Paul Okon: ‘Van een Belgische ploeg wordt niets verwacht, dus Club Brugge heeft niets te verliezen in de Champions League’

Als 19-jarige jongen reisde aussie Paul Okon naar de andere kant van de wereld om zijn droom na te jagen. Niet zonder succes: de libero van Club Brugge won in 1995 de Gouden Schoen. Vorige zomer waagde Okon, 50 intussen, zich opnieuw aan een Brugs avontuur, maar dat liep al na zes maanden af met een sisser: samen met hoofdtrainer Carl Hoefkens werd hij, ondanks kwalificatie in de Champions League, op de keien gezet. Hoezeer heeft die afknapper de wereld van de Australiër op z’n kop gezet? ‘Iemand zei me ooit: het voetbal kent geen vrienden. Ik geloof hem.’

Samen met Yamaira, zijn Cubaanse vrouw, baat Paul Okon een trattoria uit op wandelafstand van het Jan Breydelstadion. Daar ontvangt Club Brugge woensdag het Portugese Benfica in de achtste finales van de Champions League. Een mooie affiche, die Okon als assistent van trainer Carl Hoefkens nog mee afdwong, maar waarin hij door zijn ontslag in december geen rol meer speelt.

HUMO Ga je kijken?

PAUL OKON «Ik vermoed dat ik iets te doen zal hebben (zwijgt).»

HUMO Dat klinkt alsof het nog te veel pijn doet.

OKON (schudt het hoofd) «Mocht ik zijn tekortgeschoten, dán zou ik pijn voelen. Ik kijk alleen naar mezelf: heb ik het beste uit mezelf gehaald? Heb ik bijgedragen aan de ontwikkeling van het team? Mijn antwoord is duidelijk: ja. Het zal lang duren voor er nog eens een Belgische ploeg doorstoot tot de achtste finales van de Champions League. Op die prestatie kan ik de volgende dertig jaar teren, als je ’t niet erg vindt (lacht).»

HUMO Hoe kijk je terug op dat halve seizoen als assistent-coach?

OKON «Ik voel me gezegend dat ik de kans gekregen heb – absolutely. Maar het trainersvak is bijzonder. Het éét je op: je leeft van dag tot dag, zonder garanties, tot je als een stuk vuil wordt weggeworpen. Een contract stelt niets voor. Het enige wat telt, is het resultaat in het weekend. Dat alleen bepaalt hoe er naar jou en je werk wordt gekeken. Met Kerstmis hebben de mensen boven in de bestuurskamer beslist dat ze een andere richting wilden inslaan. Dus moesten er mensen vertrekken. Soms is dat alleen de hoofdcoach, nu kreeg ook een deel van de staf de bons.»

HUMO Begreep je die beslissing?

OKON «Ja en neen. Uiteraard was ik het er niet mee eens. Carl heeft geweldig werk verricht, onder grote druk. Hij heeft de club een historische Champions League-kwalificatie bezorgd, die overigens al vaststond na vier speeldagen, zonder tegendoelpunt. Samen met Napoli waren we de enige ploeg die zo vroeg al zekerheid verwierf – geen slecht gezelschap, als je ’t mij vraagt. Maar ik geef toe: de prestaties en de resultaten in de competitie waren niet altijd even goed.»

HUMO Vanwaar dat verschil?

OKON «Hoe vaak zie je niet dat een ploeg die het slecht doet in het kampioenschap excelleert in de beker? Vaak zijn het kleine ploegen, die plots tot grootse dingen in staat zijn. In de Champions League zijn wij die kleine ploeg: van een Belgische club wordt niets verwacht. Dus heb je niets te verliezen. In de competitie is het omgekeerd: daar zijn wij de te kloppen ploeg. Na drie opeenvolgende landstitels trad elke tegenstander ons tegemoet alsof het een Champions League-wedstrijd betrof. We worstelden met het lage blok waarmee veel ploegen ons opvingen. Die defensieve aanpak stelde ons voor grote problemen. Deels ook omdat de kern onvoldoende evenwichtig was samengesteld.»

HUMO Is geluk geen onderschatte factor geweest in jullie Champions League-campagne? Net zo goed was de uitslag een paar keer andersom geweest.

OKON «Je wint niet met 0-4 van Porto met alleen maar geluk.»

HUMO Thuis verlóren jullie met 0-4.

OKON «Dat was op de vijfde speeldag, toen we al zeker waren van de achtste finales. We maakten enkele fouten en zijn daarvoor afgestraft. In de andere wedstrijden maakten we die fouten ook, maar verzuimde de tegenstander om ze af te maken, of stuitte hij op Simon Mignolet.»

HUMO Hij was jullie beste speler.

OKON «Simon is ook Clubs best betáálde speler. Van zo iemand verwacht ik dat hij de beste is. Heb je geluk als je doelman een doelpunt verijdelt? Daarvoor staat hij er. Nee, je kunt deze prestatie niet zomaar aan geluk toeschrijven.»

HUMO Hoefkens zette Roman Jaremtsjoek en Noa Lang op de bank: Clubs duurste inkomende transfer en de prima donna van de ploeg. Zij keken gefrustreerd toe hoe anderen een heldenrol vervulden in Europa.

OKON «Als Carl íéts buitengewoon goed heeft aangepakt, dan is het wel hoe hij de spelersgroep heeft gemanaged. Noa heeft lang aan de kant gestaan door een blessure. Ondertussen kreeg Carl de ploeg stilaan aan het voetballen zoals hij voor ogen had, en volgden ook de resultaten. Van een conflict met Noa was geen sprake.

»Romans situatie was simpel: conditioneel was hij niet in orde toen Club hem bij Benfica weghaalde. Hij was niet klaar voor zelfs maar 20 minuten topvoetbal met hoge intensiteit. Alle data ondersteunden dat. Ondertussen deed Ferran Jutglà het goed in de spits. Dan zet je hem niet uit de ploeg voor een aanvaller die weliswaar 16 miljoen euro heeft gekost, maar niet fit is. Ik begrijp niet waarom daar zo’n heisa rond werd gemaakt. Hoe kun je beweren dat Club Brugge een topclub is, en er tegelijk een probleem van maken dat de duurste transfer uit de geschiedenis van de club op de bank zit? Bij Manchester City gebeurt het ook. Waarom dan niet bij Club Brugge?»

HUMO Omdat de Brugse beleidsmakers het als gezichtsverlies ervaren.

OKON «Ik kan alleen maar zeggen waarop onze beslissing gebaseerd was. Trouwens, speelt Jaremtsjoek ondertussen? Scoort hij? Was Carl dan een idioot?»

HUMO Van algemeen manager Vincent Mannaert en voorzitter Bart Verhaeghe is geweten dat ze zich graag met het werk van hun trainer bemoeien.

OKON (lacht) «Daar kan ik niets op zeggen. Alleen dit: een coach is er om moeilijke beslissingen te nemen. Dat heeft Carl altijd gedaan. Hij is te allen tijde uiterst professioneel gebleven.»

HUMO Hoefkens’ voorganger, Alfred Schreuder, is op die bemoeienissen afgeknapt.

OKON «Is hij niet weggegaan omdat Ajax hem het hof maakte? Als Nederlander kon hij hun voorstel niet naast zich neerleggen. Dat geloof ik nog altijd, al heb ik ook wel opgevangen dat er af en toe ruis zat op de lijn. Nu, meer weet ik niet. Het maakt ook mijn rekening niet.»

GEEN VRIENDEN

HUMO Na je spelerscarrière ben je jarenlang trainer geweest in Australië. Maar in 2018 kwam die carrière tot stilstand, en in 2020 verhuisde je naar België en opende je hier een trattoria. Hoe is Club Brugge alsnog bij je uitgekomen?

OKON «Carl is mij komen opzoeken. Hij zou misschien hoofdcoach worden, en vroeg me of het me interesseerde om zijn assistent te worden. Hij meende dat ik met mijn spelerservaring en mijn werk met jonge spelers als bondscoach van de Australische beloftenploeg van grote waarde kon zijn voor Club Brugge.

»Zijn vraag kwam als een grote, maar aangename verrassing. Ik was op het punt beland dat ik nergens meer op hoopte. Ik had pas mijn zaak geopend, het grote voetbalboek was dichtgeslagen. Carl wist dat mijn vier zonen bij Club voetbalden. Doordat hij zelf ook bij de jeugd werkte, zag hij hen vaak. Misschien heeft hij zo aan mij gedacht.»

HUMO Wat wist jij over hem?

OKON «Niet veel, maar ik hoorde wel dat er lovend over hem werd gesproken. (Denkt na) Weet je wat grappig is? Carl en ik hebben veel met elkaar gemeen. Ik zit vaak in de fitness. Vaak moet ik mezelf afremmen. Alles wat ik doe, is competitie: is het niet tegen iemand anders, dan tegen mezelf. Ik push mezelf voortdurend, alsof ik de volgende dag een WK-finale moet spelen. Die fighting spirit, dat vechten en nooit opgeven, is wat Australiërs kenmerkt in de sport. Carl is zo mogelijk nog erger: hij heeft ook die ‘never say die’-attitude en zou makkelijk voor een Australiër kunnen doorgaan (lacht). We hadden een fantastische werkrelatie.»

HUMO Met Hoefkens koos Club Brugge voor een jonge, onervaren coach. Jij had geen trainerservaring in Europa. Stond Club achter zijn keuze voor jou?

OKON «Daar lijkt het op, toch? Anders hadden ze ons er toch niet aan laten beginnen (lacht).

»Mijn zonen voetballen in de Brugse academie. Zo sprak ik weleens met Vincent Mannaert. Ik ken hem al lang. Elk jaar kwam ik minstens één keer naar België, en dan liep ik wel eens bij hem binnen. Soms vroeg hij mijn mening over een speler, zoals toen ze Mathew Ryan (Australische doelman, red.) hebben aangetrokken. Maar in tegenstelling tot wat wordt beweerd, heb ik nooit scoutingswerk voor hen verricht.»

HUMO Na het ontslag van Hoefkens kreeg je wel een job in het scoutingsapparaat van Club aangeboden.

OKON (knikt) «Maar daar was ik niet voor gekomen, hè. Hoe kan ik nu niet goed genoeg zijn voor het ene, maar wel voor het andere? Alsof ik mijn vrouw zou zeggen dat ik niet meer van haar hou, maar toch wil dat ze mijn vrouw blijft. Dat zou toch ook niet werken? (lacht)»

HUMO Zo is het bij een kortstondige terugkeer in het voetbal gebleven. Ben je ontgoocheld?

OKON «Maar nee! Het belangrijkste is dat ik mijn kinderen gelukkig zie opgroeien. Daaraan is mijn voetbalcarrière ondergeschikt. Hoe zo’n carrière loopt, heb je toch niet in de hand. In Australië was het makkelijk: het is er normaal dat je als ex-voetballer in het trainerschap stapt. Omdat maar weinig spelers het echt maken, hebben ze je nodig. In Europa is het een compleet ander verhaal. Hier is het voetbal een jungle waarin een hoop mensen wanhopig op zoek zijn naar een job. Dat ik die kans kreeg bij Club Brugge, was volslagen onverwacht. Als zij vervolgens beslissen om er een einde aan te maken, leg ik me daarbij neer. (Zwijgt) Iemand zei me ooit: het voetbal kent geen vrienden. Ik geloof hem.»

HUMO Voelde het nog als jouw club?

OKON «Toen ik er in 1996 ben vertrokken als speler, zat er drie man op het secretariaat. Nu werken er bijna 250 mensen. Elke vergelijking loopt dus mank. Dat kan ook niet anders: het voetbal is geëvolueerd. Vroeger was het een sport, nu is het big business.»

HUMO Je mijdt het Jan Breydelstadion. Ga je nog naar je zonen kijken op de academie?

OKON (knikt) «Ik kan dat goed scheiden van mijn eigen situatie. Die knop heb ik snel omgedraaid. Dat halve jaar heeft veel opofferingen gevraagd van mijn gezin. Al die maanden heb ik hen toch wat verwaarloosd. Nu kan ik me weer meer met hen bezighouden: ik ben teruggekeerd naar mijn normale leven en vertrouwde routine. Toch heb ik nergens spijt van: mocht het te herdoen zijn, ik zou precies hetzelfde doen.»

KANGOEROE

HUMO Waarom besloot je in januari 2020, vlak voor de coronapandemie uitbrak, het vliegtuig op te stappen en van Australië naar België te verhuizen?

OKON «Vooral voor de kinderen. Mijn vrouw en ik wilden hun blik op de wereld verruimen. We wilden hen in contact brengen met andere talen, een andere cultuur, reizen. Nu, ook het voetbal was een belangrijke reden. Mijn vier zonen voetballen en willen zich verder ontwikkelen. Dan is Australië niet de beste omgeving.

»Het is niet vanzelfsprekend om met je gezin de halve wereld over te steken en een nieuw leven te beginnen. Belangrijk is dat je naar een plek gaat waar de aanpassing niet te groot zal zijn. Enkele maanden voor de definitieve beslissing ben ik eerst met de oudste twee naar België gekomen. Dat viel zo goed mee dat we de sprong hebben gewaagd. De school was onze grootste zorg: van de ene op de andere dag zouden ze in een klas zitten waar ze de taal niet begrepen. Maar ze hebben zich uitstekend aangepast – chapeau daarvoor. Ze hebben nog altijd niet gezegd dat ze terug willen (lacht).»

HUMO Dat hebben ze vast van jou. Jij bent een globetrotter.

OKON «Ik zou makkelijk uit een koffer kunnen leven. Ik voel me overal thuis.»

HUMO Je oudste zoon speelt sinds vorige zomer voor Benfica, uitgerekend Clubs volgende tegenstander.

OKON «Benfica wilde hem. Hij was 17 op dat moment: oud genoeg om zijn leven zelf in handen te nemen. Als vader kan ik hem goede raad geven. Dat heb ik ook gedaan: mijn advies was om nog bij Club Brugge te blijven. Maar goed, hij beslist. Het is zijn carrière. Het is aan hem nu, en ik steun hem. Het belangrijkste voor mij is dat ik zie dat hij gelukkig is in Lissabon.

»Ik was ook jong toen ik naar België kwam – 19. Ik had geen enkele garantie dat ik zou slagen. Bovendien kwam ik van de andere kant van de wereld, in een tijd dat er nog geen technologie bestond om contact te houden met het thuisfront. Mijn familie wist amper hoe het mij verging. Ik belde één keer per week. Meer niet, want dat was te duur. Mijn zoon leeft op tweeënhalf uur vliegen van hier. Als je Australië gewoon bent, is dat vlakbij (lacht). Nu ik de handen weer vrij heb, kan ik hem wat vaker bezoeken.»

HUMO Lijkt hij op jou?

OKON «Ik ga niet de fout maken om mijn kinderen met elkaar te vergelijken, of met mezelf. Natuurlijk heeft hij kwaliteiten, maar hij is gewoon mijn zoon.»

HUMO Je trainerscarrière zat op een dood spoor in Australië. Was dat ook een reden om er weg te gaan?

OKON «Ik heb een Australisch paspoort met een kangoeroe op. Dan stel je niets voor in het voetbal: een Australiër geniet nu eenmaal weinig aanzien in die wereld. Kijk maar om je heen, er zijn maar weinig Australische coaches aan de slag in Europa. Ik weet hoe het werkt, dus ik lig er niet wakker van. Er zijn contacten geweest met twee clubs uit de Jupiler Pro League, voor de job van assistent. Maar zij kozen voor iemand anders. Ik ben niet naïef: er staan zoveel coaches aan te schuiven voor een kans, wat zouden clubs dan zitten wachten op een Australiër? Ik ben ook geen netwerker die op de tafel gaat springen: ‘Hey, wie wil er mij?’»

HUMO Heb je als trainer bereikt wat je voor ogen had?

OKON (schudt het hoofd) «Ik ben niet eens in de buurt gekomen! Kijk, ik zou nog altijd mijn koffer kunnen pakken en om het even waar aan de slag gaan. Die kansen zijn er al geweest, maar ik wil het niet. Mijn kinderen gaan hier naar school, ik ga hen niet uit hun omgeving wegrukken om naar het buitenland te gaan. En alleen verhuizen doe ik ook niet. Mijn kinderen hebben mij nodig, en ik hen. Ik wil geen minuut van hun leven missen.»

HUMO Dit interview wordt niet de beste sollicitatie, Paul.

OKON «I don’t care (lacht). Ik weet dat ik als een betere trainer uit het avontuur bij Club Brugge ben gekomen. Clubs die me zouden willen, weten dat. (Denkt na) Weet je wat het ook is? Het voetbal moet mij niets meer: het hééft mij al veel gegeven.»

HUMO Australië deed het onverwacht goed op het WK in Qatar. Ben je nooit in beeld geweest als bondscoach?

OKON «Ik zou geen nee zeggen mochten ze het me vragen. Maar het is nooit een ambitie geweest. Ik wilde hoofdcoach zijn bij een club, en dat ben ik ook geweest. Nu, normaal was ik naar Qatar gegaan. Niet als bondscoach, maar als tv-analist. Mijn job bij Club Brugge heeft daar een stokje voor gestoken. Dus toen ik kort nadien ontslagen ben, heb ik wel even gevloekt (lacht).»

ANDREA BOCELLI

HUMO Hoe kijk je terug op je carrière als speler?

OKON «Ik heb in prachtige steden gevoetbald, met grote namen als ploegmaats. Voetballen in Italië was een jongensdroom die uitkwam. Ik maakte mijn debuut in San Siro, het Vaticaan van het wereldvoetbal. In Engeland heb ik op Anfield en Old Trafford gespeeld. Mythische stadions die ik kende van toen ik als kleine jongen in Australië voetbal keek op tv.»

HUMO Je bent vaak geblesseerd geweest. Heb je alles uit je carrière gehaald?

OKON (schudt het hoofd) «Zeker niet. Zonder die blessures zou ik tot veel meer in staat zijn geweest. Vooral mijn rechterknie heeft me parten gespeeld. Ik zou ze moeten laten opereren, maar heb geen tijd. Er zou me een lange revalidatie wachten en dat kunnen we ons niet veroorloven. Maar het ziet er niet uit, ik weet het. Misschien moet ik er toch werk van maken: mijn latere levenskwaliteit hangt ervan af.

»Alles is begonnen twee weken nadat ik in 1995 de Gouden Schoen had gewonnen. We speelden op Jan Breydel tegen Anderlecht en ik scheurde de gewrichtsbanden van die knie. We werden landskampioen, maar ik heb niet meer gespeeld dat seizoen. Dat maakte het toch een beetje een bitter einde, want die zomer ben ik naar Lazio Roma vertrokken. In zekere zin kun je dus zeggen dat het hoogtepunt van mijn carrière samenviel met het begin van alle ellende.

»Nu, ik heb het aanvaard. Men zegt soms dat alles een reden heeft, en misschien klopt dat wel. De tegenslagen hebben me geleerd om te berusten in wat er op mijn pad komt. Dat niet alles perfect is, dat ik niet alles kan controleren, dat ik me bij de dingen moet neerleggen en blij zijn met wat ik heb. Ook buiten het voetbal, in mijn rol als vader, heeft die levenswijsheid me geholpen.»

HUMO Italië was een jongensdroom, zeg je. Waarom?

OKON «Mijn moeder is een Italiaanse die naar Australië is geëmigreerd. Ik ben opgegroeid tussen Italianen, mijn beste vrienden zijn Italianen. Ook met mijn vrouw praat ik Italiaans, ook al is zij een Cubaanse.»

HUMO Hoe heb je haar leren kennen?

OKON «Ik had Italië pas ingeruild voor Engeland en speelde voor Middlesbrough. In 2000 was dat, het jaar waarin de Olympische Spelen plaatsvonden in Sydney. Ik was geselecteerd voor het Australische team. Op zondag zou ik afreizen, maar op zaterdag speelde ik nog met Middlesbrough. Dat had ik beter niet gedaan: ik brak mijn voet, moest geopereerd worden, en miste zo de Spelen. Dat was een klap, één van de grootste ontgoochelingen uit mijn carrière. Bij de club zagen ze mijn frustratie: ‘Verzet je gedachten, ga op vakantie.’ Dus ging ik enkele vrienden in Rome bezoeken. Eén van hen vertrok de volgende dag naar Cuba: ‘Waarom ga je niet mee?’ Dat heb ik gedaan. En ik heb er mijn vrouw ontmoet (glimlacht).»

HUMO Je voetbalde vijf jaar voor Club Brugge, en vier jaar voor Lazio Roma en Fiorentina in Italië, waar ook een stuk van je roots liggen. Waarom koos je voor een leven in België met je gezin, en niet in Italië?

OKON «Ziekenhuizen, scholen, sociale voorzieningen: dat is hier allemaal veel beter geregeld dan in Italië. Zulke zaken vind ik belangrijker dan de heerlijkste pasta, de zon of het strand. Bovendien hebben we een speciale band met België: onze oudste zoon, Paul Junior, is in Gent geboren.»

HUMO Dat was toen je op het eind van je carrière nog twee seizoenen bij KV Oostende speelde. Waarom ben je toen al niet in België gebleven?

OKON «Wist ik veel dat er daarna nog drie zonen zouden volgen! (lacht) Zij hebben ons leven een andere richting uitgestuurd.»

HUMO Je bent een Australiër met Italiaanse roots in België: wat voel jij je?

OKON «I’m an Ozzie! Wie je bent, wordt in grote mate bepaald door de herinneringen uit je kindertijd. Die zijn voor mij onlosmakelijk met Australië verbonden. Dat blijft mijn thuis, ik ben er geboren en opgegroeid. Maar als gezin voelen we ons nu thuis in België.»

HUMO Aan welke periode als speler bewaar je de beste herinneringen?

OKON «Die bij Club Brugge. Wie had ooit kunnen denken dat ik de Gouden Schoen zou winnen? A kid from Australia, dat op jonge leeftijd helemaal alleen naar de andere kant van de wereld reist om zijn droom na te jagen. Plots stond ik met die trofee in mijn handen, naast Andrea Bocelli! Ik had die ochtend toevallig zijn cd gekocht, niet wetend dat hij ’s avonds het gala van de Gouden Schoen zou opluisteren. Het heeft even geduurd voor het allemaal ten volle tot me doordrong.»

HUMO De camera’s hadden bovendien meer oog voor je toenmalige vriendin Phaedra Hoste dan voor jou.

OKON (lacht) «Laat ons zeggen dat ik me daar niet veel meer van herinner. Ik ben toen een paar uur van de wereld geweest.»

HUMO Is de roem je nadien naar het hoofd gestegen?

OKON «Nooit. Ik ben opgegroeid in een arm gezin: we hadden niet veel thuis. Mijn ouders hebben me waarden meegegeven die niet in geld uit te drukken zijn. En ze gaven me een grote tuin waarin ik samen met mijn broer naar hartenlust kon voetballen. Ooit komt de dag dat je moet stoppen. Dat je terug moet naar de normale wereld, weg uit de bubbel die veel voetballers als normaal beschouwen. Mij heeft dat geen enkele moeite gekost, dankzij mijn ouders.»

HUMO Waar staat je Gouden Schoen?

OKON «Bij mijn ouders thuis. Ik had hem graag meegebracht naar België, maar ben bang dat mijn moeder mij dan iets aandoet (lacht). Toen ik hun vertelde dat we weg zouden gaan uit Australië, heb ik hun harten gebroken. Niet alleen moesten ze hun zoon missen, ook hun kleinkinderen zouden ze nog maar weinig zien. Toen we naar hun huis reden om het te vertellen, heb ik mijn vrouw gezegd dat ik het niet kon. Maar ik móést het doen, ons besluit stond vast. Ze hebben gehuild en geschreeuwd: ‘Waarom doe je ons dit aan?!’ De eerste maanden hadden we veel contact via FaceTime. Maar mijn vader heeft maandenlang geweigerd om met me te praten.

»De laatste keer dat ik hen zag, was in maart vorig jaar. En toen was het al geleden van voor corona. De quarantainemaatregelen in Australië waren zo strikt dat we het risico nooit hebben genomen om ernaartoe te reizen. Met Pasen hoop ik weer te kunnen gaan.»

HUMO Een klein pronostiekje tot slot, Paul: wie wordt landskampioen?

OKON «Racing Genk heeft het – weliswaar kleine – voordeel dat het niet vermoeid is door Europese midweekmatchen. Maar ik schrijf zeker Union niet af. In alle eerlijkheid: vorig jaar zou dat al de verdiende kampioen geweest zijn. Het is slechts door zijn ervaring met zulke matchen op het eind van een slopend seizoen – én met dank aan Simon Mignolet – dat Club Brugge de titelstrijd alsnog in zijn voordeel heeft beslecht. Union heeft de titel meer verloren dan dat Club Brugge hem heeft gewonnen.»

HUMO Moet Club Brugge als rijkste club van het land niet gewoon bovenaan staan?

OKON «Dat houdt steek. Wellicht hebben ze die analyse met Kerstmis zelf ook gemaakt, en is dat de reden waarom ze van coach zijn veranderd. Alleen: het gaat er niet alleen om hoeveel geld je hebt, ook om hoe je het uitgeeft. De vraag is nu: zullen ze er op het einde van het seizoen béter voorstaan? En zullen ze dezelfde conclusie trekken als dat níét het geval is?»

CLUB BRUGGE – BENFICA (Champions League),
VTM 2, 20.35 UUR