P.F. Thomése - Vladwostok!
De Nederlander P.F. Thomése dankt zijn faam aan 'Schaduwkind', een prachtige novelle waarin hij het verlies van zijn dochter beschrijft als een poging zich vast te klampen aan de glibberige reddingsboei die taal heet. In 'Vladiwostok!' steelt zijn stijl de show - het gevecht met taal lijkt gewonnen - en voert hij twee schaduwkinderen op: bastaardjes, weggemoffeld achter een blinkend vaderlijk ego.
Fons Nieuwenhuijs, politiek adviseur op zijn retour, is tot zijn grote trots getrouwd met Pam, ex-televisiester en populaire ijskoningin. Hij heeft twee buitenechtelijke kinderen en waakt er sindsdien over dat Pam die uitglijers niet te weten komt, zeker niet nu blijkt dat zij zelf onvruchtbaar is - zo fijngevoelig is Fons wel. Met plezier laat hij het beredderen van zijn communicatiezaak aan zijn echtgenote over: 'Het bureau was alles voor haar. Alsof ze iets te bewijzen had met die onbewoonbaar verklaarde binnenkant van haar.'
Nieuwenhuijs stort zich liever op zijn nieuwste project: coming man Hans Portielje bombarderen tot politiek zwaargewicht in Den Haag. Het is een uitdagend spel, want 'Hans was iemand die hij kon zíjn'. De communicatiestrateeg kijkt neer op de nieuwkomer, maar is tegelijkertijd stikjaloers. Vooral dan op het gemak waarmee Hans onbezorgd jonge vrouwen bespringt, terwijl voor Fons 'neuken in wezen nostalgie was geworden'. Gevangen in zijn bleke lijf wordt hij te veel afgeleid door zijn geheime vaderschap en het verontrustende feit dat hij zijn eigen dochter verdomd geil vindt.
Het laat zich raden dat beide mannen aan megalomanie en destructieve vriendschap ten onder zullen gaan. Dat deed Ian McEwan Thomése al eens grandioos voor in 'Amsterdam' (een Klassieker van Nu die u zich deze zomer ongetwijfeld voor een prikje bij Humo aangeschaft heeft). Nieuwenhuijs' bastaardkinderen komen steeds dichterbij, en paniek verlamt hem. Ondertussen wordt Hans, die zich geen raad weet zonder ingefluisterde meningen, genadeloos onderuitgehaald in een tv-programma - in één moeite door een sneer naar sensatiebeluste talkshowhosts.
In deze niet bijster originele maar bruisende satire gaat Thomése helemaal los. Hij leeft zich uit in de gortige gedachtestromen van zijn personages en laat ze ongeremd hokjesdenken. Politieke gladjanussen en hun machtige souffleurs krijgen lik op stuk. Als uitsmijter geven we u nog snel één van de raakste bedenkingen mee: 'De kunst was niet om oplossingen te verzinnen. Dat kon iedereen zelf ook. Het was de kunst om voor elke oplossing nieuwe problemen aan te dragen.' Voor wat te doen wanneer die problemen een eigen leven gaan leiden: zie de regeringsvorming.
