Pan

Kon beter, Peter.

Om de zoveel jaar waagt Hollywood een nieuwe poging om het door J.M. Barrie neergepende verhaal van Peter Pan, de jongen die niet wilde opgroeien, nieuw toverstof in te blazen. Maar net zoals in ‘Hook’, Steven Spielbergs opzienbarende miskleun uit 1991, valt er in deze ‘Pan’ maar weinig echte magie te bespeuren. Wat niet wegneemt dat onze mond geregeld openzakte: wanneer Peter (Levi Miller) na een surrealistische trip door zeewolken en oceaansterren in Neverland arriveert, wordt hij opgewacht door een zee van honderden Lost Boys die luidkeels een heidense versie van ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana staan te zingen: echt, zo’n ‘What the fuck?!’-moment hadden we niet meer meegemaakt sinds die gemaskerde heavymetalgitarist opdook in ‘Mad Max: Fury Road’. Geen idee of regisseur Joe ‘Als ik mijn camera niet aan een kraan kan hangen, dan hang ik hem wel aan een zeppelin’ Wright tijdens de opnames aan de lsd zat, waardoor hij zich even Baz Luhrmann waande, maar op dat moment neemt ‘Pan’ heel even de allure aan van een compleet van de pot gerukte psychedelische musical. Een andere fijne twist is dat Peter Pan en Captain Hook (Garrett Hedlund) in dit prequelachtige verhaal nog dikke vrienden zijn, die het samen opnemen tegen de sinistere Blackbeard (de genietbare Hugh Jackman draagt een haarstuk waar zelfs Christopher Walken voor zou terugdeinzen). Maar na drie kwartier valt de plot in panne en moet de doorgetripte waanzin wijken voor een sliert zielloze actietaferelen waarbij de personages al brullend en zwaardvechtend van het ene zwevende galjoen naar het andere springen. De makers hadden wat meer lsd moeten slikken.

undefined