Patti Cake$
Dit cakeje mag u niet laten voorbijgaan.
undefined
DRAMA ‘Patti Cake$’ neemt u mee naar Bergen County, een godvergeten uithoek in New Jersey, waar de bewoners gebukt gaan onder de godsonmogelijkheid om werk te vinden en hun uitkeringen meestal opdoen aan de drank, in cafés waar je op de toiletmuren krabbels kunt aantreffen van het genre ‘Als pikken konden vliegen, dan was dit een luchthaven’. Hier woont Patricia Dombrowski, die de stinkend lange dagen meestal begroet met een welgemeend ‘Fuck this fucking place!’
Net als alle andere jongeren op deze plek droomt ze ervan om kut-Jersey te verlaten en de rivier over te steken naar Manhattan, waar de straten ongetwijfeld met goud zijn geplaveid. In afwachting werkt ze bij Lou’s: de karaokemachine in gang zetten, achter de toog plaatsnemen, en bier en whisky uitschenken voor de mannen die vanop hun barkrukken aldoor boeren laten en vieze taal uitslaan. Maar aan het incasseren van schimpscheuten is ze gewend – wanneer ze over straat wandelt, is er altijd wel één of andere eikel die z’n autoraampje naar beneden draait en in het voorbijrijden luid ‘Hey, Dumbo!’ roept. Maar let op, want wanneer Patti begint te rappen, gaan de hellepoorten open en verandert ze in een bad bitch die de meest vulgaire rhymes staat te spitten.
Patti, heel mooi gespeeld door nieuwkomer Danielle Macdonald, droomt van glorie op het podium, maar dient daarbij drie obstakels te overwinnen: als blank meisje geniet ze in de ogen van de zwarte rapartiesten zero geloofwaardigheid, en als zwaarlijvig meisje is ze de risee van de rest van de wereld. Het derde obstakel vormt meteen het kloppende hart van de film, namelijk de moeilijke maar prachtig geschetste relatie met haar moeder Barb (indrukwekkende rol van Bridget Everett), een zangeres die samen met haar band Barb Wire ooit héél dicht bij de grote doorbraak stond maar haar droom zag uiteenspatten toen ze zwanger raakte van Patti. In de mooiste scène walst de vol frustraties stekende, onder de geldschulden zuchtende Barb de karaokebar binnen en beveelt ze haar dochter met luide stem om haar een shot whisky te serveren, en nog één, en nog één. Dit wordt een pijnlijke confrontatie, denk je, maar ineens stapt Barb naar de karaokeinstallatie, grijpt ze de micro vast en laat ze te midden van al die droevigheid haar gouden stem weerklinken; en ziet u die niet kapot te krijgen liefde tussen moeder en dochter ineens dan toch opwieken.
Wanneer Patti samen met enkele andere muzikanten én met haar oma een bandje vormt, beginnen we plotgewijs jammer genoeg enkele rhymes te horen die we iets te goed kennen uit honderden andere films – de onvermijdelijke wedstrijd, het voorspelbare sterfgeval, de onafwendbare wiedergutmachung. In Geremy Jasper schuilt een regisseur die op een bijna documentaireachtige manier het working class-milieu in Jersey weet te vatten, maar in hem schuilt ook een conventionele filmmaker die iets te gretig teruggrijpt naar de meest versleten formules – en dat wringt. Maar Patricia, ook gekend als Killa P., ook gekend als Patti Cake$, is hoe dan ook een prachtig personage: ze mag dan breed zijn, je krijgt haar niet klein.
