptrio Ou Est Le Swimming Pool
aanvankelijk heten - de lullige woordspeling in de titel paste perfect bij de lullige groepsnaam. Tot hun frontman, songschrijver en coproducer Charlie Haddon
zichzelf afgelopen zomer verhing op Pukkelpop (het hele verhaal kon u vorige week in Humo lezen). In samenspraak met Haddons familie besloten de overgebleven groepsleden Joe Hutchinson
en Caan Capan
de plaat alsnog uit te brengen, zij het onder de veel mildere titel 'The Golden Year'
.
Was Haddon na zijn optreden in Hasselt gewoon in de tourbus richting Oostenrijk gestapt, dan hadden wij de eerste cd van zijn groepje gewoon kunnen aanprijzen als een prima, zij het nog ietwat ongepolijst debuut dat zich - net als La Roux
, Hurts
, Passion Pit
en The Presets
- laaft aan de betere synthpop van de vroege eighties: New Order
, Yazoo
, Depeche Mode
, Pet Shop Boys
, Gary Numan
.
Voorts hadden we u er nog op kunnen wijzen dat de teksten van zanger Haddon meermaals als inktzwarte wolken samenpakken boven de eerder lichtvoetige muziek, en tot slot hadden we u met een kwinkslag naar de uitgang gejaagd. En nu? Nu krijgen diezelfde teksten in het licht van Haddons depressie en zelfmoord een haast ondraaglijke lading mee.
'I talk to no one / Always falling short of help / I choose to take this by myself / And go, I just go' zingt hij in 'Dance the Way I Feel'
, een ode aan de favoriete nooduitgang van de kinderen van de noughties - de dansvloer.
In 'Jackson's Last Stand'
(Pet Shop Boys meets Yazoo) gaat het van 'You won't be staying with me forever / Cause this is / It's my last stand'. In het New Order-achtige 'Better'
blijkt een stralende reis naar de zon ('Things have got a chance to get much better') een enkeltje au bout de la nuit ('Silence helps / Instead of talking'); en in het swingende niemendalletje 'Curtain Falls'
geeft Haddon opnieuw inkijk in zijn dubieuze verdedigingsmechanisme: 'I'll do what all the cheats do / And bluff that I'll be fine'.
Dat het definitief game over is voor Ou Est Le Swimming Pool blijkt uit 'Answers',
het enige nummer geschreven door Caan Capan. De eerste minuut herinnert aan het allerbeste van Depeche Mode, en zelfs de openingsregels ('What the heart feels / Our lips won't confess / Clouded minds / question everything') hadden zo uit de pen van Martin Gore
kunnen vloeien.
Maar het refrein is ronduit kinderachtig ('Cause the music is the answer / To all the questions I have inside') en de rest van het nummer haalt nergens het niveau van de geweldige singles 'These New Knights'
en 'The Key'
.
Alsof uit de voorgaande elf songs nog niet genoeg was gebleken dat aan Haddon een groot talent verloren is gegaan, heit het bloedmooie slotakkoord 'Next To Nothing'
dat er nog één keer keihard in. 'The thoughts remain and I am fading out of my life' zingt hij van op de oevers van de Lethe, begeleid door voorzichtige beats en een batterij strijkers. Doodjammer dat 'The Golden Year' debuut en zwanenzang tegelijk is.
