(P)review: The Rolling Stones op Pinkpop 2014
Mick Jagger is een oud wijf en Keith Richards woont in een afgeschafte tijdzone. Allemaal niet erg: het blijven wel de Rolling fuckin' Stones.
Op Werchter Classic wordt het straks een levens veranderend concert, maar op Pinkpop was het ook al best aardig: niet met de M van Memorabel, wel met die van Majestueus. Alleen al Mick Jagger - die goddomme de vader van mijn vader had kunnen zijn, en wie weet? - over het podium zien kruien met de vanzelfsprekendheid van een moestuinier die z'n krulandijvie begiet is een sensatie. Hulde aan de Mickster, uitvinder van de duckface - Instagram moet 'm miljoenen. En hij is nog altijd dun als een den die al jaren vaste voeding weigert, en zich alleen in tijden van extreme droogte laat bewateren. Jagger is 103 nu, maar hij danst nog altijd - en nog altijd mooi.
'Je kon in de greatest hits-finale ook 'Sympathy for the Devil' horen en beseffen: dit is rock-'n-roll zoals het ooit bedoeld werd - vuil als een hond.'
Nochtans deed het openingstrio - 'Jumpin' Jack Flash', 'You Got Me Rocking' en 'It's Only Rock 'n' Roll (But I Like It)' - twijfelen: móét dit nog? Maar natuurlijk moet dit nog - 'Tumbling Dice' bracht de eerste doorslaggevende argumenten. Vanzelfsprekend darren The Rolling Stones niet meer rond als de naar truffels spittende varkentjes die ze ooit waren, en uiteraard zoeken ze hun groupies niet langer op de eerste rij (echt sneu voor je, Esmeralda uit Venlo), maar ze weten wel nog altijd keurig wat rock is en wat roll.
'Angie', een chirofuiftoegift vooraan in de set, hoefde wat mij betreft niet, maar alles werd een paar hipshakes later vergeven: 'Doom And Gloom' was het jongste nummer uit de set maar misschien wel het geilste, en 'Rocks Off' klonk lekker lenig.
Hoe het intussen met de heren Stones onderling ging, als ze de verrukkelijke backings niet aan het fêteren waren, of wegmijmerden richting allerlei cote d'azures met belastingvrije wijven? Nou: een close harmony zal het wel nooit meer worden, maar ze leken wel hetzelfde concert te spelen. En Keith Richards (97) kreeg z'n nummers: 'You Got the Silver' en 'Can't Be Seen' waren pretparkjes voor Woodstockkinderen. Maar The Rolling Stones blijven natuurlijk een federaal land, met gewesten, gemeenschappen en provincies, en op het einde vormt Charlie Watts (17) de regering.
Maar muziek dus: 'Honky Tonk Women' klonk alsof het uit oude tijden kwam - en dat was het ook, en wat moeten dat góéie oude tijden geweest zijn. 'Miss You,' zong Jagger niet veel later. Ik weet niet aan wat of wie hij dacht, toen. Het karige pensioen van rockers die het slagveld overleefd hebben? De niet te temmen leegte? Nee, hij dacht aan L'Wren Scott. Het is allicht niet waar, maar laat me dat geloven.
Je kon pietepeuterig uit je neus zitten eten, sikkeneurig zijn en luid klagen dat het nooit meer wordt zoals het was - en nog gelijk hebben ook. Maar je kon in de greatest hits-finale ook 'Sympathy for the Devil' horen en beseffen: dit is rock-'n-roll zoals het ooit bedoeld werd - vuil als een hond. Een héle vuile hond. En de bissen waren waar bissen ooit voor uitgevonden zijn: waarheden verkondigen ('You Can't Always Get What You Want') en begeerte brullen ('I Can't Get No Satisfaction').
Ach, er blijven veel vragen over. Hoe ziet de wereld eruit door de zonnebrilglazen van Keith Richards - is het echt waar dat troetelbeertjes het daar aanlegen met B-acteurs uit Tik Tak? Legt iemand ooit nog bloemen op het graf van Brian Jones? Hoe onrechtvaardig is het dat ik nog geen woord gewijd heb aan die puike Ron Wood (leeftijd onbekend)? Zit Charlie Watts op Tinder? En kan die nieuwe spits van KV Mechelen een beetje voetballen?
Wat ik wel weet: tijdens het concert van The Rolling Stones viel de avond - hij was donker, maar niet zwart.
