Paul Golding - Het feest der zinnen
Wij gaan er graag prat op dat we ons niet zo gauw uit het lood laten slaan, maar bij de expliciete homoseksuele seksscènes in 'Het feest der zinnen' (De Bezige Bij) van Paul Golding
moesten wij toch even, euh, slikken. De lijvige roman - 600 bladzijden
maar liefst - zet een scherp beeld neer van de jaren tachtig, in een
stijl die bijwijlen even kitscherig aandoet als die periode zelf.
In deel één volgen we de labiele dandy George: hij schuimt de ene party na de andere af, en komt onderweg overvloedig aan zijn trekken in darkrooms en toiletten, geholpen door geestesverruimende en spierverslappende middelen. Hij leeft van het geld van zijn rijke ouders - 'de apen'. Zijn oudere broer Kelly is ook een flikker, afgeborsteld maar wel 'retesexy'.
Allemaal nogal vrijblijvend en oppervlakkig, tot 'het nichtenvolkje een klinkende morele oorvijg moet incasseren': aids doet zijn intrede. Kelly en Matthew, Georges beste vriend, lopen de smerige ziekte op. Daarmee is het feest uit, maar bereikt het boek wel een hoogtepunt. George ontpopt zich als steun en toeverlaat van Matthew: hun platonische liefde en de onvermijdelijke aftakeling van de jongeman zijn hartverscheurend. Toch behoudt George zijn zin voor ironie. Bij het sterfbed van zijn vriend verzucht hij: 'In zijn hoogtijden was mijn jongen fors geschapen geweest. Nu zag zijn penis er (nauwelijks nog als zodanig, maar) als een parodie op een clitoris, als een hormonale miskleun uit.' Ook Kelly ontloopt zijn lot niet: hij wordt eerst krankzinnig en gaat dan dood, tot het eind toe verzorgd door zijn schat Hunter.
Na dit authentiek ontroerende intermezzo gaat het boek andermaal de perverse toer op. George legt het aan met Hunter en vindt bij hem naar eigen zeggen de ware liefde. Die lijkt echter vooral te bestaan uit een gedeelde voorliefde voor publieke seks en het eten van elkaars uitwerpselen. Maar in the end dient al die gortigheid een hoger doel, want de ontknoping komt aan als een mokerslag: alleen al daarom is 'Het feest der zinnen' de moeite van het doorbijten (sorry!) waard.
