Over groene blaadjes en welgemeende excuses

Van een nazi die 'Papiere!' blafte in 'De wensboom' naar de soundtrack van 'The End of the F***ing World' als een warm dekentje.

Persoonlijk heb ik mijn duizendpoten het liefst platgeperst tussen duim en wijsvinger, maar vtm ziet ze liever in haar creatieve variant. Zo kwam het dat ik gisteravond op een opgewekte Niels Destadsbader botste toen ik omstreeks kwart voor negen toenadering zocht tot mijn tv. In 'De wensboom' brengt Niels elke week een bezoekje aan een lagere school waar hij dan honderden kinderwensen sprokkelt. Nee, geen egocentrische kinderwensen à la 'Ik zou graag een tweede voetbalclub in mijn bezit hebben' maar wensen waarmee ze iemand die ze graag zien in de bloemetjes zetten.

Wanneer Niels het podium van de polyvalente zaal betrad, werd hij hysterisch toegeschreeuwd als was hij alle vier The Beatles tegelijk in die befaamde Ed Sullivan Show van 64. Zijn 'Waar is da feesje?!' drukte mijn groeiende fascinatie echter abrupt de kop in en deed me bovendien afvragen of het doelpubliek van dit programma (ik gok op koters van gemiddeld negen jaar) al niet lang in hun donzen nest moest liggen. Nog meer in de war geraakte ik wanneer een knul een groen 'wensblad' eiste in de plaats van het gele dat hij gekregen had, waarop Niels de zevenjarige het desgewenste blad overhandigde met de woorden 'Geen probleem, ik lust af en toe ook wel eens een groen blaadje'. Inclusief een vette knipoog richting camera. Nou.

Helemaal vreemd werd het in de laatste tien minuten. Kleine Zoë had haar overgrootopa, die nog in de Tweede Wereldoorlog had gevochten, in een heteluchtballon gezet om samen met hem over voormalig oorlogsgebied te vliegen. 'Om hem te laten vertellen over toen want dat doet hij toch zo graag'. Maar de échte verrassing kwam nadien. Om Zoë duidelijk te maken hoe het er écht aan toe moet zijn gegaan - 'Want beelden zeggen meer dan woorden', aldus Niels - werden zij en overgrootopa in enkele te grote vesten van velours gehesen, een klak opgezet en moesten ze boter en eiers voorbij de Duitse linie tot aan den Amerikaander 'smokkelen'. Nu hebben wij het sowieso niet echt begrepen op lieden die zich louter ter hunner vermaak in een nazikostuum proppen, maar de re-enactment die in 'De Wensboom' werd opgevoerd was zo van de pot gerukt dat arme Zoë na afloop, net als ik, enkel een stamelend 'dit was zo raar...' over haar lippen kreeg.

Voor je 't weet loopt zo'n kind een trauma op en vertrekt ze op 't hormonale hoogtepunt van haar pubertijd plotsklaps samen met een zelfverklaarde psychopaat op roadtrip, nadat die laatste eerst zijn vader een flinke rechtse verkocht en diens auto stal. Wat me eraan deed denken: ik moest de laatste twee afleveringen van 'The End of the F***ing World' nog zien. Zo gepiept.

De afloop van de serie, en vooral mijn mening daarover, laat ik graag nog een enkele dagen rijpen. Doe me er maandag vooral niet even aan denken. Wat wél al vanaf de eerste aflevering als een paal boven water stond, was de superioriteit van de bijhorende soundtrack. Zoals de vlekken de dalmatiër maken, zo maakt de soundtrack de serie. Meer nodig: haal deze platen uit de serie en ze verliest minstens de helft van haar charme.

Omgekeerd gaat deze stelling dan weer níet op: de playlist werkt prima zonder dat de songs zich om de scenes draperen. Ik weet het wel zeker, ik heb 'm er gisteravond een aantal keer doorgejaagd. Terwijl de rockabilly van Wanda Jackson verbroedert met de country van Hank Williams, schuren de punkers van de Buzzcocks aan tegen Bernadette Caroll, en hijgt Françoise Hardy in het Britpop-oor van Graham Coxon. In onderstaande playlist is alvast het heerlijk aandoenlijke 'Walking All Day' van die laatste te horen, en de rest van de songs die hij voor de serie schreef - 16 in totaal - zullen vanaf 26 beschikbaar zijn.

Tot slot - en dan laat ik u echt met rust, liefste testpanel - nog een noodzakelijke maar welgemeende verontschuldiging, en wel aan het adres van Soko. Herinnert u haar vermaledijde song 'I'll Kill Her' - door haar zware, Franse accent toentertijd abusievelijk uitgesproken als ging het om de West-Vlaamse brouwerij 'Alkila' - uit 2007 nog? Het werd destijds zo vaak op de radio gedraaid dat ik haar moorddadige gevoelens met minstens evenveel agressie wilde beantwoorden.

Vijf jaar later was er van dat accent haast geen sprake meer en bracht ze haar eerste plaat 'I Thought I Was an Alien' uit, met daarop 'We Might Be Dead Tomorrow', een lieflijke maar niet mis te verstane vraag om twijfels aan de kant te schuiven voor het te laat is. En terwijl 'I'll Kill Her' op 't eerste zicht duidelijk ook niet had misstaan bij deze serie, is 'We Might Be Dead Tomorrow' zo veel subtieler, oprechter en onmogelijk niet te beantwoorden. Al is het maar met een weemoedig knikje.

So let's love fully
And let's love loud
Let's love now
'Cause soon enough we'll die

Zullen we dan maar, liefste testpanel?