Patrik Vankrunkelsven en Bert Anciaux
Liberaal senator Patrik Vankrunkelsven (52) en nieuwbakken socialist Bert Anciaux (50) begroeten elkaar hartelijk. De tijd is voorbij dat ze twee handen op één buik waren, eerst bij de Volksunie en later bij Spirit, maar de vriendschap hebben ze nooit opgezegd. 'We waren perfect complementair,' zegt Anciaux. 'Ik de rationele, en jij de emotionele,' antwoordt Vankrunkelsven. Maar sinds 2002 zijn hun wegen radicaal gescheiden, en binnenkort lopen ze nog wijder uit elkaar: Vankrunkelsven stopt met politiek, en Anciaux loopt zich nu al warm voor de verkiezingen in 2011.
Enkele quotes
Anciaux «In een masochistische bui surf ik weleens naar één of ander internetforum. Wat daar allemaal aan gore praat over politici verschijnt... Maar als ik daarna weer op de markt loop en warm en vriendelijk begroet word, dan weet ik dat die forums maar een heel kleine minderheid aantrekken. Ik haal mijn kracht uit mijn ruim 75.000 stemmen bij de Europese verkiezingen. De goesting om aan politiek te doen is nog lang niet weg.»
Vankrunkelsven «Ik heb een partij nooit als een doel op zich gezien. Ik was misschien niet altijd de beste ploegspeler, zeker niet als ik rotsvast van iets overtuigd was. Maar welke politicus is het altijd volkomen eens met alle standpunten van zijn partij?»
Anciaux «Het zal u verbazen, maar ik heb nog nooit het verwijt gekregen dat ik een zakkenvuller ben. Opportunist, ja, dat kreeg ik geregeld naar m'n hoofd geslingerd. Het was zelfs één van de redenen waarom ik in 2002 ontslag nam als Vlaams minister. Bij de jongste verkiezingen stond ik op een onverkiesbare plaats, maar ik heb met evenveel vuur en gedrevenheid campagne gevoerd voor mijn partij. (Schamper) En nu zijn die verwijten compleet verstomd, want ik heb geen mandaat meer.»
Vankrunkelsven «Mijn zoon Ward vroeg me een paar dagen geleden of ik nu écht zou stoppen met politiek: 'Dan kun je meer thuis zijn en weer geneeskunde doen en ook wat meer verdienen.' Hij heeft nog gelijk ook.»
Vankrunkelsven «Toen ik huisarts was dacht ik vaak: 'Als mijn kinderen maar geen huisarts worden: zo'n grote verantwoordelijkheid, en dag en nacht werken.' Nu denk ik: 'Laat ze maar huisarts worden.' Ik meen dat. Maar als één van m'n zonen toch voor de politiek kiest, zal ik hem voluit steunen.»
Anciaux «Ik zou wellicht ook opnieuw kiezen voor de politiek, maar ik zou wel minder goedgelovig zijn. Ik ben dat te vaak geweest. Ik heb altijd veel belang gehecht aan vriendschap in de politiek, en dat is me een aantal keren zuur opgebroken. Ik heb bijvoorbeeld de clash bij de VlaamsProgressieven niet zien aankomen omdat ik te veel vertrouwen had in één bepaald iemand.»
Het volledige interview leest u in Humo 3609 van dinsdag 3 november.
