Paranoid Park

Met een verbazend groot inlevingsvermogen dringt regisseur Gus Van Sant in 'Paranoid Park' door in de leefwereld van Alex, een zestienjarige skater uit Portland (Gabe Nevins werd, net als de rest van de niet-professionele cast, gerekruteerd via een advertentie).

Nadat hij per ongeluk de dood van een veiligheidsagent heeft veroorzaakt, verzeilt de vertwijfelde Alex in een soort suizelende koortsdroom. Verwacht dus zeker geen lichtvoetig, met vrolijke pomponmeisjes bevolkt high school-komedietje: net als 'Elephant' laat 'Paranoid Park' zich bekijken én beluisteren als een overrompelende, op alle zintuigen mikkende fusion van machtige impressionistische beelden (het beweeglijke camerawerk is van grootmeester Christopher Doyle) en wondermooie soundbites. Genoeg redenen voor sommige lieden, allicht, om 'Paranoid Park' te brandmerken als 'een holle stijloefening', maar zij dwalen: de onwerkelijke look van de film synchroniseert immers perfect met de ijlende geestestoestand van de door schuldgevoelens verscheurde protagonist. De schaduwzijde van dit soort meditatieve, traag in de bloedstroom oplossende cinema is dat niet iedereen meteen onder de hypnose zal komen, maar goed, het is zoals één van de skaters zegt: 'Nobody's ever ready for Paranoid Park.'