Panda Bear werd Panda Beat op Les Nuits Botanique ★★★★☆
Bamboe voor iedereen! Terwijl de rest van Animal Collective veel van haar pluimen, vinnen en schubben verliest, toonde Panda Bear op de eerste avond van Les Nuits nog eens zijn glanzende pels.
Tangerine Reef, de laatste Animal Collective-plaat – sans Panda Bear – werd een kopje kleiner gemaakt met het verdict ‘slaapverwekkend en pompeus, u hebt betere dingen te doen’. Zoals bijvoorbeeld: Buoys van Panda Bear, zijn zesde solo-lp, een kans geven. Ik weet het: het is een bescheiden, op het eerste gehoor onopvallend plaatje, maar verdomd als het niet – als een bloem gestreeld door de eerste lentezon – ontluikt als een subtiel meesterwerkje.
Buoys is – ondanks het feit dat Panda Bear, zonder één druppel alcohol te hebben gedronken, invloeden als Metro Boomin en Rae Sremmurd aanhaalde – een throwback naar zijn platen van 2004, Sung Tongs en Young Prayer. Hoor maar eens die akoestische gitaren rammelen! En vanavond tuimelde hij nog verder door de teletijdmachine, naar experimenteel vroeg werk als ‘Spirit They’re Gone’ en ‘Here Comes the Indian’. Kaduke computers, wilde noise-uithalen... Er werd geen enkel Animal Collective-nummer gespeeld, maar de ziel van de groep hing wel in de zaal: meer nog, hij stond op het podium!
Soms klonk Panda Bear als een druppel die in een meer viel (de verstillende opener ‘Dolphin’), soms als een helikopter die het hele wateroppervlak openspleet (het gloednieuwe ‘Playing the Long Game’). ‘Inner Monologue’ was voor innige knuffels, ‘Nod to the Folks’ voor moordpartijen met keukenmessen. Veel touw viel er niet aan vast te knopen, maar wat deed het deugd om te horen dat die goeie oude Panda Bear – 40 jaar oud, 20 jaar actief – nog altijd kan desoriënteren en ontregelen! Was dat nu een trekzak gecombineerd met club-bassen? Wellicht. Tijdens ‘Sunset’, met die haperende drum-’n-bassgeluiden, werd het helemaal te gek: Panda Bear werd Panda Beat!
Partner in crime Danny Perez (‘ODDSAC’) had voor de gelegenheid zijn beste visuals mee: tijdens hoogtepunt ‘Inner Monologue’ leek hij erin te zijn gelukt om de binnenkant van dat onlangs gefotografeerde zwarte gat minutenlang te filmen. Tijdens ‘Last Night at the Jetty’ liet hij dan weer de kronkelende alienvrouwen die hij aan de andere kant van dat zwarte gat had aangetroffen – net de Asari uit de videogamereeks Mass Effect – elkaars blote lijven verkennen met tribale trommels op de achtergrond. Kinky!
Noah Lennox zelf – Panda Bears schuilnaam – heeft het sex appeal van een échte panda, maar gelukkig ook diens droeve, ontroerende oogopslag: de avond werd niet gewonnen met Experiment maar met Emotie. ‘Master’, ‘Buoys’ en ‘I Know I Don’t Know’ boksten allemaal tegen m’n gevoelsbeentje als waren ze Sugar Jackson – of op z’n minst zijn broer. Als hij lui was – níét die broer – dan speelde Panda Bear gewoon heel ‘Person Pitch’. Niks van: alleen ‘Comfy in Nautica’ was er om je terug te voeren naar het magische jaar 2007.
Hopelijk wordt Buoys voor Panda Bear wat FLOTUS was voor Lambchop – binnenkort trouwens ook op Les Nuits: een welverdiende tweede adem.
