Pamela Anderson: ‘Hugh Hefner was de enige man die me ooit met respect heeft behandeld’

Pamela Anderson (55) is terug van nooit helemaal weggeweest. Op Netflix loopt ‘Pamela, a Love Story’, een documentaire van zoon Brandon Lee over haar bewogen leven. En in de boekhandel vindt u nu ‘Love, Pamela’, de autobiografie waarin de ‘Baywatch’-ster zich het knalrode badpak van het lijf schrijft – maar dan niet op de manier die u wellicht in gedachten had. Over gestrande huwelijken, vloedgolven van wodka en zand in de motor van het leven. ‘Playboy, seksistisch? Hugh Hefner was de enige man die me ooit met respect heeft behandeld.’

Haar iconische rode badpak hangt intussen al ruim een kwarteeuw aan de haak, en langs de parelwitte stranden van Malibu spoelen opmerkelijk minder drenkelingen aan sinds C.J. Parker er niet meer patrouilleert. Tussen 1992 en 1997 gaf Pamela Anderson meer dan honderd ‘Baywatch’-afleveringen lang gestalte aan de rondborstige redster die wereldwijd talloze jongensharten sneller liet slaan, een rol die haar internationale doorbraak betekende – niet zozeer als actrice, maar wel als sekssymbool. Dertien onthullende fotoreportages voor het blootblad Playboy én een gelekte sekstape waarin ze van jetje gaf met haar toenmalige echtgenoot Tommy Lee zetten haar imago van blonde stoeipoes nog wat dikker in de verf. De Pamela Anderson die ons bij haar thuis ontvangt in Ladysmith, een onooglijk stadje op Vancouver Island in het zuiden van Canada, blikt met gemengde gevoelens terug op haar gloriejaren.

PAMELA ANDERSON «Ik was amper 25 toen de producers van ‘Baywatch’ bij me kwamen aankloppen, en had geen flauw idee van wat me te wachten stond. Eén aflevering later lag de hele wereld aan mijn voeten. Ik genoot met volle teugen van de aandacht die me plots te beurt viel, maar als ik nu terugkijk op wat ik destijds allemaal heb uitgespookt... Meisje toch, denk ik dan.»

– Is ‘Love, Pamela’, je autobiografie, een poging om met jezelf in het reine te komen?

ANDERSON «Ik wilde vooral tonen dat ik altijd meer ben geweest dan wat mijn imago liet vermoeden. Want wat ben ik, in de ogen van de meeste mensen? Een seksbom. Een fraaie verpakking zonder inhoud. Sorry, dat beeld klopt niet: ik ben óók een liefhebbende moeder, een gepassioneerde milieuactiviste en een gulzige autodidact. De C.J. Parker die je in ‘Baywatch’ in slow motion over het strand zag huppelen, las tussen de opnames door boeken over filosofie, kunst en psychologie. Ik deed er alles aan om de best mogelijke versie van mezelf te zijn, maar omdat ik een paar keer met mijn blote borsten op de cover van Playboy had gestaan, nam niemand me nog serieus.

»Zelfs nu, dertig jaar later, moet ik nog steeds tegen die vooroordelen opboksen. Toen ik aan mijn omgeving vertelde dat ik van plan was om een autobiografie te schrijven, werd ik net niet uitgelachen. Mijn zonen: ‘Maar mama, jij kúnt toch helemaal niet schrijven?’ De uitgever bij wie ik mijn idee had gepitcht: ‘Heel goed, mevrouw Anderson. Maar u zult wellicht een beetje hulp kunnen gebruiken, niet?’ Wel, ik heb ze allemaal een ferm poepje laten ruiken (lacht).»

– Je hebt ‘Love, Pamela’ van de eerste tot de laatste letter zélf geschreven?

ANDERSON «Ja. Wat is daar zo vreemd aan? Het is mijn verhaal, dus ík moest het vertellen. Toen het eerste hoofdstuk klaar was, stuurde mijn uitgever me een e-mail met een aantal suggesties en wijzigingen. Ik was woest! ‘Luister eens goed, jij fucker,’ zei ik. ‘Als je het waagt om nog maar een komma te verplaatsen in mijn tekst, ontsla ik je!’ Oké, dat was misschien een tikje agressief (lacht). Maar ‘Love, Pamela’ is zó persoonlijk... Tijdens het schrijven heb ik al mijn herinneringen herbeleefd, alles wat ik in die 55 jaar heb meegemaakt. De gelukkige momenten, maar ook het verdriet en de pijn. De trauma’s die ik zo lang voor de buitenwereld verborgen heb gehouden. Het was een heftige ervaring, maar ze heeft me in zekere zin ook bevrijd. Eindelijk mag de échte Pamela voor het voetlicht treden.»

BONNIE EN CLYDE

– Je verhaal begint hier, in Ladysmith.

ANDERSON (knikt) «Vier jaar geleden ben ik teruggekeerd naar mijn roots. Dit is trouwens mijn ouderlijk huis, onder deze keukentafel heb ik als kind nog gespeeld. Het was ook de plek waar ik me meestal verborg als het servies weer eens in het rond vloog, want mijn ouders hadden – zacht uitgedrukt – een nogal turbulente relatie. Als tieners waren ze de lokale Bonnie en Clyde, straatarme vrijbuiters die een wild, ongeregeld leven leidden, tot mijn moeder plots zwanger werd. Zij was 17 jaar, mijn vader 19: op die leeftijd ben je nog niet klaar voor een kind, hè.»

– Vooral je vader had het er moeilijk mee om zijn vrijheid op te geven.

ANDERSON «Hij dronk. Véél. Soms hadden we geluk en vierde hij zijn frustraties buitenshuis bot: dan ging hij jagen in de bossen, pokeren met zijn drinkebroers of zelfs straatracen met dat ouwe wrak van ’m. Maar wanneer hij thuis was... (Stil) Als hij de riem uit zijn broek haalde, wisten we hoe laat het was. Tientallen keren heeft mama mijn broer Gerry en mij in blinde paniek in de auto geduwd, en reden we plankgas de nacht in om aan zijn razernij te ontsnappen. Ik herinner me de blik die ze in de achteruitkijkspiegel wierp, de angst in haar ogen, de zwarte mascaratranen die langs haar wangen naar beneden biggelden. ‘Nu zijn jullie veilig,’ zei ze. ‘Die bruut zal jullie geen haar krenken, we keren nooit meer terug.’ Maar dat deden we wel, elke keer opnieuw. Mama had geen geld, ze wist niet waarheen, en ondanks alles bleef ze stapelverliefd op hem.»

– Je ouders zijn nog steeds bij elkaar, en wonen sinds kort zelfs bij jou in. Je memoires schetsen een ontluisterend portret van je jeugd: zijn ze...

ANDERSON «... daar blij mee? Nee, helemaal niet (lacht). Ergens begrijp ik dat wel: niemand wil dat z’n vuile was wordt buiten gehangen. Ik hou zielsveel van mijn ouders, het is absoluut niet mijn bedoeling om hen te kwetsen. Maar ik had me voorgenomen om de volledige waarheid te vertellen, en dat is precies wat ik heb gedaan. Ik kan mijn eigen levensverhaal toch niet censureren?»

– Ben je dan niet bang voor hun reactie?

ANDERSON (wuift weg) «Ach, mijn vader leest toch nooit boeken. En mijn moeder, tja... Laat ik zeggen dat we geen autobiografie nodig hebben om elkaar voortdurend in de haren te vliegen. Zoveel erger kan het dus niet worden.»

– De jaren hebben geen rust gebracht ten huize Anderson?

ANDERSON «Mama en ik kibbelen de hele dag door, over de kleinste dingen. Maar zij begint altijd (lacht). Ze weet bijvoorbeeld heel goed dat ik veganiste ben, maar toch stouwt ze mijn koelkast vol met kaas en eieren. Of dan merkt ze terloops op dat een veganistisch dieet je tanden doet rotten, waarop ik in paniek naar de spiegel ren. Die onschuldige pesterijtjes doen me niets, maar ik vóél gewoon dat er meer achter zit. Mijn moeder heeft nooit kunnen verkroppen dat ik in mijn leven andere keuzes heb gemaakt dan zij. Een paar dagen geleden waren we samen aan de afwas toen ik plots een hele tirade over me heen kreeg: over Playboy, mijn mislukte huwelijken, mijn drankgebruik... Ik heb er wijselijk het zwijgen toe gedaan, maar vanbinnen kóókte ik. Ach mens, dacht ik. Als je me dan toch zo haat, waarom heb je dan destijds niet voor abortus gekozen?»

– Dat is een behoorlijk duistere gedachte.

ANDERSON «En toch ben ik ervan overtuigd dat mijn moeder er ook zo over denkt. Misschien niet bewust, maar diep vanbinnen neemt ze mij kwalijk dat ik geboren ben. Als ik er niet was geweest, zou ze een heel ander – en wellicht gelukkiger – leven hebben kunnen leiden. Maar daar kan ík toch niets aan doen? Zij was degene die zo nodig zwanger moest worden op haar 17de! (Zucht) Het is geen pretje, hoor, om op te groeien in het besef dat je eigenlijk niet gewenst bent. Zelfs als kind voelde ik me verantwoordelijk voor alles wat bij ons thuis misliep.»

– Je doet in je memoires ook een schokkende onthulling: toen je amper 12 was, werd je verkracht door een 25-jarige man.

ANDERSON «Ja. Twee jaar later ben ik het slachtoffer geworden van een groepsverkrachting die op touw was gezet door mijn toenmalige vriendje. Jarenlang heb ik me het hoofd gebroken over de vraag waarom ze precies míj moesten hebben: ik was een tomboy, een echt jongensmeisje. Geen borsten, geen billen, niks! Pas op latere leeftijd begon het me te dagen dat die griezels niet op zoek waren geweest naar een hete spetter, maar naar een makkelijke prooi. En dat wás ik. (Bitter) Met veel dank aan de babysitterbitch die me tussen mijn 6de en mijn 10de met de regelmaat van de klok mishandelde, en me zo beroofde van het kleine beetje zelfvertrouwen dat me als ongewenst en onbegrepen kind nog restte.»

– ‘Het voelt alsof ik een tattoo op mijn voorhoofd had,’ schrijf je. ‘Kwetsbaar, mishandeld meisje: doe met mij wat je wilt.’

ANDERSON «Als je je als vrouw onzeker voelt, ben je aangeschoten wild. Slechte mannen rúíken het wanneer je niet stevig in je schoenen staat. Dat wist ik, maar toch liet ik me telkens opnieuw in de luren leggen. Tot ik er rond mijn 20ste genoeg van had: toen mijn vriendje me voor de zoveelste keer bont en blauw had geslagen, heb ik mijn biezen gepakt om naar de grote stad te verhuizen. Ik vond werk in een schoonheidssalon in Vancouver, liep er de man van mijn dromen tegen het lijf, en het duurde niet lang voor hij me ten huwelijk vroeg. Ik wist met mijn geluk geen blijf: voor de eerste keer in mijn leven lachte de toekomst me toe! Maar hij bleek niet zo trouw te zijn. Een paar weken later betrapte ik hem terwijl hij z’n lul stond te wassen in de gootsteen (lacht).»

– En net op dat moment rinkelde de telefoon.

ANDERSON «Het lijkt wel een absurd filmscenario, maar ik zwéér je dat ik dit niet heb verzonnen. Ik heb net mijn overspelige verloofde de huid vol gescholden wanneer ik de hoorn van de haak neem: ‘Wie zegt u? Playboy?’ Mijn kersverse ex stormt de keuken binnen, grijpt een schotel van het aanrecht en slingert die woedend naar m’n hoofd: ‘Niets van!’ Ik verschuil me achter de kast en luister met stijgende verbazing naar wat de man aan de telefoon me vertelt: Hugh Hefner, de grote baas van Playboy, heeft me gezien in een reclamespotje voor Labatt (een Canadese brouwerij, red.) en wil me op de cover van zijn volgende nummer. ‘Geeft u even uw adres? Dan sturen we zo dadelijk een limo om u naar de luchthaven te brengen.’ Ik hang op en kijk mijn ex recht in de ogen: ‘Tot nooit meer, loser. Als je me ooit nog wilt zien, zul je volgende maand de Playboy moeten kopen.’ (lacht)»

– Een doortastende beslissing, voor het verlegen meisje dat je toen nog was.

ANDERSON «Dat is precies waarom ik het wilde doen. Ik was het kotsbeu om voortdurend verlamd te worden door twijfels, en ik wist dat het mijn enige kans was om het roer om te gooien. Die eerste Playboy-shoot was een bevrijding. Voor de lens van de fotograaf bloeide ik helemaal op: ik voelde me sterk, mooi, sensueel zelfs. De onzekerheid die me al zo lang in haar greep hield, smolt als sneeuw voor de zon. Nooit zou ik nog het meisje zijn dat zich liet mishandelen of verkrachten om mannen ter wille te zijn. Vanaf dat moment had ik zélf de teugels in handen.»

HELD IN KAMERJAS

– Na die eerste Playboy-cover in oktober 1989 werd je van de ene dag op de andere de meest begeerde vrouw ter wereld, maar ook de favoriete schietschijf van de feministische beweging.

ANDERSON «Ze verweten me dat ik al hun verworvenheden van de voorbije vijftig jaar in één klap had tenietgedaan door met m’n blote tieten op de foto te gaan (lacht). Een beetje overdreven, niet? Nu, ik moet toegeven dat mijn reactie óók ver over de schreef ging. In een interview liet ik me ontvallen dat vrouwen niet te veel moeten zeuren: ‘We hebben toch stemrecht, is dat niet genoeg?’ Een dwaze uitspraak, waar ik me dertig jaar later nog steeds diep voor schaam. Maar destijds was ik er heilig van overtuigd dat de feministische beweging meer kwaad dan goed deed.»

– Waar kwam dat rabiate antifeminisme vandaan?

ANDERSON «Wat denk je? Van mijn moeder, natuurlijk. Volgens haar zijn intelligente, getalenteerde vrouwen een mythe. Wij beschikken slechts over één troef, die we zo sluw mogelijk moeten uitspelen: charme. In haar ogen verdient een vrouw pas respect van mannen als ze haar best heeft gedaan om zich zo fraai mogelijk op te tutten. En als ze me vroeger goede raad gaf, zei ze nooit hóé ik iets moest doen. Nee, ze zei: ‘Dit is wat je moet doen om het gedaan te krijgen.’»

– Als een vrouw maar genoeg met haar kontje draait, zal er altijd een koene ridder klaarstaan om haar problemen op te lossen.

ANDERSON «Zoiets, ja. Ik begreep niet waarover ze het had: ten eerste omdat ik mezelf niet mooi of charmant genoeg vond om mannen om mijn vinger te winden, en ten tweede omdat mijn moeder om de haverklap in elkaar werd geslagen door mijn vader. Haar strategie werkte dus niet zo goed (lachje). Maar na die eerste fotoshoot voor Playboy moest ik toegeven dat ze gelijk had. Plots werd ik door mannen aanbeden, kreeg ik dure geschenken, werden deuren voor mij opengehouden... Jon Peters (filmproducent met wie Anderson in 2020 twaalf dagen getrouwd was, red.) deed me zelfs een villa cadeau.»

– Denk je dat die mannen je écht respecteerden, of waren ze op iets anders uit?

ANDERSON «Daar stond ik indertijd niet bij stil. Onlangs heb ik een aantal videotapes met interviews uit de jaren 90 herbekeken. Ik was geschokt. Niet alleen door de onzin die ik zelf uitkraamde, maar ook vanwege de manier waarop de presentatoren me behandelden: als een dom, naïef lustobject. En ik deed vrolijk mee. Elke keer als er een ranzige opmerking werd gemaakt over mijn dikke tieten, zat ik te giechelen alsof het de beste mop was die ik ooit had gehoord.

»Er is maar één man die me altijd met respect heeft behandeld: Hugh Hefner, de grote baas van Playboy. Ik heb me altijd blauw geërgerd aan al die radicale feministes die hem afschilderden als de baarlijke duivel. Hugh omringde zich graag met vrouwelijk schoon, dat klopt. Maar dat deed hij uit liefde. Hij was mijn beschermengel, mijn held in kamerjas die erop toezag dat me niets overkwam.»

– Dat is hem niet zo goed gelukt: in 1995 kwam je in een heuse mediastorm terecht, nadat een sekstape was uitgelekt die je samen met je toenmalige echtgenoot Tommy Lee had opgenomen.

ANDERSON (zucht) «De één of andere klusjesman had die tape bij ons thuis gevonden en doorverkocht aan een producent van pornofilms. Ik heb me nog nooit in mijn leven zó vernederd gevoeld. Toen Tommy besloot om een rechtszaak aan te spannen, vroegen onze advocaten me de kleren van het lijf: hoe vaak mijn man en ik het deden, wat mijn favoriete standjes waren... Wat had dat er in godsnaam mee te maken? Terwijl Tommy steeds wilder om zich heen sloeg – en dat bedoel ik letterlijk: elke paparazzo die hij tegenkwam, timmerde hij in elkaar – zat ik thuis weg te kwijnen. Maandenlang durfde ik niet meer buiten te komen, bang om beschimpt en uitgelachen te worden.»

– Een jaar geleden bracht Disney+ de miniserie ‘Pam & Tommy’ uit, die focust op jullie relatie én op het onverkwikkelijke verhaal van de sekstape. Heb je al gekeken?

ANDERSON «Nee, en dat ben ik ook niet van plan. (Kwaad) Was mijn privacy dan nog niet genoeg geschonden? Moet ik die hele nachtmerrie nóg eens meemaken? Ik ging haast door het dak toen ik de perstekst las: de makers beweren dat ze ‘een positief portret’ van Tommy en mij wilden schetsen. Bullshit! Het enige wat ze hebben gedaan, is een dertig jaar oud trauma oprakelen om er goedkoop mee te scoren.»

– In ‘Love, Pamela’ strooi je nochtans ook kwistig met sappige anekdotes. Over je relatie met Tommy schrijf je: ‘Vier dagen na onze eerste ontmoeting vroeg hij of ik met hem wilde trouwen. Ik zei ja, en voelde me in de zevende hemel. Wat ik toen niet wist, was dat hij xtc in mijn drankje had gedaan.’

ANDERSON «Tommy wilde mij helemaal voor zich alleen. Tijdens de opnames van ‘Baywatch’ hing hij de hele tijd rond op de set om me in de gaten te houden: elke keer als een tegenspeler iets te dicht in mijn buurt kwam, werd hij gek van jaloezie en sloeg hij de boel kort en klein. Iedereen was doodsbang van hem. Toen we op een dag een kusscène moesten opnemen, gingen de poppen pas echt aan het dansen. Er was een beveiligingsteam ingehuurd om te verhinderen dat Tommy de set zou kunnen betreden, maar op de één of andere manier was het hem toch gelukt. Hij stormde op de producer af, sloeg hem in het gezicht en sleurde me mee naar zijn auto.

»Die avond hadden we slaande ruzie, uren aan een stuk, tot ik ten einde raad naar de badkamer vluchtte. Ik liet het bad vollopen, slikte alle pillen die ik maar kon vinden en goot er een halve fles wodka bovenop. ’s Anderendaags werd ik wakker in het ziekenhuis, met een stralende Tommy naast mijn bed. ‘Raad eens, liefje,’ zei hij. ‘De dokters hebben gezien dat je zwanger bent!’ We vielen snikkend in elkaars armen, en alles was weer koek en ei tussen ons. Voor even dan toch (lachje).»

STAANDE OVATIE

– Uit alle verhalen die je over Tommy vertelt, blijkt dat hij een gewelddadige, ziekelijk jaloerse echtgenoot was. Pas in 1998 vroeg je de scheiding aan, nadat hij je had aangevallen terwijl je jullie pasgeboren zoontje Dylan in je armen had. Waarom ben je niet eerder bij hem weggegaan?

ANDERSON «Waarom is mijn moeder nooit weggegaan bij mijn vader? Omdat ze, ondanks alles, zielsveel van hem bleef houden. Bij Tommy en mij was het net zo. Hoe krankzinniger hij tekeerging, hoe verliefder ik werd. Want zo gaat dat, als je gevangenzit in een gewelddadig huwelijk met een vent die je doen en laten voortdurend controleert: je zoekt de hele tijd naar lichtpuntjes die er eigenlijk niet zijn. Gaf Tommy me een tik omdat ik iets te lang met een andere man had gepraat? Dan zag ik daarin het onomstotelijke bewijs dat hij van me hield, en me niet kwijt wilde. (Zucht) Mijn vrienden hebben me zó vaak op het hart gedrukt dat ik bij die man weg moest, maar ik was te verliefd én te koppig om te luisteren.»

– Ook na je scheiding bleef je liefdesleven voer voor de tabloids. Sinds 1998 ben je maar liefst vijf keer in het huwelijksbootje gestapt, verbroken verlovingen niet meegerekend.

ANDERSON «En mijn bootje is ook vijf keer gezonken, vaak nog vóór het de haven goed en wel had verlaten (lacht). Ondertussen heb ik wel begrepen dat de rol van echtgenote me niet bepaald op het lijf is geschreven. En ik besef ook dat het niet makkelijk is geweest voor mijn ex-mannen: ik ging met alle aandacht lopen, hè. Tommy had het daar moeilijk mee, net als Kid Rock (Anderson was in 2006 een halfjaar met de zanger getrouwd, red.). Wanneer mannen het gevoel krijgen dat ze hun vrouw niet onder de duim kunnen houden, proberen ze hun autoriteit op een andere manier te laten gelden: door klappen uit te delen, of in het rond te neuken. Alles heb ik meegemaakt. Maar toch bleef ik proberen, tegen beter weten in.»

– ‘Ik ben belachelijk vaak getrouwd geweest,’ schrijf je.

ANDERSON «Ik weet eigenlijk niet goed waarom. Waarschijnlijk was het mijn moedergevoel: ik wilde een warm nestje bouwen voor mijn zonen, zodat de chaos die ik in mijn jeugd had gekend, hun bespaard zou blijven. Als ik eerlijk ben, is me dat niet helemaal gelukt (lachje). Maar ze zijn allebei op hun pootjes terechtgekomen, hoor. Brandon heeft z’n eigen kledinglijn en klust af en toe bij als fotomodel. Dylan maakt muziek en doet verwoede pogingen om cryptomiljonair te worden (lacht). Mijn vogeltjes zijn al lang geleden het nest uit gevlogen, maar ik ben een trotse mama.»

– En zijn je zonen ook trots op jou?

ANDERSON «Ja. Een jaar geleden kreeg ik onverwacht telefoon: of ik interesse had om de hoofdrol te spelen in ‘Chicago’? De musical zou zes weken later in première gaan op Broadway. Maar ik had geen énkele podiumervaring! Anderhalve maand lang heb ik me suf gerepeteerd. ’s Nachts lag ik wakker van de zenuwen: kán ik dit wel? Het werd een triomf. Na de eerste voorstelling trakteerde het publiek me op een minutenlange staande ovatie. Brandon en Dylan stonden op de eerste rij te applaudisseren, met ogen die straalden van bewondering. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. 55 jaren van verdriet, mislukkingen en teleurstellingen gleden in één klap van mijn schouders. ‘Dit is waar het leven om draait, Pamela,’ zei ik tegen mezelf. ‘Hoe moeilijk het soms ook was: je jongens zijn trots op jou. Het is allemaal de moeite waard geweest.’»

© The Sunday Times Magazine

‘Pamela, a Love Story’, Nu op Netflix