Paul Mennes - Het konijn op de maan

In 'Het konijn op de maan' (Nijgh & Van Ditmar) laat Paul Mennes
delezer voor de tweede keer kennismaken met Samuel Penn. 't Moet zijn dat de slacker van om en bij de dertig in 'Kamermuziek' nog niet ál zijn illusies had verloren: hij verhuist naar Osaka, om er dicht bij zijn potentiële fiancée Midori te kunnen bivakkeren.

Niet dat daar al te exotische avonturen van komen. 'De zon komt op, de zon gaat onder en de boer telt zijn kloten,' zo vatte Mennes het leven ooit bondig samen in een Humo-interview. Aan episch in elkaar getorste verhaallijnen doet hij derhalve niet. Maar wat dan nogn? Als wij Mennes lezen, verwachten we vooral vlijmscherpe observaties, snedige oneliners en wat sfeervol bullshitten tussendoor, en daar is in dit boek op geen enkele pagina gebrek aan.

De schrijver heeft Osaka zelf enige tijd van dichtbij meegemaakt, schuift zijn voorliefde voor comics net als Penn niet onder stoelen of banken, en heeft ook al te kennen gegeven in een onderkoelde gezinssituatie te zijn opgegroeid. Men zou daaruit kunnen afleiden dat hij zijn hoofdpersonage opvoert als de pocketversie van zichzelf.

Maar men zou die informatie evengoed terzijde kunnen schuiven, omdat er al genoeg kapotgeïnterpreteerd wordt. We weten alleen dat Penn aldoor in de clinch gaat met de broer van Midori (een halve nazi), hij zich dagelijks verbaast om de surrealistische T-shirtopschriften om 'm heen ('Daddy was a street corner', 'I eat your skin' en'Belgium is cool'), en hij vat probeert te krijgen op de werkelijkheid door die in lijstjes te dwingen.

Er kan gegrinnikt worden om de domheid van de klanten die hij bedient in de stripwinkel van Midori's oom, maar het mag duidelijk zijn dat hij niet als laatste lacht: hij zal altijd wel een gajin blijven, een outsider. 'John Donne zei dat geen enkel mens een eiland is. John Donne heeft nooit op zaterdagnamiddag staan wachten tot het licht groen werd voor het Hep5-winkelcentrum in Osaka. Terwijl ik daar stond, wist ik hoe E.T. zich voelde.'

Alle goede bedoelingen ten spijt verzeilt Penn finaal in de beklemmende cul-de-sac waar ook Billy Murray
zich al vastreed in 'Lost in Translation'. Zelfs zijn eigen relatie strandt in non-gesprekken: hij is Midori dan wel naar het andere eind van de wereld gevolgd, ze lopen er voortdurend naast elkaar te lullen.

U mag dat spijtig voor hen vinden, maar wij hadden het pas akelig gevonden als Mennes plots in happy ends was gaan geloven.