Oz the Great and Powerful
Tranen van teleurstelling sijpelden langs onze wangen toen we na ongeveer een halfuur in de smiezen kregen dat de plot van ‘Oz the Great and Powerful’ totaal geen verband houdt met onze favoriete televisiedokter, de van Vitaya gekende Dr. Oz.
Tot het bittere einde bleven we hopen dat de goede dokter met de stethoscoop in de aanslag als een ultiem 3D-verrassingseffect uit het scherm zou springen, maar we waren eraan voor de moeite: in plaats van de filmversie van ‘The Dr. Oz Show’ betreft het hier de tweehonderd miljoen dollar kostende prequel van de vooral in Amerika geliefde klassieker ‘The Wizard of Oz’.
Belangwekkend voor ons is dat de regie in handen was van Sam Raimi, de man die ons indertijd oneindig veel horrorplezier bezorgde met ‘The Evil Dead’, ‘Darkman’ en ‘Army of Darkness’ en die zijn donkere stempel zelfs op de ultracommerciële ‘Spider-Man’-trilogie wist te drukken (nou ja, dan toch bij vlagen).
In ‘Oz the Great and Powerful’ daarentegen valt de typische Raimi-touch nergens te bespeuren – zou het kunnen dat de cineast onder druk van Disney op de rem is gaan staan? Ofschoon Raimi een heleboel fantastische taferelen op het scherm schildert – van de tollende luchtballon tot de door het zwerk klievende heksen – hadden wij op geen enkel moment het gevoel dat we werden meegezogen naar een magisch universum.
Het al te cleane uitzicht van de Emerald City, en de onpersoonlijke look van de actiescènes, maakten dat we op geen enkel moment uit ons hoofd konden zetten dat ‘Oz the Great and Powerful’ niet zozeer is voortgevloeid uit de creatieve koker van een fantasierijke artiest, maar uit een speciaal voor Hollywood-professionals geschreven softwareprogramma: ‘Hoe teken ik een fantasywereld op het scherm, gigantische digitale veldslagen inbegrepen?’
Een euvel waar ook de jongste werken van Tim Burton onder lijden. Ook problematisch: de vertolking van de totaal miscaste James Franco, die met de kluchtige invulling van zijn personage voortdurend de epische kracht van het verhaal zit te ondermijnen.
Waarom dan toch die twee-en-een-half? Omdat we hier en daar een bijna fatsoenlijke scène zagen (de oplichtende ogen!), omdat we Rachel Weisz uitermate sexy vonden in haar heksenplunje, en ook omdat het best mogelijk is dat de kinderen in de zaal zich gaan kunnen amuseren met die akelige zingende dwergen en die irritante vliegende aap. Wij daarentegen verkiezen zonder de minste twijfel de rauwe magie van ‘Game of Thrones’ boven de Disney-meligheid van Oz.
Bekijk de trailer:
