(P)review: Intergalactic Lovers op Pinkpop 2014
Ze zaten vakkundig weggemoffeld in een uithoekje van het terrein, maar wie bereid was moeite te doen, vond ze: Bélgen op Pinkpop. Intergalactic Lovers kwam, zag, en speelde - mijlenver van huis - een klinkende thuismatch.
Voor ons hoeft dat hele WK al niet meer, jongens: Intergalactic Lovers deed in een uurtje meer voor het berucht vluchtige België-gevoel dan een Vincent Kompany die in Rio een familiepak met stoofvleessaus in de winkelhaak knalt terwijl hij de Brabançonne lipt. Eén morzel Pinkpop werd voor even Rock Werchter - en prettig thuiskomen dat het er was.
Het was verre van de eerste keer dat we ons moegetergde oor te rusten legden bij Intergalactic Lovers, maar het was wél met voorsprong de meest sussende. Met dank aan het nieuwe ‘Little Heavy Burdens’: ‘Een keigoeie plaat, al zeg ik het zelf’, zo sprak Lara Chedraoui - ook de wisselkoers van valse bescheidenheid is in vrije val. Met dank ook aan de jaren, die zo lief waren een handje te helpen: dat lieflijke laagje patina op de stembanden nog ietsje aangedikt, de hoekjes van het samenspel nog iets gladder gevijld, en vooral bósjes zelfvertrouwen gekweekt. Tenslotte ook dank aan Chedraoui zélf: de stem, het gezicht én de benen van Intergalactic Lovers. Het soort frontvrouw dat desnoods zelf met de blote handen een podium zou bouwen, mocht er niet meteen eentje in de buurt zijn.
Maar Pinkpop had gelukkig nog wat planken op overschot, en dus werd het uurtje speeltijd besteed aan nuttiger zaken. Zieltjes winnen, bijvoorbeeld. Zoals met ‘Lost Message’, waarin we tekstueel duchtig de mantel uitgeveegd werden - toegegeven: we hadden het verdiend - terwijl in ‘Northern Road’ donkere wolken aan de einder verschenen. Wie héél goed luisterde, kon in ‘Shewolf’ bloed horen vloeien, en bij ‘Delay’ vormde er zich spontaan een Nationaal Zangfeestje in het publiek. De wijze waarop er volop gekrold werd in ‘Howl’ deed in ons variaties opwellen van dat oude Duitse gedicht dat jarenlang abusievelijk aan Godfried Bomans toegeschreven was: ‘Ik wou dat ik Lara’s hondje was, dan konden we samen spelen.’
Douze points voor de uitvoering, en dan waren er nog de sóngs: ‘Obstinate Heart’ herinnerde ons er fijntjes aan dat, één: die van Intergalactic Lovers over minstens één wereldsong beschikken, en twéé: dat ze niet bang zijn om die ook te gebruiken. En om te tonen dat ze niet aan loze dreigementen deden, speelden ze er met ‘No Regrets’ gewoon nóg eentje.
Eindstand: een overwinning met forfaitcijfers voor België. Na afloop bleek er in het midden van de tent een Belgische enclave te zijn ontstaan. De inwoners ervan schreeuwden om bloed en bier, en eisten dat Lara Chedraoui met de rest van haar Intergalactic Lovers stante pede opgenomen zou worden in de Belgische WK-selectie. De NAVO en FIFA lieten wijselijk begaan.
